Μια παρτίδα τάβλι, η “μητέρα” όλων των μαχών…

Περίεργο πράγμα οι συγκυρίες στη ζωή. Αλλού περιμένεις να βρίσκεσαι μια δεδομένη περίοδο κι αλλού ο δρόμος σε φέρνει… Έτσι κι εγώ βρίσκομαι αυτή τη χρονική περίοδο, λόγω κάποιας απρόοπτης εξέλιξης, κοντά στους γονείς μου. Δεν παραπονιέμαι, τους πετυχαίνω σε μια πιο χαλαρή περίοδο της ζωής τους, ειδικά τον πατέρα μου, και απολαμβάνω αδηφάγα τις μικρές καθημερινές στιγμές που στερηθήκαμε στο παρελθόν λόγω της φύσης της δουλειάς τους. Μικροκοντρίτσες και αντίθετες απόψεις θα υπάρχουν πάντα, αλλά τι είναι η ρημάδα η ζωή χωρίς λίγο κόντρα, φαγητό χωρίς αλάτι.

Με αφορμή το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, πεταχτήκαμε λοιπόν οι τρεις μας εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας σε παραθαλάσσιο μέρος, όπου ο ερχομός του καλοκαιριού δεν θα έμοιαζε με μια ουτοπική εικασία αλλά θα ήταν μια όμορφη πραγματική εικόνα. Όπως και να έχει με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει συνεχώς, εντείνονται και οι κόντρες και τι καλύτερος τρόπος να λύσει κάποιος τις διαφορές του με τον άλλο από μία παρτίδα τάβλι στα 7 παιχνίδια.

"Τέτοια αυτοσυγκέντρωση πια ούτε πανελλήνιες να έδιναν..."

Σας παρουσιάζω λοιπόν τη “μητέρα των μαχών”: στη μία γωνία η κυρία Β. (σ.σ. γεια σου ρε μάνα) μέσα στη γλύκα και την στωικότητα με ένα φονικό ζάρι ως μεγάλο ατού της. Στην άλλη γωνία ο κύριος Γ. (σ.σ. ο πατέρας, αυτό τα λέει όλα), γνωστός και ως “ο τσαντίλας ταβλαδόρος” ο οποίος προσπαθεί με τη στρατηγική σκέψη του να ανταπεξέλθει σε κάθε δυσκολία του αγώνα. Το σύνηθες έπαθλο για το νικήτη αυτής της αναίμακτης μονομαχίας είναι να πικάρει τον αντίπαλο μέχρι τελικής πτώσεως μετά τον αγώνα και ενίοτε πέφτει και κανένα πεντάευρο στο τραπέζι για να ανάψει λίγο το παιχνίδι. Όπως και να έχει η μάχη ξεκίνησε με εμένα απόντα, μα όταν τελικά εγώ και η φραπεδιά μου μπήκαμε στην παρέα το ματς είχε ανάψει για τα καλά.

"Έρχομαι κι εγώ παιδιά, περιμένετε..."

Η Β. προηγούνταν 4-2 ή κάπου τόσο, ενώ ο Γ. είχε αρχίσει να απελπίζεται με το δράμα που ζούσε. Οι “διπλές” της Β. στα ζάρια έπεφταν η μία μετά την άλλη με ρυθμό πολυβόλου και ο Γ. - που δεν φημίζεται και για την υπομονή του ως άτομο γενικώς - προσπαθούσε να αμυνθεί σε αυτό το ανεπανάληπτο μπαράζ κωλοφαρδίας βρίζοντας θεούς και δαίμονες . Μόνο “Μα τον Τουτατίς” και θα “πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας” δεν αναφώνησε από την απελπισία του(σ.σ. για τους ανίδεους, διαβάστε και κανένα Αστερίξ ρε παιδιά).

"Κάπως έτσι έμοιαζαν οι "διπλές" της Β. για τον δύστυχο Γ.

Τα κανόνια του Ναβαρόνε σε πλήρη στοίχιση..."

Όπως όμως λέει και ο σοφός λαός “θα γυρίσει ο τροχός θα γαμ… και ο φτωχός” μία ρήση που στο τάβλι βρίσκει συχνά εφαρμογή ειδικά όταν ο αριθμός των παρτίδων που θα παιχτούν καθορίζεται σε ένα υψηλό αριθμό όπως το “7”. Ο Γ. ήξερε ότι αυτό το κονσέρτο για πολυβόλα που είχε εξαπολύσει η Β. εναντίον του δεν θα κρατούσε για πολύ ή τουλάχιστον έτσι ήλπιζε. Έβαλε κι αυτός το χεράκι του με τις γνωστές αγαπημένες τακτικές που ακολουθεί κάποιος ταβλαδόρος όταν το φάσμα της ήττας ορθώνεται απειλητικό μπροστά του… Λίγο να καθυστερήσεις να δώσεις τα ζάρια στον άλλο όταν έρθει η σειρά του, λίγο να τον κατηγορήσεις ότι έκλεψε στην προηγούμενη κίνηση, λίγο να αμφισβητήσεις το πόσο γρήγορα μαζεύει τα πούλια στο τελικό μάζεμα… Με αυτά και με αυτά κάποιος έμπειρος ταβλαδόρος προσπαθεί να σπάσει το ρυθμό του αντιπάλου στο ζάρι και έτσι να αντισταθμίσει το προσωπικό φτύσιμο που δέχεται από τη θεά τύχη όταν δεν σταυρώνει ο ίδιος καλό ζάρι ούτε για πλάκα. Μετά από αυτό το ιδιαίτερο μάθημα στα μυστικά της ταβλαδόρικης τέχνης επιστρέφουμε και πάλι στον αγώνα μας….

"Σαν άλλος Ναπολέων ο στρατηγός Γ. γύρισε το ματσάκι υπερ του.

Ο κοντούλης Γάλλος αποδείχτηκε λιγότερο τυχερός στο Βατερλώ..."

Το σκορ έγινε 5-3 και κάπου εκεί φάνηκε ότι η ροή του ματς άρχισε να αλλάζει. Μάλλον απέδωσε ο κλεφτοπόλεμος του Γ. απέναντι στο φαινόμενο της φύσης Β. ή υπερθερμάνθηκε το χέρι της Β. από τις πολλές διπλές ζαριές, ίσως και ένας συνδυασμός των δύο. Το θέμα είναι ότι ο αγώνας πήγε εκεί ακριβώς που βόλευε τον Γ. στη στρατηγική. Το σκορ σιγά σιγά γύρισε στο 5-6 υπέρ του Γ. και κάπου εκεί η Β. παρέδωσε πνεύμα μην πιστεύοντας πλέον στη νίκη. Οι κραυγές απελπισίας της μπροστά στο φάσμα της ήττας συμπεριλάμβαναν φράσεις όπως “μα πως γίνεται να χάνω εγώ η κόρη ταβλαδόρου” και “ρε Γ. πήρες ένα πούλι παραπάνω δεν μετράει η κίνηση”. Όπως και να έχει ο Γ. βγήκε θριαμβευτής από τη μονομαχία με σκορ 7-5 με τη Β. να μονολογεί “πως έχασα δικό μου παιχνίδι ρε παιδί μου”.

Δεν είναι ώρα για λόγια...

Σε κάτι τέτοιες ομηρικές μονομαχίες απολαμβάνω περισσότερο το κοντράστ συναισθημάτων και εκφράσεων ανάμεσα στους γονείς μου. Ο Γ. κάνει σαν μικρό παιδί άμα χάνει, σαν κακομαθημένος μπόμπιρας που του έκρυψες το αγαπημένο του παιχνίδι και δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτή την πικρή για αυτόν πραγματικότητα. Πάντα φταίει η κωλοφαρδία του αντιπάλου, το ότι ο άλλος πιθανώς κλέβει για να νικήσει και όπως και να έχει για να χάσει ο Γ. χρειάζεται κάποια θεωρία συνομωσίας εναντίον του να βρίσκεται σε ισχύ, αλλιώς δεν εξηγείται. Από την άλλη πλευρά η Β. έχει άλλη προσέγγιση στο θέμα. Το να φέρνει πλέον εξωπραγματικά βολικές ζαριές σε πολλές παρτίδες είναι απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο “ως μέρος του παιχνιδιού” όπως λέει. Όταν προηγείται στο σκορ ενθουσιάζεται εύκολα και μερικές φορές έχεις την αίσθηση ότι στο μυαλό της έχει νικήσει ήδη κι ας έχει ο αγώνας δρόμο μπροστά του ακόμα. Όταν χάνει όμως, η απελπισία της γιγαντώνεται και η αιώνια ατάκα της “να χάσω εγώ η κόρη ταβλαδόρου” απεικονίζει με διάθεση αυτοσαρκασμού την αντιμετώπισή της απέναντι στον όρο “ήττα”.

Έτσι λοιπόν πέρασε ένα χαλαρό απόγευμα στο παραθαλάσσιο μέρος με μουσική υπόκρουση το κελάηδισμα των πουλιών και τον ήχο των ζαριών που χόρευαν στους ρυθμούς άλλης μιας παρτίδας τάβλι…

Υ.Γ. 1: Σειρά στη μάχη πήρα μετά εγώ, ο δαιμόνιος Πίκος Απίκος. Όμως η Β. που με γέννησε, αποδείχτηκε πιο δαιμόνια από εμένα (σ.σ. κοινώς μου πήρε τα σώβρακα) με αποτέλεσμα να πέσω τιμημένα στο πεδίο της μάχης με 8-5…

Υ.Γ. 2: Το ίδιο βράδυ ρώτησα τον Γ. αν είχε παίξει ποτέ τάβλι με τον πατέρα της Β. και εκείνος μου απάντησε με χαμόγελο αυταρέσκειας ότι ο παππούς μου ήταν εξίσου “τσαντίλας στο τάβλι” με αυτόν, οπότε δύσκολα θα τελείωνε παρτίδα μεταξύ τους πολιτισμένα χα, χα, χα…

Η υποθετική παρτίδα τάβλι μεταξύ Γ. και πεθερού Γ.
είχε απρόσμενη εξέλιξη...

Μέχρι την επόμενη φορά, γεια σας και χαρά σας!

Τρόμος στα ράφια των DVD Clubs, για γέλια και για κλάματα...

Δίπλα στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω έχει ένα DVD Club. Αναπόφευκτο είναι τόσες και τόσες φορές να διαβώ το κατώφλι του και να μπω μέσα. Και καλά αν υπάρχει κάποια ταινία που περιμένεις ή που γνωρίζεις έχει καλώς. Πολλές φορές όμως παρατηρώ με απλανές βλέμμα (αυτό θα πει ποιητική διάθεση της πλάκας θα μπορούσε πάντως να είναι και χειρότερα τα πράγματα, αν το βλέμμα ήταν αλλήθωρο ας πούμε χε,χε,χε) τα ράφια και χαζεύω τα εξώφυλλα των DVD ψάχνοντας για κάποιο διαμαντάκι ή απλά για να αλιεύσω τον πιο ηλίθιο τίτλο και το πιο ηλίθιο εξώφυλλο. Αν κάτι μου τραβήξει την προσοχή μπορεί να το τολμήσω και να γυρίσω και το κουτί της ταινίας από την πίσω πλευρά για να δω τη "συγκλονιστική" ομολογουμένως περίληψη της ταινίας. Αυτή η τελευταία ενέργεια πιθανώς προοδευτικά να ρίχνει και το IQ μου(με βλέπω στα 35 μου να κοιτάω τον καθρέφτη και να λέω "ποιος είναι ο κύριος?" έτσι που το πάω, χαχαχα) μιας και όλα είναι τόσο μα τόσο γελοία και προβλέψιμα.

"Άντε μεγάλε τελείωνε έχουμε και δουλειές!"

Ως ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτές τις παρανοϊκές υποθέσεις ταινιών τρόμου που δεν είδα ποτέ αλλά μου χάρισαν άφθονο γέλιο (τρομάρα μου) είπα να παραθέσω κι εγώ ενδεικτικά κάποιες περιλήψεις φανταστικών ταινιών τρόμου που κατέβασε η εντυπωσιακά εμπνευσμένη κούτρα μου (κοινώς στις βλακείες είμαι πρώτος, χαχαχα). Για να δούμε τι θα δούμε...

Τίτλος : Η πάπια της κολάσεως

"Μετά από τον άδικο χαμό της οικογένειας της στα χέρια ενός παρανοϊκού δολοφόνου η Μαρία Μέλκεμπεργκ (σ.σ. της γνωστής οικογένειας των Μελκεμπεργκέων) αποφασίζει να πάει στο εγκαταλελειμένο σπίτι του προ προ πάππου της για να βάλει τη ζωή της σε μια σειρά (σ.σ. τι πιο φυσιολογικό άλλωστε...). Ο Μανιακός δολοφόνος με την πάπια έχει όμως άλλα σχέδια για αυτήν... (σ.σ. μπορεί να είναι δολοφόνος αλλά η ακράτεια, ακράτεια...)"

Τίτλος: Cannibal strings

"Οι πυρηνικές δοκιμές στην έρημο του Μεξικό (σ.σ. απορώ πως υπάρχει ακόμα το Μεξικό με τόσες πυρηνικές δοκιμές που έχουν γίνει στις ερήμους του...) έγιναν πριν μια δεκαετία. Η Λόρι με τον άντρα της τον Μπιλ (όλο κάτι τέτοια ονόματα έχουν οι χαρακτήρες σε ταινίες τρόμου, μάλλον για να μην κουράζονται οι σεναριογράφοι και γράφουν πολύ...) μετακομίζουν μαζί με τα δύο τους παιδιά σε μια μικρή επαρχιακή πόλη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή μακριά από τη μεγαλούπολη. Και όντως θα είναι καλύτερη η ζωή όχι όμως για αυτούς αλλά για τους μεταλλαγμένους gay κανίβαλους που μένουν τώρα εκεί (σ.σ. μου αρέσει σε κάθε ταινία ένα ατύχημα τους μεταμορφώνει όλους σε αιμοδιψή τέρατα. Αν τους μεταμόρφωνε όλους σε εφοριακούς, δικηγόρους ή πολιτικούς εκεί να δεις τρόμο...)"

Τίτλος: Μην κατουράς στο πηγάδι - Η κατάρα

"Σε ένα μικρό χωριό της Ιαπωνίας ένα κοριτσάκι πέφτει μέσα στο πηγάδι που πήγε να κατουρήσει. Η οικογένεια του συνετριμένη από το γεγονός αποφασίζει μετά από χρόνια να υιοθετήσει ένα άλλο παιδάκι από την Ευρώπη (έτσι για αλλαγή παραστάσεων ρε αδερφέ...). Το γιαπωνεζάκι όμως επιστρέφει ως εκδικητικό νήπιο-πνεύμα για να εκδικηθεί τους γονείς και όλους όσους αποπειράθηκαν να κατουρήσουν στο πηγάδι (σ.σ. τι διάολο δεν έχουν τουαλέτες). Η μικρή ευρωπαία είναι η μόνη που μπορεί να το σταματήσει μιας και είναι η μόνη που δεν έχει κατουρήσει στο πηγάδι (σ.σ. αυτό θα πει κρατάω χαρακτήρα), βλέπετε φοράει Pumpers ακόμα. Θα τα καταφέρει...? (έλα μου ντε)


Τίτλος: Ζομπι με σομπρέρος εναντίον παπα λυκάνθρωπου - Η τελική αναμέτρηση

"Ένας κομήτης πέφτει στη γη και εκπέμπει μια έντονη ακτινοβολία. Ως αποτέλεσμα οι νεκροί του νεκροταφείου της μικρής πόλης του Σαν Πάμπλο μεταμορφώνονται σε ζόμπι και κατευθύνονται πεινασμένοι προς την μικρή πόλη(σ.σ. τόσα χρόνια αδράνειας στον τάφο πιάστηκαν και είπαν να κάνουν ένα περίπατο και να φάνε κανένα σνακ, κακό είναι?). Ένας άνθρωπος μόνο μπορεί να τους "βαρυστομαχιάσει", ο παπα Τσάκαλο χουάν ντε φαρία, ο ιερέας της ενορίας που το πρωί λειτουργεί στο ναό του και το βράδυ γίνεται λυκάνθρωπος (γιατί ως γνωστόν ζωή δεν είναι μόνο η δουλειά χρειάζονται και κάποια χόμπι...)"

Θα σταματήσω τώρα πριν ο εγκέφαλός μου υπερθερμανθεί υπερβολικά από την τόση βλακεία(οοουυυπππςς πολύ αργά...).

Θα είχε ενδιαφέρον να δω στα σχόλια σας και τη δική σας φανταστική ταινία τρόμου με την σύντομη περίληψή της. Έτσι για να γελάσουμε βρε αδερφέ...

Να είστε όλοι καλά!

Βάστα καλό μου Bravaki, βάστα...

Την προτροπή "Βάστα" (σ.σ. έναν καθαρά ρουμελιώτικο ιδίωματισμό σας διαβεβαιώ, χα,χα,χα) την είχα χρησιμοποιήσει δύο φορές ως τώρα στη ζωή μου. Η πρώτη φορά ήταν σε κάποια Ολυμπιάδα που παρακολουθούσα τον Πύρρο Δήμα να αγκομαχάει για να σηκώσει στα μπράτσα του την μπάρα με τα βάρη και μαζί τους και την Ελλάδα (σ.σ. καλό είναι να χαιρόμαστε που και που σε αυτή τη χώρα δε νομίζετε...). Έβλεπα τον προπονητή του τον κύριο Ιακώβου να φωνάζει "Κράτα!!!!!!" και είπα να το γυρίσω στο πιο λαϊκό ρεπερτόριο φωνάζοντας "Βάστα!!!!!" (σ.σ. σαν αιώνιος Έλληνας μαλάκας φαντάζομαι που πρέπει να ξεχωρίζω από τους άλλους ακόμα και στις βλακείες, κυρίως σε αυτές...).

Τη δεύτερη φορά που χρησιμοποίησα την πολεμική αυτή κραυγή της λεβεντομάνας Ρούμελης (σ.σ. κόψε κάτι ρε παλικάρι) βρισκόμουν σε θέση άμυνας. Όχι δεν προκάλεσα κανένα κρεμανταλά (αυτές είναι λέξεις ρε παιδί μου, αθάνατη ελληνική γλώσσα σε λατρεύω, πίσω στο θέμα μας όμως...) σε μονομαχία στο Ελ Πάσο και προσπαθούσα να ανυψώσω το ηθικό μου, εξάλλου δεν είμαι βίαιος τύπος. Απλά συνέπασχα με τον τερματοφύλακα της ομάδας μου του ΠΑΟ (σ.σ. σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος...συγνώμη με παρέσυρε η οπαδική καφρίλα χε,χε,χε) τον Μάριο Γκαλίνοβιτς. Η μεγάλη ομάδα της Βαρκελώνης -Μπαρτσελόνα- (σ.σ. αυτά τα γράφω για κάτι κυρίες που ακούν για ποδόσφαιρο και παθαίνουν αυτομάτως αλλεργικό σοκ) έπαιζε που λέτε με τον ΠΑΟ και τον είχε ισοπεδώσει, το γήπεδο "είχε πάρει κλίση προς την εστία μας" όπως λέμε εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι και οι παίχτες της Μπάρτσα σφυροκοπούσαν ανελέητα την εστία του φτωχού πλην τίμιου Μάριο. Το κοντέρ του σκορ σταμάτησε στο 5-0 υπέρ της Μπαρτσελόνα, το οποίο θα μπορούσε χαλαρά να είναι 10-0 αν δεν ήταν εκεί ο εν λόγω Μάριο να προτάξει τα στήθη του θαρραλέα στα σουτ των Καταλανών (σ.σ. κυρίες πάλι για την Μπαρτσελόνα λέω μην αφαιρείστε...) ποδοσφαιριστών. Θέλω να πιστεύω, κάπως παρανοϊκά ομολογουμένως, ότι οι συνεχείς κραυγές μου "ΒΑΣΤΑ Μάριο και βάστα Μάριο!" προς την οθόνη που παρακολουθούσα τον αγώνα συνέβαλλαν καταλυτικά στο ανεκτό τελικό αποτέλεσμα του αγώνα. Εδώ που τα λέμε μετά από αυτό το ματς ο εν λόγω Μάριο "δεν βάστηξε" άλλο και κατάντήσε ένα μάτσο χάλια σαν τερματοφύλακας (σ.σ. θα τον βρήκε κανένα σουτ οβίδα των αντίπαλων ποδοσφαιριστών στο κεφάλι και μάλλον παρέδωσε πνεύμα από τότε, κοινώς "έκλεισε" σαν τερματοφύλακας...) αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία (σ.σ. Ρωτήστε και το Μάριο...)

"Βάστα Μάριο!!!!!"

Θα αναρωτιέστε τώρα εύλογα "Που το πας ρε παλικάρι?" και θα έχετε ένα κάποιο δίκιο βρε αδερφέ. Αλλά αφού φτάσατε εως εδώ είναι αμαρτία να μην ολοκληρώσετε την ανάγνωση, οπότε κουράγιο έρχονται καλύτερες ημέρες και σίγουρα πιο σχετικές - με τον τίτλο - αφηγήσεις. Το "Bravaki" του τίτλου δεν είναι τίποτα άλλο από το Fiat Bravo του οποίου είμαι οδηγός. Αυτό το άμοιρο αυτοκίνητο είχε πολλές ατυχίες στη ζωή του. Επιτρέψτε μου να εντρυφήσω στο προσωπικό "δράμα της αυτοκίνησης" που αποτελεί το εν λόγω Bravaki. Πρώτον είναι Fiat δεν είναι ούτε Ferrari ούτε καν Volkswagen... Βέβαια δεν είναι και Huyndai οπότε έχει μια κάποια αξιοπρέπεια... (σ.σ. μην τσαντίζεστε αγαπητοί κάτοχοι Huyndai τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα, θα μπορούσε το αμάξι να ήταν Daewoo οπότε θα είχε πέσει σε κατάθλιψη και πιθανώς αυτοκτονήσει...). Το δεύτερο ατόπημα της μοίρας του συγκεκριμένου αυτοκινήτου είναι ότι το οδηγώ εγώ. Γιατί κακά τα ψέματα ο Πίκος Απίκος μπορεί να είναι πολυγραφότατος, ωραίος άντρας, δαιμόνιος επιστήμων και γενικά ένας πολύ εντάξει τύπος αλλά Σουμάχερ δεν είναι, ούτε θα γίνει ποτέ... Το μεγαλύτερο όμως κακό της μοίρας του εν λόγω αυτοκινήτου είναι η γκαντεμιά του. Την τελευταία χρονιά και κάτι ψιλά έχει χτυπηθεί από το σύνδρομο "γεννήθηκες για την κατάστροφη...".

"Αυτά είναι γκαντζετάκια για να αλλάξεις λάστιχο
σαν άνθρωπος και όχι σαν Μαγκάιβερ. Ας το
απολαύσω έστω και σε φωτογραφία"

Ας ξεκινήσουμε από μπροστά (σ.σ. δεν αναφέρομαι στο Καμα Σούτρα πονηρά μυαλά χε,χε,χε), μια μέρα που το οδηγούσα σε ένα ήσυχο δρόμο πήγα να κάνω επιτόπια στροφή άλλα κάτι που μόλις είχα ξυπνήσει, κάτι που σχετικά πρόσφατα είχα πάρει το δίπλωμα, κάτι η αφηρημάδα της στιγμής και κάτι τα έντονα οικολογικά μου πιστεύω, είπα να "φιληθώ" με το πρώτο δέντρο που βρήκα μπροστά μου σε μια πλαγιομετωπική πανδαισία λαμαρίνας και ξύλου (χτύπημα μπροστά-δεξιά : 10 πόντοι). Μια άλλη μέρα το αμάξι το είχε παρκάρει ο πατέρας μου στο πάρκινγκ της δουλειάς του και μόλις γύρισε να το πάρει για να φύγει το είδε χτυπημένο από κάποιο ζώον στο άλλο εμπρός φτερό - προφανώς για να κάνει σετάκι με το δικό μου χτύπημα από την άλλη πλευρά (χτύπημα μπροστά-αριστερά : 10 πόντοι). Κάποιους μήνες αργότερα, ο πατέρας μου ήταν σταματημένος σε κάποιο σηματοδότη και ο μπροστινός του οδηγός είπε να πρωτοτυπήσει και έβαλε όπισθεν αντί για πρώτη ταχύτητα (βούλιαγμα στον προφυλακτήρα : 20 πόντοι). Στην πορεία της χρονιάς, τη μια μέρα πάρκαρα το αυτοκίνητο με καινούριους υαλοκαθαριστήρες και την άλλη μέρα το βρήκα χωρίς υαλοκαθαριστήρες. Δεν τους έβαζα στα γυαλιά μου καλύτερα σαν τον Χάρυ Κλύν να γλιτώσω την κλοπή... (κλοπή υαλοκαθαριστήρων : 15 πόντοι). Σαν να σας έχω μπροστά μου αγαπητοί μου αναγνώστες να χασκογελάτε με τα παθήματα του εν λόγω αυτοκινήτου σκεφτόμενοι ότι αυτό δεν είναι πια αυτοκίνητο αλλά μπουρδ.... Σας διαβεβαιώ ότι τα προαναφερθέντα τραύματα ήταν επιπόλαια και το αμάξι εμφανισιακά δεν ήταν ένα μάτσο χάλια. Θα το αποκαλούσα μάλλον φουτουριστικά τροποποιημένο (σ.σ. ναι καλά μας έπεισες).

Φτάνουμε λοιπόν και στη σημερινή ημέρα, όπου σε μια μεγάλη κατηφόρα της πόλης λίγο μακριά από το σπίτι μου πάρκαρα σαν καλό παιδί το αυτοκίνητό μου. Το βλέμμα μου γεμάτο με την ηδονή της ικανοποίησης ότι βρήκα πάρκινγκ, σε μια πόλη που τέτοια θαύματα δεν συμβαίνουν κάθε μέρα. Όπως εγώ ήμουν έτοιμος να ακινητοποιήσω το Bravaki, το ίδιο έτοιμο αποδείχτηκε κι ένα κομμάτι σίδερο που προεξείχε από το οδόστρωμα περίπου 2-3 πόντους και το οποίο ένιωσε προφανώς την ανάγκη να γνωριστεί καλύτερα με το εμπρός δεξί μου λάστιχο και να συσφίξουν της σχέσεις τους στον υπερθετικό βαθμό (κλατάρισμα λάστιχου από ανωμαλία οδοστρώματος : 30 πόντοι, νικητής η γκαντεμιά χαμένος το Bravaki...). Αφού βλαστήμησα θεούς και δαίμονες (σ.σ. γιατί πάνω από όλα είμαι καλό παιδί από σπίτι, χαρά στη γυναίκα που θα με πάρει και όλα τα σχετικά...) τσούλησα το πληγωμένο μου αυτοκίνητο σε καταλληλότερη θέση για να αλλάξω τη ρεζέρβα σκεφτόμενος "Βάστα καλό μου Bravaki, βάστα...". Ήταν η τρίτη φορά που χρησιμοποίησα την συγκεκριμένη φράση και μακράν η τραγικότερη (αν και ο Γκαλίνοβιτς έχει κάποιες ενστάσεις, χαχαχα)...

"Υπάρχουν και χειρότερα..."

Μέχρι την επόμενη φορά...γεια σας!

No χάρτη, no πάρτυ...

Εντάξει εντάξει όλοι μένουμε στην Ελλάδα με όλη την παλαβιά που συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Παρόλαυτα οι περισσότεροι από εμάς έχουμε, δυστυχώς, τη νοοτροπία ότι "ε, Ελλάδα είναι εδώ συμβαίνουν αυτά". Άντε μετά αυτή η έρημη η χώρα να πάει μπροστά με πολίτες παραδομένους στη μοίρα τους. Τέλοσπαντων... Ξέφυγα από το θέμα...

Αυτό το αρθράκι βασίζεται σε ένα πραγματικό περιστατικό που με έκανε να νιώσω ντροπή όχι γιατί είμαι κανένας υπερεθνικιστής με 10 τατουάζ του Λεωνίδα στο κορμί μου αλλά γιατί ευτυχώς ή δυστυχώς κάτι τα χρόνια της παραμονής μου στο εξωτερικό κάτι οι αρχές από το σπίτι μου δεν με έχουν γομαροποιήσει τελείως.

Η ιστορία μας διαδραματίζεται σε μια επαρχιακή πόλη της χώρας μας, πρωτεύουσα νομού της Στερεάς Ελλάδας. Σαν καλός αναγνώστης αγγλόφωνων εντύπων έκανα την μηνιαία επίσκεψη μου στο πρακτορείο ξένου τύπου στο κέντρο της πόλης (τιμή και δόξα στα News Stand σε όλη τη χώρα!). Εκεί που αμφιταλαντευόμουν τι να αγοράσω ανάμεσα σε επιστημονικά περιοδικά που με αφορούν λόγω αντικειμένου και μαγκαζίνο με γυμνόστηθες διασημότητες γένους θηλυκού (ε ναι ρε, άντρας είμαι τι θα κοιτάω το Κοσμοπόλιταν? χαχαχα) μπαίνουν στο πρακτορείο 2 ζευγάρια τουριστών από τη Γαλλία οι οποίοι είχαν σίγουρα μπει στα δεύτερα -ήντα τους. Χαμένοι στο διάστημα είναι το λιγότερο που μπορείς να πεις για αυτούς...Είδαν λοιπόν εφημερίδα από τη Γαλλία να κρέμεται απέξω και μπήκαν να πάρουν πληροφορίες(κοινώς είδαν φως και μπήκαν). Ζήτησαν ένα χάρτη της πόλης μας για να δουν τι μπορούν να επισκεφτούν στο διάστημα παραμονής τους. Ο μαγαζάτορας, που είναι πολύ εντάξει τύπος και όχι ένας ακόμα μαλάκας ξερόλας νεοέλληνας, προσπάθησε φιλότιμα να βοηθήσει κάτι με τα σπαστά του αγγλικά κάτι ψάχνοντας για χάρτη. Εκεί ανέλαβε δράση ο υποφαινόμενος που αν και τα γαλλικά του έχει να τα χρησιμοποιήσει χρόνια στα αγγλικά γαμάει και δέρνει κατά την καθομιλουμένη, χαχαχα.

"Τζάμπα διαμαρτύρονται οι τουρίστες, ορίστε ένας λεπτομερής χάρτης της πόλης με όλα τα αξιοθέατα. Ακούς εκεί να μας δυσφημίζουν έτσι..."

Αφού συστήθηκα λοιπόν στους συμπαθείς τουρίστες και τους ρώτησα που μένουν και τι επιθυμούσαν να δουν , έγινα όπως είναι φυσικό αποδέκτης των ερωτήσεών τους . Τέτοιες ερωτήσεις αφορούσαν κυρίως την ύπαρξη ή μη γραφείου ενημερώσεως για τους τουρίστες στην πόλη και αν υπήρχε κάποιος χάρτης για να προσανατολιστούν. Από την αμηχανία της στιγμής με γλίτωσε πρόσκαιρα ο μαγαζάτορας που με τα πολλά είχε βρει ένα χάρτη της πόλης και μου τον έδωσε με την θρυλική παράκληση να τον βγάλω φωτοτυπία και να τον επιστρέψω γιατί ήταν ο μοναδικός που είχε. Αρπάζω λοιπόν το χάρτη και πάω να τον βγάλω φωτοτυπία στο διπλανό φωτοτυπείο(στο μεταξύ είχα δώσει ήδη κάποιες οδηγίες στους γεμάτους απορία τουρίστες για τον πως να πάνε που). Βγάζουμε λοιπόν και το χάρτη φωτοτυπία και εκεί που πάω να τους σημειώσω κάποια πράγματα στο χάρτη μένω άναυδος! Όχι μόνο ο χάρτης ήταν ελεεινός (ζω στην πόλη αυτή, μαζί με τα διαστήματα που έλειπα, από το 1985 και δεν μπορούσα ΕΓΩ να προσανατολιστώ!), είχε κάτι στρουμφογραμματάκια που δεν τα έβγαζες ακόμα και να έβλεπες σαν το Σούπερμαν και αντί για τις πλατείες και τα κεντρικά σημεία της πόλης είχε έντονα σημειωμένα κάποια εμπορικά καταστήματα! Α και το κορυφαίο, ήταν όλα στα ελληνικά. Αφού αντιστάθηκα στην ορμή να γελάσω σατανικά από την απελπισία μου άφησα το χάρτη στην άκρη και τους έδωσα προφορικά λεπτομερείς οδηγίες πως να πάνε που.

"Χάρτη δεν βρήκα αλλά που θα πάει θα το βρω το αξιοθέατο. Εμπρός λοιπόν καλή μου πυξίδα!"

Οι άνθρωποι πήραν το δρόμο τους και εγώ επέστρεψα το "χάρτη της συμφοράς" στον μαγαζάτορα ο οποίος ένιωθε εξίσου ντροπιασμένος με εμένα. Μου εξήγησε ότι δεν υπάρχει άλλος χάρτης της πόλης και ότι αυτός που έχει είναι ο μοναδικός και τον έχουν φτιάξει κάτι καταστήματα της περιοχής! Ότι και να πω λίγο είναι...

Φεύγοντας από το πρακτορείο ξένου τύπου πέρασα επίτηδες από μια πλατεία που ήταν στο δρόμο μου για να ξαναπετύχω τους ανθρώπους αυτούς που η μόνη τους αμαρτία ήταν ότι επισκέφτηκαν την πόλη μου και -άκου τώρα εξωπραγματικές επιθυμίες των ξένων ρε παιδί μου αχαχαχα- ήθελαν να δουν κάποια όμορφα ομολογουμένως μέρη που έχει. Τους έδωσα λοιπόν κάποιες επιπρόσθετες διευκρινίσεις σχετικά με το "πως θα πάνε που" και στη συνέχεια συνέχισα το δρόμο για το σπίτι μου σκεφτόμενος "τι ξεφτίλα θεέ μου¨...".

Μια τέτοια ιστορία δεν είναι θαρρώ ούτε πρωτότυπη ούτε μοναδική αλλά έπρεπε να τη γράψω κάπου για να εκτονωθώ γιατί μου την έδωσε ρε παιδί μου...

Η Οδύσσεια ενός άμοιρου τουρίστα "Χαμένος στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα..."

Γεια σου Ελλάδα ποιος Θεός δεν ζήλεψε τα εξώφυλλά σου...(Μέρος Πρώτο)

Μια βόλτα στο περίπτερο θα σας πείσει. Οι Έλληνες διαβάζουν πολύ ρε παιδί μου. Δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς το γεγονός ότι με ένα τυχαίο πέρασμα από το περίπτερο της γειτονιάς έρχεσαι αντιμέτωπος με τόσα εξώφυλλα εφημερίδων και περιοδικών. Όλα αυτά τα έντυπα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στα ράφια των περιπτέρων με τον ένα ή άλλο τρόπο επιβιώνουν και τα βρίσκουμε μπροστά μας φάτσα- κάρτα σε καθημερινή ή μηνιαία βάση. Σε αυτό το πρώτο μέρος θα ασχοληθώ με τις εφημερίδες ενώ στο δεύτερο θα πάρει η μπάλα τα περιοδικά.




Ωραίο πράγμα η δημοκρατία δεν λέω. Η ελευθερία του λόγου είναι από τις βασικότερες αξίες σε μια δημοκρατική κοινωνία. Επειδή όμως ζούμε στη χώρα της υπερβολής όπου το μότο "είπαν στο γέρο να χέσ... και αυτός ξεκωλώθηκε" ζει και βασιλεύει είπαν και οι εφημερίδες να είναι trendy. Στις πολιτικές εφημερίδες ανάλογα με το αν τα συμφέροντα του εντύπου είναι με την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση η ίδια είδηση "σερβίρεται" με άλλο περιτύλιγμα. Ας δούμε ένα τυπικό εξώφυλλο δύο τέτοιων εφημερίδων για να αντιληφθούμε το γελοίο του πράγματος. Σε παρένθεση παραθέτω τα σχόλιά μου :

Εφημερίδες κυβερνήσεως

Δήλωση υπουργού "Στατιστικά οι ζημιές από τα επεισόδια των κουκουλοφόρων ήταν μικρές" (σ.σ. προφανώς οι μαγαζάτορες της περιοχής που έκλαιγαν στα τηλεοπτικά παράθυρα για το κακό που τους βρήκε το έκαναν από τη χαρά τους)

Αυξήσεις στις συντάξεις από φθινόπωρο (σ.σ. Για αυτό οι συνταξιούχοι βγαίνουν στους δρόμους κάθε λίγο και λιγάκι...το πανηγυρίζουν)

Εσωκομματικά προβλήματα στην αντιπολίτευση (σ.σ. Ενώ στο κυβερνών κόμμα κάθε Κυριακή κάνουν μπάρμπεκιου τόσο αγαπημένοι που είναι...)

Μικρή η ζημιά από το ναυάγιο ανοιχτά της Σαντορίνης (σ.σ. Τι είναι λίγο πετρέλαιο παραπάνω μεταξύ φίλων. Μωρέ καλά που το ηφαίστειο είναι ανενεργό αλλιώς όλο το νησί θα χόρευε στους ρυθμούς του άσματος "firestarter...)

Εφημερίδες αντιπολίτευσεως

Δήλωση υπουργού "Είμαστε για τα μπάζα" (σ.σ. Ενώ η τιμημένη αντιπολίτευση γαμ... και δέρνει όταν δεν πλακώνονται μεταξύ τους και ανταλλάσσουν συντροφικά μαχαιρώματα όλο νάζι...)

Μηδαμινές αυξήσεις στις συντάξεις (σ.σ. ενώ όταν αυτοί ήταν κυβέρνηση χεστ... το πανελλήνιο στο τάληρο)

Διχόνοια στην κυβέρνηση, αλληλομαχαιρώματα υπουργών (σ.σ. ενώ στην αντιπολίτευση όλα μέλι γάλα, δεν ξεκινάει κομματικό συμβούλιο αν δεν ακούσουν το soundtrack της Αμελί και φιληθούν σταυρωτά...)

Τεράστια οικολογική καταστροφή στη Σαντορίνη (σ.σ. Όσοι δεν εκκενώσατε το νησί προλαβαίνετε δεν προλαβαίνετε και προς θεού μην ανάψει κανείς σπίρτο ή αναπτήρα)

Ας περάσουμε όμως σβέλτα στις αθλητικές εφημερίδες για να αλιεύσουμε κάποια πραγματικά διαμάντια. Η πλάκα αρχίζει σε αυτές που είναι ιδιαιτέρως φανατικές και πραγματικά τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας των μεγαλύτερων blockbusters ωχριούν μπροστά τους. Για να δούμε...



Εφημερίδα του Ολυμπιακού

Παιχταράς ο 35 άρης μέσος υπέγραψε για άλλα 4 χρόνια και θα ηγηθεί της νέας προσπάθειας (σ.σ. τα καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν...)

Δήλωση σοκ μεγάλου Βραζιλιάνου αστέρα "Καλή η Ρεάλ Μαδρίτης αλλά εγώ γεννήθηκα γαύρος, και είμαι με το ένα πόδι παίχτης του" (σ.σ. Όταν 35αρίσεις μπορεί να γίνεις και με τα δυο πόδια παίχτης του...)

Άχρωμος και άγευστος ο ΠΑΟ πήρε τον πούλ... από τα δεύτερα της Μπαρτσελόνα (σ.σ. Όπου"δεύτερα" βάλε κάτι παιχταράδες που απλά δεν παίζουν βασικοί επειδή ο προπονητής τους δεν ξύπνησε καλά το πρωι ή έχει υποψίες ότι πλευρίζουν ύποπτα την κόρη του...)

Τρελάθηκε ο Πρόεδρος 15,000,000 ευρώ για μεταγραφές το καλοκαίρι (σ.σ. πάρε και πέντε - ταπεινά ζητώ συγνώμη για τη virtual μούντζα που μόλις έριξα αγαπητέ αναγνώστη - να τα κάνεις στρογγυλό νουμεράκι, τσιγγουνιές θα κάνουμε τώρα...)

Εφημερίδα του ΠΑΟ

Δήλωση παίχτη ΠΑΟ : "Του χρόνο το πρωτάθλημα είναι δικό μας" (σ.σ. Ίσως στο Playstation...)

Σέρνονται οι γερασμένοι παίχτες του Ολυμπιακού με το ζόρι 1-0 τον Απόλλωνα (σ.σ. Που να μην σέρνονταν πόσα πρωταθλήματα θα έπαιρναν αναρωτιέμαι ...)

Δήλωση προέδρου ΠΑΟ : "Το πρωτάθλημα δεν έχει τελειώσει ακόμα" (σ.σ. Α, ναι... Δεν μας είπες όμως ποιας χρονιάς το πρωτάθλημα...)

Πολλά τα λεφτά για μεταγραφές στον ΠΑΟ, αλλά θα γίνουν λίγες και καλές μεταγραφές (σ.σ. Τρελά χουβαρνταλίκια ο πρόεδρος... θα ξεκινήσει πάλι για Σαβιόλα και θα φέρει τελικά κανέναν Πουρόλα...)



Καλά όλα αυτά, άλλα από κανένα τέτοιο αφιέρωμα δεν θα μπορούσε να λείπει και ο λεγόμενος "Κίτρινος Τύπος"(ΚΤ). Εδώ υπάρχει για πρώτη φορά το παράδοξο ότι όλες οι εφημερίδες γράφουν πάνω κάτω την ίδια είδηση αλλά χάριν εντυπωσιασμού την φουσκώνουν όσο δεν πάει. Ακολουθούν κάποια παραδείγματα για να μην με λέτε ψεύτη

ΚΤ Α' Έκανε ή δεν έκανε προσθετική στήθους η Βανδη (σ.σ. το ζήτημα είναι εθνικό οπως καταλαβαίνετε...)
ΚΤ Β' Σίγουρα "τα φούσκωσε" η Βανδή (σ.σ. για να το λες εσύ )
ΚΤ Γ' Ρωτήσαμε το Ντέμη αν η Δέσποινα έβαλε σιλικόνη και χαμογέλασε αχνά (σ.σ. Ρε το παλιόπαιδο με τέτοια αφοπλιστική ειλικρίνεια πως να αμφιβάλει κανείς πια...τώρα το αν χαμογέλασε ή σκάλιζε τα δόντια του με οδοντογλυφίδα λίγο σημασία έχει)

Θέλετε κι άλλο... για να δούμε τι κάνει και ο εθνοσωτήρας Σαρμπέλ

ΚΤ Α' Δήλωση σοκ Σαρμπέλ "Κάποτε είχα μια γκόμενα Μαρία και αυτό το τραγούδι μου τι θυμίζει" (σ.σ. σάμπως αφήνεις εμάς να την ξεχάσουμε...)
ΚΤ Β' Απάντηση της παλιάς γκόμενας του Σαρμπέλ, Μαρίας "Είναι πολύ καψούρης με την πάρτη μου αλλά τον άφησα για ένα εκατομμυριούχο" (σ.σ. Γιατί το κορίτσι έχει αξίες όχι παίζουμε...)
ΚΤ Γ' Γιατί ο Σαρμπέλ κουνιέται έτσι στο χορευτικό του, φλερτάρει ξανά την πρώην κοπέλα του Μαρία ή κρύβεται κάτι άλλο πίσω από το κούνημά του ? (σ.σ. Οι απόψεις διίστανται άλλοι λένε για την "χορευτική τεχνική της κουδουνίστρας", ενώ παίζει και το σενάριο να μεγάλωσε σε περιοχή με μεγάλη σεισμική δραστηριότητα και του έμεινε το κούνημα...)

Από τον Κίτρινο Τύπο δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά και μια "είδηση" σεξουαλικού περιεχομένου.

ΚΤ Α' Τρελά όργια επιφανούς πολιτικού με ιερόδουλη που το έπαιζε κυρία (σ.σ. Ρε το παλιόπαιδο κακοπέρασε...)
ΚΤ Β' Η γυναίκα του πολιτικού δηλώνει βουρκωμένη "Τα έδωσα όλα στον παλιοαλήτη και κυρία στο σπίτι και πουτ... στο κρεβάτι, παρόλαυτα αυτός μου τα φόρεσε" (σ.σ. εδώ είναι που κολλάει το γνωστό και αγαπημένο "γίνεται της πουτ...το κάγκελο"...)
ΚΤ Γ' Η ιερόδουλος αντεπιτίθεται " Είμαι καλύτερη στο κρεβάτι από την γυναίκα του και μπορώ να το αποδείξω ". (σ.σ. Νομίζω ότι η κατάσταση απαιτεί τη διενέργεια δημοψηφίσματος το λιγότερο, έτσι για να μας φύγει η απορία ρε αδερφέ ποια είναι καλύτερη...)



Αρκετά όμως με τα εξώφυλλα των εφημερίδων. Οι ειδήσεις μικρές και μεγάλες δεν τελειώνουν ποτέ, μαζί τους και η ανάγκη να προβληματιστούμε με την πραγματικότητα, να γελάσουμε με τις υπερβολές, να ταυτιστούμε στιγμιαία με πολιτικές και αθλητικές ομάδες και εν τέλει να συνεχίσουμε το δρόμο μας μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε μπροστά μας ένα περίπτερο και τα χάρτινα "μαργαριτάρια" του...

Ακολουθεί, σύντομα ελπίζω, το δεύτερο μέρος του αφιερώματος που θα επικεντρωθεί στα εξώφυλλα των περιοδικών. Εις το επανιδείν λοιπόν...

Υ.Γ. Όλες οι ειδήσεις που παρουσιάστηκαν στο εν λόγω άρθρο ήταν φανταστικές ή έστω δοσμένες μέσα από ένα χιουμοριστικό πρίσμα. Για οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις υπεύθυνο είναι μόνο το υποσυνείδητό μου και οι σκόρπιες ειδήσεις που αλιεύει όταν κοντοστέκομαι καμιά φορά μπροστά σε περίπτερο. Θα αυτομαστιγωθεί πάραυτα για να μάθει να διαδίδει τέτοιες κακοήθειες για τον ένδοξο ελληνικό τύπο...

Δουλειά δεν έιχε ο διάολος και έτρωγε τα παιδιά του...

Σήμερα, απλά βαριέμαι. Ναι κυρίες και κύριοι ο δαιμόνιος δημοσιογράφος Πίκος Απίκος που ξεσκέπασε τη σκευωρία στη Φρουτοπία, το καμάρι των ελληνικών blogs, ο άντρας που όλες οι γυναίκες θέλουν να είναι δίπλα του και όλοι οι άντρες θέλουν να του μοιάσουν (σ.σ. τι πίνεις και δεν μας δίνεις...) βαριέται. Θα μου πεις τώρα αγαπημένε αναγνώστη "κι εμείς τι φταίμε?"... Το ερώτημα σου εύλογο οπότε προσπερνώ τις παπαρολογίες της εισαγωγής και περνάω στο παρασύνθημα. Κοσμοιστορικές αλλαγές συμβαίνουν στο "Έκτακτο Παράρτημα" ... η εξής μία ...

Επειδή το υποτυπώδες media player στο blog έπαιζε το ίδιο κομμάτι με το που έμπαινε κάποιος στο σάιτ (κάτι που θα ωθούσε και τους πιο σώφρονες ανάμεσά σας να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους όσον αφορά την ανάγνωση αυτού του έρημου blog) αποφάσισα μετά από έντονο προβληματισμό και διαλογισμό να προβώ στην εξής αλλαγή: Με το που μπαίνει κάποιος στο σάιτ η μουσική δεν θα ξεκινάει αυτόματα αλλά θα έχετε την επιλογή να αρχίσει να παίζει, εφόσον εσείς θέλετε, πατώντας το κουμπί play! Είναι φοβερό, είναι φανταστικό είναι τόσο τρελό που μπορεί και να δουλέψει (μα τι διάολο λέω...). Θα παραλάβω το Νόμπελ πρωτοτυπίας αμέσως μετά από αυτό το αρθράκι, το νιώθω.

Σας αφήνω με μια υπόσχεση, μία παρατήρηση και μία ερώτηση:

Η υπόσχεση είναι ότι η αρθρογραφία στο blog θα συνεχιστεί με κανονικούς ρυθμούς και πιο σώφρων κείμενα (το ελπίζω τουλάχιστον χε,χε,χε...) μέσα στις επόμενες μέρες.

Η παρατήρηση έχει να κάνει με το γεγονός ότι με βάση το counter του σάιτ κάποιοι διαβάζουν τα άρθρα αυτής της σελίδας αλλά παραείναι ντροπαλοί στο να αφήσουν κάποιο σχόλιο. Ελάτε ρε παιδιά δεν δαγκώνω, αντιθέτως σας παροτρύνω να με δαγκώσετε -λεκτικώς πάντα- αλύπητα. Με ένα απλό κλικ στο "comments" είμαι στο έλεος σας ...

Η ερώτηση είναι απλή και βασανιστική.... Πώς διάολο βάζεις διαλυτικά στα γράμματα όταν γράφεις το άρθρο σου μέσα στο blogger? Έχω δοκιμάσει τα πάντα (εγώ και ο εκάστοτε τύπος στη διαφήμιση του Ultrex...) αλλά τίποτα. Η μόνη λύση είναι να γράφεις τα κείμενα στο MS Word και μετά copy and paste?

Σας είπα βαριέμαι σήμερα...

Spiderman, Spiderman laughs at whatever a spider can...

(Αυτό το αρθράκι δεν περιέχει spoilers για την ταινία "Spiderman 3")

Ας το ξεκαθαρίσω από την αρχή, είμαι φαν του Spidey από παιδί. Δεν υπήρχε λοιπόν περίπτωση να μην παρακολουθήσω την ταινία "Spiderman 3" την πρώτη ημέρα προβολής της στις αίθουσες. Σε τέτοιες περιπτώσεις έχω διαπιστώσει ότι η παρουσία μιας γυναίκας δίπλα μου λειτουργεί αποπροσανατολιστικά οπότε για μέγιστη απόλαυση αποφάσισα να πάω μόνος μου και να μην φωνάξω την κοπέλα που ψήνω αυτόν τον καιρό για ραντεβού. Πείτε με τρελό, αλλά στην πορεία δικαιώθηκα χε,χε,χε. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Πέμπτη 3 Μαιου

Έφτασε η μεγάλη μέρα. Έτοιμος σαν από καιρό περίμενα υπομονετικά να περάσουν οι ώρες για να πάω στο σινεμά. Λίγο πριν φύγω πάλεψα με το εσωτερικό μου παιδί και δεν φόρεσα τελικά το κοντομάνικο πουκάμισο Spiderman που είχα αγοράσει πριν κάτι χρόνια στην Αγγλία. Μιας και μένω στην επαρχία (στην πόλη της Λαμίας συγκεκριμένα) ήξερα ότι έχω αρκετά πλεονεκτήματα με το μέρος μου

1)Αν πήγαινα στην πρώτη προβολή και όχι στη βραδινή θα έβλεπα την ταινία σαν άνθρωπος και όχι σαν πρόβατο που πάει στο μαντρί. Κοινώς θα είχε κόσμο σε λογικά επίπεδα και δεν θα αναγκαζόμουν να το παίξω Rocky Balboa για να φτάσω στην αίθουσα προβολής.
2) Λιγότερος κόσμος σημαίνει και μεγαλύτερες πιθανότητες να βρω μια θέση σε αξιοπρεπή απόσταση από την οθόνη προβολής. Έτσι δεν θα αναγκαζόμουν να κάτσω από τη μέση και μπροστά, πράγμα που αυτομάτως θα με ωθούσε στο να περιστρέφω το κεφάλι μου σαν το κοριτσάκι στον Εξορκιστή για να παρακολουθήσω τα τεκταινόμενα στην οθόνη.
3)Μιας και το σινεμά είναι κοντά στο σπίτι μου δεν είχα να διανύσω και καμία μεγάλη απόσταση για να φτάσω εκεί και για έναν εκ γενετής τεμπελάκο σαν εμένα αυτό είναι πολύ θετικό. Αντίθετα σε μια μεγάλη πόλη, το να παρακολουθήσεις μια ταινία σε κάποιο πολυ-σινεμά ισοδυναμεί με ολόκληρη εκστρατεία: βγάλε το αμάξι, φάε την κίνηση στην μάπα, πάρκαρε το αμάξι, φάε την ουρά στο ταμείο, σκάσε και προχώρα, με το "ιερό δισκοπότηρο" της σκοτεινής αίθουσας να σε κάνει να υπομένεις σιωπηλά.



Πίσω στο οδοιπορικό μου όμως...

Αγόρασα λοιπόν εισιτήριο από τον μουστακαλή στο σινεμά, μπήκα στην αίθουσα και περίμενα υπομονετικά να αρχίσει η ταινία. Πριν αρχίσει, χάζευα τους γύρω μου να δω τι κουμάσια θα έχουν την τιμή να παρακολουθήσουν την ταινία μαζί μου (σ.σ. το ξέρω είμαι ψώνιο αλλά βαριόμουν και κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα).

Δεν είχα λίγα λεπτά που είχα θρονιαστεί στην θέση μου και να σου μπροστά μου ο "Σίφουνας Θανάσης". Τι εστί "Σίφουνας Θανάσης" θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος... Το εν λόγω τυπάκι ήταν ένας μπόμπιρας - νήπιο ο οποίος πριν αρχίσει η ταινία είπε να ρίξει μερικά γερά σπριντ στην αίθουσα έτσι για ζέσταμα λες και σε όλη την ταινία θα κυνηγάει τον Σπάιντερμαν από πίσω να του πάρει αυτόγραφο. Που και που σταμάταγε δίπλα μου για λίγα δευτερόλεπτα, μου έθετε καίρια φιλοσοφικά ερωτήματα όπως " Πότε θα αρχίσει η ταινία?" , "Τι ομάδα είσαι?" "Ξέρεις ποιος είναι ο αδερφός μου?" και εγώ σαν καλός Yoda του έδινα εξίσου φιλοσοφικές απαντήσεις στις απορίες του π.χ. "Η ταινία θα αρχίσει όταν αυτό πάει εδώ- δείχνοντας το μεγάλο δείχτη στο ρολόι μου-". Κάποια στιγμή σκέφτηκα να του πουλήσω τρέλα και να αρχίσω τον μπόμπιρα στα "To be or not to be... That is the question..." για να δω την απορία στο προσωπάκι του αλλά ήταν πολύ φατσούλα και την γλίτωσε. Αφού τελειώσαμε το ιδιότυπο τηλεπαιχνίδι ερωτήσεων που παίζαμε και ο Θανασάκης σωριάστηκε αποκαμωμένος από τα σπριντ στην θέση του, έστρεψα την προσοχή μου σε ένα ζευγαράκι που ήρθε και έκατσε μπροστά μου.


Μπουκάρει λοιπόν το ζευγαράκι, με την κοπέλα να έχει ένα ύφος " Εγώ είμαι ο νόμος!" και τον νεαρό να βρίσκεται σε μια ημικωματώδη κατάσταση ανάμεσα στη βλακεία και την αφασία. Μεταξύ μας, είμαι σίγουρος ότι κάποτε το βλέμμα του ήταν πιο σπινθηροβόλο αλλά η μετενσάρκωση της Θάτσερ που είχε δίπλα του τον είχε φέρει πιο κοντά στον κόσμο των ζωντανών νεκρών. Σίγουρα αγαπητοί αναγνώστες υπάρχει μια δόση υπερβολής στα λόγια μου, αλλά όταν βλέπεις ότι το παλικάρι ακόμα δεν είχε κάτσει στη θέση του και τον άρχισε η κοπελιά στα "Μη αυτό, μη εκείνο, μην τρως, μην κινείσαι , αυτό δεν είναι σωστό..." ε σε πιάνει το πατριωτικό σου και η αρρενωπή σου βαρβατίλα βαράει κόκκινο. Όπως και να έχει με μια τελευταία ματιά παρατήρησα ότι δίπλα μου καθόταν κάποιος ξεπεσμένος χεβμεταλάς που ποτέ δεν έπιασε την καλή και η πιστή μου ακοή εντόπισε ακριβώς πίσω μου δύο αδέρφια (ο ένας έφηβος , το κοριτσάκι μικρό) σε θέση μάχης για μια χούφτα ποπ κορν.

Ξεκινάει η ταινία, και αρχίζω να ρουφάω κάθε σκηνή με βουλιμία σαν έτοιμος από καιρό να απολαύσω τις περιπέτειες του ήρωα των παιδικών μου - και γιατί όχι τωρινών μου - χρόνων.Εκεί που ήμουν πλήρως απορροφημένος και σε κατάσταση παλιμπαιδισμού και έκστασης ακούγεται μια στεντόρεια φωνή μέσα στο πλήθος "Ρε μαλάκες θα βγάλετε επιτέλους το σκασμό μην σας γαμ...!". Όχι αγαπητοί αναγνώστες δεν επρόκειτο για κάποιον σατανικό εχθρό του ανθρώπου αράχνη που βαρέθηκε να εισπράττει τις "αραχνομπούφλες" (σ.σ. πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω τη λέξη "μπούφλα", για κάποιο παρανοικό λόγο, και μετά από κόπους και αγωνίες ετών την κόλλησα βλακωδώς σε κάποιο κείμενο, αυτό θα πει να έχεις φιλοδοξίες στη ζωή σου χα,χα,χα...) του και ξέσπασε. Αυτή η κραυγή απόγνωσης ερχόταν από τον ξεπεσμένο χεβμεταλά δίπλα μου που σε κατάσταση αλλοφροσύνης κατσάδιασε κάτι παλικάρια πίσω μας που ψιθύριζαν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Εδώ να σημειωθεί ότι το ίδιο άτομο που επέδειξε τέτοιες κορυφαίες ευαισθησίες βρίζοντας θεούς και δαίμονες μετά από 15 λεπτά άρχισε να μιλάει στο κινητό του με κάποιον. Αυτό θα πει άνθρωπος με αρχ....ές (σ.σ. μα καλά τι περιμένατε να γράψω πονηρά μυαλά...)


Στην ώρα του διαλείμματος (σ.σ. ναι είχαμε και από δαύτο) παρατήρησα ότι το ζευγαράκι μπροστά μου είχε συμφιλιωθεί (σ.σ. όσο ένα ζόμπι και μια κάρυα μπορούν να τα βρουν...) οπότε ήταν πια βαρετοί για εμένα. Μην φοβάστε όμως γιατί το αδηφάγο αυτί μου κατέγραψε τον εξής απολαυστικό διάλογο ανάμεσα στα δύο αδέρφια που κάθονταν ακριβώς πίσω μου. Πραγματικά αυτή η απολαυστική στιχομυθία έπρεπε να καταγραφεί αυτολεξεί για να περάσει στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας αλλά δυστυχώς αδράνησα οπότε αντ' αυτού θα σας την μεταφέρω στο περίπου :

Αγόρι "Δώσε μου ρε συ λίγα ποπκορν"
Κορίτσι "Θα μου πληρώσεις 11 ευρώ το 1" (σ.σ. τέτοια λογιστική λογική θα τη ζήλευε και ο Αλογοσκούφης)
Α. "Ρε άντε δώσε μου μερικά"
Κ. "11 ευρώ"
Α. "5"
Κ. "11"
Α. "7"
Κ. "11"
Α. "9"
Κ. "11"
Α. "Καλά γαμώτο 11 ευρώ, δώσε μου τώρα ένα. Έκανες και μαλακίες με τα ίδια λεφτά θα έπαιρνες 3 κουτιά έξω και όχι 2 που πήρες εδώ"
Κ. "Δε με νοιάζει..."
Α. (Παίρνει τα ποπ κορν) "Δεν πρόκειται να σου δώσω τίποτα"
Κ. "Θα το πω στη μαμά"
Α "Εγώ δεν είμαι μωρό σαν εσένα να φοβάμαι πέστο όπου θες"
Κ. "Καλά. Να προσέχεις το PSP σου αυτόν τον καιρό δεν ξέρεις ποτέ που μπορεί να γλιστρήσει και να πέσει " (σ.σ. Γιατί να μην έχω μια τέτοια αδερφούλα θεέ μου γιατί...δεξί κροσέ αριστερό κροσέ και τον έβγαλε νοκ άουτ... Κάποιος να δώσει στο παιδί ένα Όσκαρ... ΤΩΡΑ!)
Α. (Εμφανώς φοβισμένος) "Κάνε καμιά μαλακία..."
Κ. "Πάω στην τουαλέτα τώρα"
Α. "Εντάξει"

Μετά από αυτή την κορυφαία στιχομυθία τι άλλο να προσθέσω αγαπητοί αναγνώστες. Είναι αλήθεια λοιπόν τα κορυφαία σενάρια τα φτιάχνει η ίδια η ζωή. Βγαίνοντας από το σινεμά μετά το τέλος της προβολής ένιωθα υπέροχα, όχι μόνο γιατί μου άρεσε πολύ η ταινία στο πανί αλλά και γιατί γέλασα πολύ και με την "ταινία" της ζωής.


Τα λέμε πάλι σύντομα ελπίζω.

Να περνάτε καλά.