No χάρτη, no πάρτυ...

Εντάξει εντάξει όλοι μένουμε στην Ελλάδα με όλη την παλαβιά που συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Παρόλαυτα οι περισσότεροι από εμάς έχουμε, δυστυχώς, τη νοοτροπία ότι "ε, Ελλάδα είναι εδώ συμβαίνουν αυτά". Άντε μετά αυτή η έρημη η χώρα να πάει μπροστά με πολίτες παραδομένους στη μοίρα τους. Τέλοσπαντων... Ξέφυγα από το θέμα...

Αυτό το αρθράκι βασίζεται σε ένα πραγματικό περιστατικό που με έκανε να νιώσω ντροπή όχι γιατί είμαι κανένας υπερεθνικιστής με 10 τατουάζ του Λεωνίδα στο κορμί μου αλλά γιατί ευτυχώς ή δυστυχώς κάτι τα χρόνια της παραμονής μου στο εξωτερικό κάτι οι αρχές από το σπίτι μου δεν με έχουν γομαροποιήσει τελείως.

Η ιστορία μας διαδραματίζεται σε μια επαρχιακή πόλη της χώρας μας, πρωτεύουσα νομού της Στερεάς Ελλάδας. Σαν καλός αναγνώστης αγγλόφωνων εντύπων έκανα την μηνιαία επίσκεψη μου στο πρακτορείο ξένου τύπου στο κέντρο της πόλης (τιμή και δόξα στα News Stand σε όλη τη χώρα!). Εκεί που αμφιταλαντευόμουν τι να αγοράσω ανάμεσα σε επιστημονικά περιοδικά που με αφορούν λόγω αντικειμένου και μαγκαζίνο με γυμνόστηθες διασημότητες γένους θηλυκού (ε ναι ρε, άντρας είμαι τι θα κοιτάω το Κοσμοπόλιταν? χαχαχα) μπαίνουν στο πρακτορείο 2 ζευγάρια τουριστών από τη Γαλλία οι οποίοι είχαν σίγουρα μπει στα δεύτερα -ήντα τους. Χαμένοι στο διάστημα είναι το λιγότερο που μπορείς να πεις για αυτούς...Είδαν λοιπόν εφημερίδα από τη Γαλλία να κρέμεται απέξω και μπήκαν να πάρουν πληροφορίες(κοινώς είδαν φως και μπήκαν). Ζήτησαν ένα χάρτη της πόλης μας για να δουν τι μπορούν να επισκεφτούν στο διάστημα παραμονής τους. Ο μαγαζάτορας, που είναι πολύ εντάξει τύπος και όχι ένας ακόμα μαλάκας ξερόλας νεοέλληνας, προσπάθησε φιλότιμα να βοηθήσει κάτι με τα σπαστά του αγγλικά κάτι ψάχνοντας για χάρτη. Εκεί ανέλαβε δράση ο υποφαινόμενος που αν και τα γαλλικά του έχει να τα χρησιμοποιήσει χρόνια στα αγγλικά γαμάει και δέρνει κατά την καθομιλουμένη, χαχαχα.

"Τζάμπα διαμαρτύρονται οι τουρίστες, ορίστε ένας λεπτομερής χάρτης της πόλης με όλα τα αξιοθέατα. Ακούς εκεί να μας δυσφημίζουν έτσι..."

Αφού συστήθηκα λοιπόν στους συμπαθείς τουρίστες και τους ρώτησα που μένουν και τι επιθυμούσαν να δουν , έγινα όπως είναι φυσικό αποδέκτης των ερωτήσεών τους . Τέτοιες ερωτήσεις αφορούσαν κυρίως την ύπαρξη ή μη γραφείου ενημερώσεως για τους τουρίστες στην πόλη και αν υπήρχε κάποιος χάρτης για να προσανατολιστούν. Από την αμηχανία της στιγμής με γλίτωσε πρόσκαιρα ο μαγαζάτορας που με τα πολλά είχε βρει ένα χάρτη της πόλης και μου τον έδωσε με την θρυλική παράκληση να τον βγάλω φωτοτυπία και να τον επιστρέψω γιατί ήταν ο μοναδικός που είχε. Αρπάζω λοιπόν το χάρτη και πάω να τον βγάλω φωτοτυπία στο διπλανό φωτοτυπείο(στο μεταξύ είχα δώσει ήδη κάποιες οδηγίες στους γεμάτους απορία τουρίστες για τον πως να πάνε που). Βγάζουμε λοιπόν και το χάρτη φωτοτυπία και εκεί που πάω να τους σημειώσω κάποια πράγματα στο χάρτη μένω άναυδος! Όχι μόνο ο χάρτης ήταν ελεεινός (ζω στην πόλη αυτή, μαζί με τα διαστήματα που έλειπα, από το 1985 και δεν μπορούσα ΕΓΩ να προσανατολιστώ!), είχε κάτι στρουμφογραμματάκια που δεν τα έβγαζες ακόμα και να έβλεπες σαν το Σούπερμαν και αντί για τις πλατείες και τα κεντρικά σημεία της πόλης είχε έντονα σημειωμένα κάποια εμπορικά καταστήματα! Α και το κορυφαίο, ήταν όλα στα ελληνικά. Αφού αντιστάθηκα στην ορμή να γελάσω σατανικά από την απελπισία μου άφησα το χάρτη στην άκρη και τους έδωσα προφορικά λεπτομερείς οδηγίες πως να πάνε που.

"Χάρτη δεν βρήκα αλλά που θα πάει θα το βρω το αξιοθέατο. Εμπρός λοιπόν καλή μου πυξίδα!"

Οι άνθρωποι πήραν το δρόμο τους και εγώ επέστρεψα το "χάρτη της συμφοράς" στον μαγαζάτορα ο οποίος ένιωθε εξίσου ντροπιασμένος με εμένα. Μου εξήγησε ότι δεν υπάρχει άλλος χάρτης της πόλης και ότι αυτός που έχει είναι ο μοναδικός και τον έχουν φτιάξει κάτι καταστήματα της περιοχής! Ότι και να πω λίγο είναι...

Φεύγοντας από το πρακτορείο ξένου τύπου πέρασα επίτηδες από μια πλατεία που ήταν στο δρόμο μου για να ξαναπετύχω τους ανθρώπους αυτούς που η μόνη τους αμαρτία ήταν ότι επισκέφτηκαν την πόλη μου και -άκου τώρα εξωπραγματικές επιθυμίες των ξένων ρε παιδί μου αχαχαχα- ήθελαν να δουν κάποια όμορφα ομολογουμένως μέρη που έχει. Τους έδωσα λοιπόν κάποιες επιπρόσθετες διευκρινίσεις σχετικά με το "πως θα πάνε που" και στη συνέχεια συνέχισα το δρόμο για το σπίτι μου σκεφτόμενος "τι ξεφτίλα θεέ μου¨...".

Μια τέτοια ιστορία δεν είναι θαρρώ ούτε πρωτότυπη ούτε μοναδική αλλά έπρεπε να τη γράψω κάπου για να εκτονωθώ γιατί μου την έδωσε ρε παιδί μου...

Η Οδύσσεια ενός άμοιρου τουρίστα "Χαμένος στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα..."