Ο Πίκολο Τζόουνς και η αναζήτηση των χαμένων κλειδιών της λιμουζίνας fiat bravo...

Ήταν Κυριακή 19 Αυγούστου... Η φατρία του Πίκολο Τζόουνς είχε πακετάρει τα συμπραγκαλά της και ήταν έτοιμη να κατηφορίσει από τη δροσιά των βουνών της Ορεινής Ναυπακτίας στον Τροπικό του Λαμία(ναι αυτό είναι "του" Λαμία, κατά το "του" Καρκίνου, χα,χα,χα). Όλες οι αποσκευές ήταν πακεταρισμένες στο αυτοκίνητο και το μόνο που έμενε ήταν να βάλει μπρος το 'εξωτικό' Fiat Bravo του και να κατευθυνθούν όλοι μαζί σαν "πρόβατα στη σφαγή του καύσωνα" προς τις αναβράζουσες στέπες της Φθιώτιδας. Ο πατέρας Τζόουνς γνωστός και ως "ο άνθρωπος που όταν μοίραζε ο θεός υπομονή στους ανθρώπους αυτός έκανε κοπάνα" ζήτησε τα κλειδιά του αυτοκινήτου από τον γοητευτικό τυχοδιώκτη (μισό λεπτό να συνέλθω γιατί γελάω, κυριολεκτικά σας διαβεβαιώ....) και υιό του (καημένε πατέρα νιώθω τον πόνο του με τέτοιο γιο, κλάψε στον ώμο μου βετεράνε της ζωής...) Πίκολο Τζόουνς. Ο Πίκολο συναίνεσε και με μια κίνηση γεμάτη χάρη σαν τον μακαρίτη τον Νουρέγιεφ στα ντουζένια του έβαλε το χέρι στην τσέπη και έβγαλε.... το απόλυτο τίποτα!!!! "Διάολε που είναι τα κλειδιά του πτωχού πλην τίμιου αυτοκινήτου μας?" αναφώνησε με έκπληξη. Άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του μανιωδώς (έχει και πολλές το συγκεκριμένο παντελόνι γμτ...) χτυπώντας τις τσέπες μία μία, χοροπηδώντας σαν κατσίκι μπας και ακουστεί το λυτρωτικό κουδούνισμα των κλειδιών και πάει η καρδιά του στη θέση της. Τίποτα όμως... μετά από λίγες στιγμές τέτοιων χορευτικών χαριτωμενιών, "τόσο εντυπωσιακών" που θα έκαναν τους κριτές του "So you think you can dance?" να τον απελάσουν από τη χώρα, ο Πίκολο Τζόουνς συνειδητοποίησε ότι το πράγμα ήθελε μια διαφορετική προσέγγιση. Έπρεπε σαν πιστός φαν του Σερλοκ Χολμς που είναι, να ανακρίνει τον περίγυρο και να αναπαραστήσει τα τελευταία βήματα του πριν τα κλειδιά εξαφανιστούν. Ο πρώτος ύποπτος ήταν η μάνα του, η γνωστή και ως " αγύριστο Ποντιακό κεφάλι" (κάτσε να ρίξω κι ένα Κότσαρη να στανιάρω... μισό... χμμμμ... τώρα που το σκέφτομαι δεν έχω χορέψει και ποτέ...). "Πότε τα είδατε για τελευταία φορά?" ρώτησε τη μάνα του με στόμφο. "Μα εσύ τα κρατούσες!" τον χτύπησε σαν κεραμίδα η αφοπλιστική απάντηση. "Ας το πιστέψουμε..." τής είπε. "Απαλάσσεσαι λόγω αμφιβολιών, αλλά μην φύγεις από το χωριό μπορεί να σε χρειαστώ για περαιτέρω ανάκριση..." συνέχισε. "Πώς να φύγω αφού δεν έχουμε άλλα κλειδιά για το αυτοκίνητο..." αποκρίθηκε η μάνα, "ταπώνοντας" τον υιό για μία ακόμα φορά με χειρουργική ακρίβεια.

"Αυτή είναι μια δουλειά για τον Πίκολο Τζόουνς, ας γίνουμε επικίνδυνοι!" (Σε κάποιο καρτούν το είχα ακούσει αυτό και μου είχε κολλήσει σαν ατάκα, μου πήρε καμία δεκαετία και κάτι ψιλά αλλά το χρησιμοποίησα τελικά ,χα,χα,χα)

Στο μεταξύ ο πατέρας Τζόουνς είχε αρχίσει να παίρνει ανάποδες... ¨Καλά έχασες τα κλειδιά του αυτοκινήτου? Πώς έγινε αυτό? Μα το Θεό νομίζω ότι θα ξεχάσεις το κεφάλι σου καμία ώρα έτσι αφηρημένος που είσαι..." φώναξε στον Πίκολο Τζόουνς ρίχνοντας του ένα φονικό βλέμμα αποδοκιμασίας (σ.σ. τώρα πια ξέρω πως νιώθει κάποιος όταν τον χτυπάει η θερμική ακτίνα που βγαίνει από τα μάτια του Σούπερμαν, χα,χα,χα). Ο Πίκολο Τζόουνς έκανε πως δεν άκουσε μιας και είχε μεγαλύτερα ψάρια να πιάσει, έπρεπε να βρει τα κλειδιά, ήταν θέμα αρχής πλέον. Ανάτρεξε στο βαθιά διαταραγμένο του μνημονικό για να θυμηθεί όλα τα βήματά του λίγα λεπτά πριν μπει στο αυτοκίνητο. Πήγε σε όλα τα ύποπτα σημεία -δεν ήταν και πολλά- και με τη σχολαστικότητα ενός επαγγελματία του CSI "χτένισε" την περιοχή. Τίποτα όμως... Επόμενος προορισμός το ίδιο το αυτοκίνητο και ο περιβάλλων χώρος. Αφού απέκλεισε το χώρο από τίποτα περίεργους περαστικούς -συγκεκριμένα κάτι αδέσποτες γάτες και καμία δύο κότες- ο Πίκολο Τζόουνς άρχισε να ψάχνει εξονυχιστικά το αυτοκίνητο για τα γαμ... τα κλειδιά. Οι μηχανικοί της Φίατ θα ήταν περήφανοι μαζί του με τέτοιο εξονυχιστικό έλεγχο που διενέργησε στο ταλαιπωρημένο "σαρκίο" (συγνώμη γελάω πάλι... μισό λεπτό...ΟΚ συνεχίζω την πληκτρολόγηση) του ατυχούς οχήματος, μόνο ΚΤΕΟ δεν το πέρασε το ρημάδι! Ο πατέρας Τζόουνς είχε πια αρχίσει να αμφισβητεί αν ο νέος που είχε μπροστά του ήταν δικό του παιδί , ενώ η μάνα ήταν πιο ψύχραιμη και σκεφτόταν αντί να μεμψιμοιρεί. Ξαφνικά, κι ενώ ο Πίκολο Τζόουνς ήταν έτοιμος να αρχίσει να αποσυναρμολογεί το αυτοκίνητο (ρε τι έπαθα πάλι γελάω... μάλλον το έχω ανάγκη χα,χα,χα), η Πόντια μάνα πέταξε μια ατάκα που πάγωσε το αίμα του : "Ξέρεις αγόρι μου, ίσως να έπεσαν στην σακούλα που πέταξες στα σκουπίδια". Δεν τον πυροβολούσε καλύτερα λέω εγώ... η προοπτική να ψάχνει για τα κλειδιά του Πικ-Μομπίλ σε έναν κάδο σκουπιδιών τον έκανε να ανατριχιάσει. Διάολε ήταν απελπισμένος αλλά όχι και τόσο πια...

Πατέρας και υιός σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης...

Επειδή οι ώρες ήταν κρίσιμες και ο πατέρας Τζόουνς ήταν έτοιμος να κάνει χαρακίρι για λόγους αρχής, ο νεότερος Τζόουνς έβαλε την ουρά στα σκέλια και κατευθύνθηκε προς τον κάδο σκουπιδιών. Με την σκέψη ότι αν ο κάδος ήταν γεμάτος σκουπίδια, θα ήταν πιο αξιοπρεπές ενδεχόμενο να αυτοπυρποληθεί για να αποφύγει την ξεφτίλα να ψάχνει τα σκα... του καθενός μπροστά σε συγχωριανούς του, ο Πι Τζέι σήκωσε το καπάκι του κάδου. Ευτυχώς τα σκουπίδια ήταν ελάχιστα και η σακούλα του Πικόσπιτου πάνω πάνω. Όπως και να έχει "η ανατομία ενός εγκλήματος" έγινε μπροστά στα απορημένα μάτια των ντόπιων ιθαγενών (χα,χα,χα, άκου ιθαγενών) που μάλλον κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο νεαρός Πίκολο είχε κάποιο βίτσιο να ψάχνει τα σκουπίδια των άλλων ή απλά πεινούσε (Δεν ξέρω τι είναι πιο αηδία από τα δύο μεταξύ μας , μπλιαχ!!!!). Λες και ήταν συννενοημένοι πολλοί ντόπιοι εμφανίστηκαν τη στιγμή αυτής της "σκουπιδολάγνας" μυσταγωγίας (ρε γμτ ως και φορτηγό πέρασε χα,χα,χα). Με την αξιοπρέπειά του καταρρακωμένη, την αισθητική του στιγματισμένη δια βίου, χωρίς κλειδιά στο χέρι και μια έντονη ανησυχία ότι το καλπάζων αλτσχάιμερ στα 28 - που πιθανώς τον είχε προσβάλλει - πρέπει να αποτελεί μια παγκόσμια επιστημονική πρωτιά, γύρισε ηττημένος στο αυτοκίνητο. Σαν να μην του έφταναν όλα τα άλλα δυσάρεστα, από το ζόρι του ο Πίκολο είχε ιδρώσει τόσο που γυάλιζε σαν κάτι μποντι μπιλνταράδες που αλείφονται με λάδια και πάνε για Mr Universe.

Χωρίς λοιπά σχόλια...

Ενώ ο πατέρας Τζόουνς έψαχνε το δικηγόρο του για να κινήσει τη διαδικασία να "αποκληρώσει" τον αφηρημένο στα όρια της παράνοιας γιο του, η Πόντια μάνα βρήκε τα κλειδιά του αυτοκινήτου. "Τα βρήκα, τα βρήκα !!!" άρχισε να φωνάζει σαν παιδάκι ο εν λόγω ανθρωπάκος. "Ήταν σε μια σακούλα με κάτι κεραμίδια που είχαμε στο πορτ μπαγκάζ" συμπλήρωσε με καμάρι. Ανάθεμα κι αν ήξερε κανείς πως κατέληξαν εκεί... Όπως και να χει, εκεί που οι "τρεις καμπαλέρος" ήταν έτοιμοι να αναχωρήσουν, η μάνα Τζόουνς - που μερικές φορές νομίζω ότι έχει πιο πρακτικό μυαλό και από τον πατέρα και από τον γιο Τζόουνς μαζί- είπε το αμίμητο "Διάβολε , διάβολε βρές το να σε ξεκαρφώσω!" τραγουδιστά. Σοκαρισμένος από τα σατανιστικά παραστρατήματα της μάνας του ο Πι Τζει ρώτησε : "Τι λες μάνα? ". Η Πόντια μάνα με σαρδόνειο χαμόγελο διευκρίνισε ότι όταν ήταν μικρό κορίτσι με τις αδερφές της στη Δράμα και έχαναν κάτι, κάρφωναν ένα κλαράκι στο χώμα και έλεγαν αυτούς τους στίχους για να το βρουν. Αν το έβρισκαν ξεκάρφωναν το κλαράκι από το χώμα. Τι να κάνει η γυναίκα απελπίστηκε και το έριξε στη "μαύρη μαγεία", ελλείψει άλλων πιο σώφρων λύσεων. Αυτό θα πει να χρησιμοποιείς επιστημονική μέθοδο για να βρεις κάτι, ποιος χέζ... τα GPS ή όπως στο διάολο -νάτος πάλι χα,χα,χα- τα λένε. Ο Πίκολο Τζόουνς απάντησε για μια ακόμη φορά : "Aς το πιστέψουμε..." και όλη η φατρία επιβιβάστηκε στο Πικ- Μομπίλ για να φύγει από το χωριό.

Τα "διαολεμένα" κονέ της Πόντιας μάνας θα παραμείνουν εσαεί στη σφαίρα του ανεξήγητου...

Στο δρόμο και για να γελάσει λίγο με το ζόρι που τράβηξε μέχρι να βρεθούν τα "κλειδιά της ευτυχίας", ο Τζόουνς Τζούνιορ πρώτα είπε στη μάνα του ότι τσάμπα ζοριζόταν η καημένη τόση ώρα για το αν θα φύγουμε μιας και διέθετε και δεύτερο ζευγάρι κλειδιά το αυτοκίνητο , ενώ λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό φρίκαρε τον πατέρα του στιγμιαία λέγοντάς του "Νομίζω έχασα τα κλειδιά από το σπίτι..." (σ.σ. τόση μουρμούρα δεν την αντέχει ούτε θεός ούτε άνθρωπος χα,χα,χα έπρεπε να εκδικηθεί ο υιός). Έτσι μέσα στα γέλια οι τρεις τους συνέχισαν το ταξίδι τους προς τον τροπικό του Λαμία Μπιτς (σ.σ. Νομίζω αυτό το "Μπιτς" μας αποτέλειωσε όλους χα,χα,χα).


Υ.Γ.1 Η ιστορία είναι απολύτως πραγματική και την έγραψα τώρα που είναι φρέσκια στην μνήμη μου.
Υ.Γ. 2 Ελπίζω να διασκεδάσατε διαβάζοντας, όσο διασκέδασα γράφοντας το κειμενάκι:)

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!