Άντρας: "Είσαι για μια κόντρα στο FIFA?"Παιδί: "Αφού σε σάρωσα ρε μπάρμπα 7-0 τις προάλλες!"
Μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι μόλις βγήκα από μια φάση στην οποία επανεκτιμούσα τη ζωή μου και έβλεπα τι χρειάζομαι, τι λειτουργεί σωστά και τι επιθυμώ να γίνει διαφορετικά από εδώ και στο εξής... Σε αυτή την ομολογουμένως σύντομη αλλά μεταβατική περίοδο διαπίστωσα ότι πάντα υπήρχαν κάποιες σταθερές συνήθειες, μικρές και αγαπημένες, στις οποίες δεν έδωσα ποτέ ιδιαίτερη σημασία αλλά ήταν πάντα εκεί να συνοδεύουν σαν ακούραστοι κομπάρσοι τις μεγάλες και τις μικρές αποφάσεις, τα λάθη και τις επιιτυχίες. Ήταν πάντα η αιτία να παίρνω το μυαλό μου από τα σημαντικά και αγχώδη και να περιηγούμαι για λίγο σε ένα κόσμο όπου όλα είναι μαύρα και άσπρα και ποτέ γκρι όπως στην πραγματική ζωή. Ποτέ όμως δεν αναρωτήθηκα ως τώρα για ποιο λόγο γουστάρω ότι γουστάρω και το τι σήμαιναν αυτές οι συνήθειες για εμένα στην παιδική και στην τωρινή μου ηλικία. Ήρθε λοιπόν η ώρα τους να λάμψουν, έστω και για μια φορά, πριν χωθούν ξανά στην σκιά των σημαντικών και του δήθεν καθωσπρεπισμού. Πάμε λοιπόν...
Βιντεοπαιχνίδια
Για το παιδάκι
Η ευκαιρία να βρεθεί με τους φίλους του όταν δεν έπαιζαν μπάλα ή δεν πλακώνονταν στο ξύλο για ασήμαντη αφορμή προτού φιλιώσουν και πάλι μετά από λίγο. Πάντα γλυκιά η αίσθηση ότι νίκησε τον κολλητό του στο παιχνίδι στο οποίο ήταν αντίπαλοι και ότι ήταν ο "καλύτερος" έστω για μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να αρχίσει ο επόμενος γύρος. Κάθε καινούριο παιχνίδι μια αφορμή για συζήτηση και πάντα εντυπωσιασμένο από αυτό το "κάτι παραπάνω" μέχρι το επόμενο παιχνίδι να κλέψει την προσοχή του. Ο μοχλός του Joystick (σ.σ. μοχλός ελέγχου βιντεοπαιχνιδιών με λίγα κουμπάκια) τη μια φορά γινόταν όπλο που θα έστελνε στον άλλο κόσμο τερατάκια, την άλλη τιμόνι και γκάζι για να βγει πρώτο σε ένα αγώνα ράλυ και την τρίτη το δεξί πόδι του αγαπημένου του επιθετικού που θα κατακεραύνωνε την κουκκίδα που αντιπροσώπευε τον άμοιρο τερματοφύλακα σε ένα ποδοσφαιράκι. Ο στόχος πάντα ένας, να βγει νικητής στον κόσμο των εικονικών του ονείρων...
Για τον ενήλικο
Το μέσο να συμμετάσχει σε καταστάσεις ασύμβατες με την πραγματική ζωή (σ.σ. δεν νομίζω ότι κανείς από εμάς έχει κολλητιλίκια με υπερηχητικούς σκαντζόχοιρους και υδραυλικούς που χρησιμοποιούν μαγικά μανιτάρια και σώζουν βασίλισσες), επομένως και λιγότερο βαρετές από "τα ίδια και τα ίδια" της δουλειάς. Ο κόσμος αυτός δεν χρειάζεται να έχει νόημα, τα προβλήματα της ζωής όπως τα χρήματα και η διαρκής αναζήτηση του ιδανικού ταιριού (μέχρι το επόμενο πάντα, χε,χε,χε) στον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών είναι τόσο απλά. Απλά σήκωσε μια πέτρα και θα βρεις νόμισμα ή σώσε την τέλεια γκόμενα από τον κακό και είναι δική σου. Ποιος δεν σκέφτηκε έστω και μια φορά να πλακώσει το αφεντικό του στο ξύλο... κανείς όμως δεν χρειάζεται τέτοια πεζά πράγματα όταν στον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών τα ζόμπι παίρνουν χαρωπά σειρά και στήνονται με ελαφρά πηδηματάκια μπροστά στο όπλο σου. Μηδέν συνέπειες, μηδέν λιπαρά, όλη η λύτρωση της στιγμιαίας εκτόνωσης από τα πραγματικά σου προβλήματα...
"Άραγε ο Σπάιντερμαν θα καταφέρει να νικήσει τον σατανικό και άσχημο Δόκτωρα Οκτάπους για εκατοστή φορά?" Με τέτοια κολοσσιαία πραγματικά ερωτήματα και ανησυχίες περίμενε το παιδάκι κάθε εβδομάδα το κόμικ Σπάιντερμαν (και το "κάθε" Σπάιντερμαν). Η συνήθεια του να πηγαίνει στο περίπτερο κάθε Τρίτη/Τετάρτη και να αγοράζει το αγαπημένο του κόμικ ήταν ότι και το τσιγάρο για τον καπνιστή, αναντικατάστατη. Με το που έπιανε στα χέρια του το κόμικ, πήγαινε γοργά στο σπίτι του, την άραζε στο κρεβάτι και "ρουφούσε¨μία μία τις σελίδες ζώντας περιπέτειες πέρα από τη λογική. Ακόμα και να έξυνε τον πισινό του ο Σπάιντερμαν ήταν cool, γιατί ήταν ο ήρωάς του.
Για τον ενήλικο
Η ζωή του μοιρασμένη στη δουλειά, στις σπουδές, με την κοπέλα του, οπουδήποτε (σ.σ. και για τους πονηρούς ανάμεσά σας το κόμμα ανάμεσα στο "κοπέλα του" και το "οπουδήποτε" δεν μπήκε τυχαία, αν και με δίχασε αρκετά, χε, χε, χε). Κάποια στιγμή μια φορά το μήνα νιώθει την ανάγκη να μάθει τα νέα ενός παλιού του φίλου του Πήτερ Πάρκερ (και του "κάθε" Πήτερ Πάρκερ). Έτσι αγοράζει το κόμικ και για όσο διαρκεί η ανάγνωση μαθαίνει τα νέα "του φίλου" του και ταυτίζεται και με τα συνηθισμένα προβλήματα που εκείνος αντιμετωπίζει στην καθημερινή του ζωή. Α, ναι καμιά φορά ο τύπος γίνεται και υπερήρωας το οποίο είναι σίγουρα cool και αν μη τι άλλο διασκεδαστικο (σ.σ. φαντάσου μόνο τον εαυτό σου με μια στολή σαν του Σπάιντερμαν και αν μη τι άλλο οποιαδήποτε παρόμοια φιλοδοξία να σώσεις τον κόσμο από εξωγήινες απειλές πάει περίπατο, καθαρά για αισθητικούς λόγους. Πίστεψε με δεν φταίει η στολή...)
Για τον ενήλικο
Η ομάδα πρέπει να νικάει ειδικά τον "αιώνιο" αντίπαλο. Κάθε αγώνας μια ευκαιρία να εκτονωθεί και κάθε βρισίδι τόσο μοναδικό που να αποτελεί εξ'ορισμού μια νέα προσθήκη στο λεξικό του Μπαμπινιώτη. Η κοπέλα του να τον κοιτάει απορημένη και να αναρωτιέται αν αυτός ο τύπος που βλέπει μπροστά της αφηνιασμένο μπροστά στην τηλεόραση να βρίζει θεούς και δαίμονες, είναι ο ίδιος που τις έλεγε γλυκόλογα πριν από λίγη ώρα. Μια μεγάλη νίκη στο μεγάλο παιχνίδι η ευκαιρία να κάνει καζούρα στους συναδέλφους και στα φιλαράκια και μια μεγάλη ήττα η αφορμή να εύχεται να "ανοίξει η γη να τον καταπιεί" για να αποφύγει το δούλεμα από τους "άλλους". Μια μεγάλη ντρίμπλα είναι "έργο τέχνης" και μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία σε ένα ματς προκαλεί τον αποτροπιασμό για το πρόσωπο του δύσμοιρου ποδοσφαιριστή. Α, και να μην ξεχνάμε, το προαύλιο των παιδικών του χρόνων έγινε πια γηπεδάκι 5 χ 5 για να δείξουμε "ότι μπορούμε ακόμα" ...
Κάτι τέτοιες μικρές συνήθειες είναι το αλατοπίπερο της ζωής μου. Είναι η στιγμή που ο ενήλικος εαυτός μου συναντάει το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας λιγότερο ή περισσότερο και εκείνο του κλείνει πονηρά το μάτι λέγοντας "έλα να διασκεδάσουμε μαζί σαν τότε και άσε τους άλλους να κουρεύονται". Μικρές στιγμές ευχαρίστησης σκορπισμένες ανάμεσα στα σημαντικά και τα αναγκαία, σε εκείνα που σου επιβάλλονται και σε εκείνα που η ίδια η ζωή σου φέρνει απροσδόκητα. Ένας μικρός φόρος τιμής σε συνήθειες που μου χάρισαν ωραίες αναμνήσεις παρέα με φίλους, μου κράτησαν σιωπηλή συντροφιά στις μοναχικές μου περιόδους και που αποτελούν πάντα μια διέξοδο ανεμελιάς σε περιόδους έντασης και πίεσης. Μικροί μου κομπάρσοι, αγαπημένες συνήθειες, σας χαιρετώ μέχρι την επόμενη φορά που θα ξανασυναντηθούμε...
Αυτά για σήμερα τα ξαναλέμε σύντομα...
Πίκος Απίκος has left the building!
Βιντεοπαιχνίδια
Για το παιδάκι
Η ευκαιρία να βρεθεί με τους φίλους του όταν δεν έπαιζαν μπάλα ή δεν πλακώνονταν στο ξύλο για ασήμαντη αφορμή προτού φιλιώσουν και πάλι μετά από λίγο. Πάντα γλυκιά η αίσθηση ότι νίκησε τον κολλητό του στο παιχνίδι στο οποίο ήταν αντίπαλοι και ότι ήταν ο "καλύτερος" έστω για μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να αρχίσει ο επόμενος γύρος. Κάθε καινούριο παιχνίδι μια αφορμή για συζήτηση και πάντα εντυπωσιασμένο από αυτό το "κάτι παραπάνω" μέχρι το επόμενο παιχνίδι να κλέψει την προσοχή του. Ο μοχλός του Joystick (σ.σ. μοχλός ελέγχου βιντεοπαιχνιδιών με λίγα κουμπάκια) τη μια φορά γινόταν όπλο που θα έστελνε στον άλλο κόσμο τερατάκια, την άλλη τιμόνι και γκάζι για να βγει πρώτο σε ένα αγώνα ράλυ και την τρίτη το δεξί πόδι του αγαπημένου του επιθετικού που θα κατακεραύνωνε την κουκκίδα που αντιπροσώπευε τον άμοιρο τερματοφύλακα σε ένα ποδοσφαιράκι. Ο στόχος πάντα ένας, να βγει νικητής στον κόσμο των εικονικών του ονείρων...
Για τον ενήλικο
Το μέσο να συμμετάσχει σε καταστάσεις ασύμβατες με την πραγματική ζωή (σ.σ. δεν νομίζω ότι κανείς από εμάς έχει κολλητιλίκια με υπερηχητικούς σκαντζόχοιρους και υδραυλικούς που χρησιμοποιούν μαγικά μανιτάρια και σώζουν βασίλισσες), επομένως και λιγότερο βαρετές από "τα ίδια και τα ίδια" της δουλειάς. Ο κόσμος αυτός δεν χρειάζεται να έχει νόημα, τα προβλήματα της ζωής όπως τα χρήματα και η διαρκής αναζήτηση του ιδανικού ταιριού (μέχρι το επόμενο πάντα, χε,χε,χε) στον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών είναι τόσο απλά. Απλά σήκωσε μια πέτρα και θα βρεις νόμισμα ή σώσε την τέλεια γκόμενα από τον κακό και είναι δική σου. Ποιος δεν σκέφτηκε έστω και μια φορά να πλακώσει το αφεντικό του στο ξύλο... κανείς όμως δεν χρειάζεται τέτοια πεζά πράγματα όταν στον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών τα ζόμπι παίρνουν χαρωπά σειρά και στήνονται με ελαφρά πηδηματάκια μπροστά στο όπλο σου. Μηδέν συνέπειες, μηδέν λιπαρά, όλη η λύτρωση της στιγμιαίας εκτόνωσης από τα πραγματικά σου προβλήματα...
Κόμιξ με υπερήρωες
Για το παιδάκι
"Άραγε ο Σπάιντερμαν θα καταφέρει να νικήσει τον σατανικό και άσχημο Δόκτωρα Οκτάπους για εκατοστή φορά?" Με τέτοια κολοσσιαία πραγματικά ερωτήματα και ανησυχίες περίμενε το παιδάκι κάθε εβδομάδα το κόμικ Σπάιντερμαν (και το "κάθε" Σπάιντερμαν). Η συνήθεια του να πηγαίνει στο περίπτερο κάθε Τρίτη/Τετάρτη και να αγοράζει το αγαπημένο του κόμικ ήταν ότι και το τσιγάρο για τον καπνιστή, αναντικατάστατη. Με το που έπιανε στα χέρια του το κόμικ, πήγαινε γοργά στο σπίτι του, την άραζε στο κρεβάτι και "ρουφούσε¨μία μία τις σελίδες ζώντας περιπέτειες πέρα από τη λογική. Ακόμα και να έξυνε τον πισινό του ο Σπάιντερμαν ήταν cool, γιατί ήταν ο ήρωάς του.
Για τον ενήλικο
Η ζωή του μοιρασμένη στη δουλειά, στις σπουδές, με την κοπέλα του, οπουδήποτε (σ.σ. και για τους πονηρούς ανάμεσά σας το κόμμα ανάμεσα στο "κοπέλα του" και το "οπουδήποτε" δεν μπήκε τυχαία, αν και με δίχασε αρκετά, χε, χε, χε). Κάποια στιγμή μια φορά το μήνα νιώθει την ανάγκη να μάθει τα νέα ενός παλιού του φίλου του Πήτερ Πάρκερ (και του "κάθε" Πήτερ Πάρκερ). Έτσι αγοράζει το κόμικ και για όσο διαρκεί η ανάγνωση μαθαίνει τα νέα "του φίλου" του και ταυτίζεται και με τα συνηθισμένα προβλήματα που εκείνος αντιμετωπίζει στην καθημερινή του ζωή. Α, ναι καμιά φορά ο τύπος γίνεται και υπερήρωας το οποίο είναι σίγουρα cool και αν μη τι άλλο διασκεδαστικο (σ.σ. φαντάσου μόνο τον εαυτό σου με μια στολή σαν του Σπάιντερμαν και αν μη τι άλλο οποιαδήποτε παρόμοια φιλοδοξία να σώσεις τον κόσμο από εξωγήινες απειλές πάει περίπατο, καθαρά για αισθητικούς λόγους. Πίστεψε με δεν φταίει η στολή...)
Ποδόσφαιρο
Για το παιδάκι
Οι αγώνες ποδοσφαίρου ήταν ένας ακόμα λόγος για να "πλακωθεί" και να χαβαλεδιάσει με τους αλλόθρησκους στο σχολείο. Σε κάθε ευκαιρία έπαιζε μπάλα με τα φιλαράκια του, πανηγυρίζοντας τα γκολ του λες και κρινόταν κανένας υπέρτατος ποδοσφαιρικός τελικός από αυτά. Το προαύλιο ήταν το Μπερναμπέου (γήπεδο της Ρεάλ Μαδρίτης), ο συμπαίχτηςπου του έδινε τη μπάλα(σ.σ. ο αιώνιος κολλητός του) ο καλύτερος πασαδόρος του παγκόσμιου ποδοσφάιρου και ο τερματοφύλακας που θα προσπαθούσε να τον ανακόψει (σ.σ. συνήθως ο πιο ατάλαντος ή αυτός που βαριόταν να τρέχει αλλά ήθελε να είναι μέλος της παρέας) ένα απροσπέλαστο ανθρώπινο τείχος στο δρόμο για το γκολ. Το ματς τελείωνε και το παιδάκι έπαιζε στο μυαλό του όλες τις φάσεις σαν ένα φιλμ που δεν γυρίστηκε ποτέ. "Την επόμενη φορά δεν θα χάσω κανένα γκολ" έλεγε στον εαυτό του. "Πάμε τώρα για Subbuteo" (σ.σ. επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι που άφησε εποχή)...Για τον ενήλικο
Η ομάδα πρέπει να νικάει ειδικά τον "αιώνιο" αντίπαλο. Κάθε αγώνας μια ευκαιρία να εκτονωθεί και κάθε βρισίδι τόσο μοναδικό που να αποτελεί εξ'ορισμού μια νέα προσθήκη στο λεξικό του Μπαμπινιώτη. Η κοπέλα του να τον κοιτάει απορημένη και να αναρωτιέται αν αυτός ο τύπος που βλέπει μπροστά της αφηνιασμένο μπροστά στην τηλεόραση να βρίζει θεούς και δαίμονες, είναι ο ίδιος που τις έλεγε γλυκόλογα πριν από λίγη ώρα. Μια μεγάλη νίκη στο μεγάλο παιχνίδι η ευκαιρία να κάνει καζούρα στους συναδέλφους και στα φιλαράκια και μια μεγάλη ήττα η αφορμή να εύχεται να "ανοίξει η γη να τον καταπιεί" για να αποφύγει το δούλεμα από τους "άλλους". Μια μεγάλη ντρίμπλα είναι "έργο τέχνης" και μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία σε ένα ματς προκαλεί τον αποτροπιασμό για το πρόσωπο του δύσμοιρου ποδοσφαιριστή. Α, και να μην ξεχνάμε, το προαύλιο των παιδικών του χρόνων έγινε πια γηπεδάκι 5 χ 5 για να δείξουμε "ότι μπορούμε ακόμα" ...
Κάτι τέτοιες μικρές συνήθειες είναι το αλατοπίπερο της ζωής μου. Είναι η στιγμή που ο ενήλικος εαυτός μου συναντάει το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας λιγότερο ή περισσότερο και εκείνο του κλείνει πονηρά το μάτι λέγοντας "έλα να διασκεδάσουμε μαζί σαν τότε και άσε τους άλλους να κουρεύονται". Μικρές στιγμές ευχαρίστησης σκορπισμένες ανάμεσα στα σημαντικά και τα αναγκαία, σε εκείνα που σου επιβάλλονται και σε εκείνα που η ίδια η ζωή σου φέρνει απροσδόκητα. Ένας μικρός φόρος τιμής σε συνήθειες που μου χάρισαν ωραίες αναμνήσεις παρέα με φίλους, μου κράτησαν σιωπηλή συντροφιά στις μοναχικές μου περιόδους και που αποτελούν πάντα μια διέξοδο ανεμελιάς σε περιόδους έντασης και πίεσης. Μικροί μου κομπάρσοι, αγαπημένες συνήθειες, σας χαιρετώ μέχρι την επόμενη φορά που θα ξανασυναντηθούμε...
Αυτά για σήμερα τα ξαναλέμε σύντομα...
Πίκος Απίκος has left the building!
οσο κι αν το κειμενο αναφερεται σε σενα, διαπραγματευεται γεγονοτα που αν τα γενικευσει κανεις μπορει ανετα να ταυτιστει μαζι σου στις σκεψεις που εκφραζεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήη αξια που αλλζει στα πραγματα τις παιδικης μας ηλικιας με το περασμα του χρονου, η αναγκη να μην ξεγλιστρησει μεσα απο τα χερια μας η παιδικη αθωοτητα κι το σοκ της συνειδητοποιησης οτι αυτο εχει συμβει χωρις να καταλαβουμε το ποτε και το γιατι, ειναι προβληματα που στοιχειωνουν τον καθενα μας, και επανεμφανιζονται κατα καιρους, οταν εχουμε λιγο χρονο να κοιταξουμε την ζωη μας προς τα πισω...