Υπουργικό Συμβούλιο εν μέσω κρίσης μια μαύρη κωμωδία by Πίκος Απίκος (Μέρος 2 από 3)

Άπλετη σιωπή είχε πέσει στο Υπουργικό Συμβούλιο…. Οι υπουργοί έριχναν καχύποπτες ματιές ο ένας στον άλλο, κανείς δεν ήθελε να είναι ο πρώτος που θα έδινε αναφορά στον πρωθυπουργό…Σαν τον κακό μαθητή του τελευταίου θρανίου στο σχολείο, κρύβονταν ο ένας πίσω από τον άλλο να μην τους δει ο “καθηγητής”. Την βουβαμάρα της στιγμής διέκοψε το μελωδικό κουδούνισμα του φούξια τηλεφώνου της αίθουσας συνεδριάσεων (ο Μπους έχει κόκκινο εμείς φούξια, αυτά είχαν σε προσφορά στον ΟΤΕ…). Ο ΘΡ σαν Υπουργός Τύπου σήκωσε το τηλέφωνο , μίλησε με τον άγνωστο συνομιλητή και στη συνέχεια έδωσε αναφορά στον ΚΚ : “Πρόεδρε, έχουμε πρόβλημα…”. “Εμείς και το Χιούστον έχουμε πάντα πρόβλημα… “ είπε ο ΚΚ. “Αυτή τη φορά είναι σοβαρό…” συμπλήρωσε ο ΘΡ με το γνωστό ρομποτικό του ύφος. “ΘΡ με τρομάζεις! Είμαι ένα βήμα από το να κηρύξω τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, τι τρέχει? Σε ξορκίζω στη φωτογραφία που δεν έβγαλες ποτέ με τους Lordi! Μίλα!!!” αποκρίθηκε τρομαγμένος ο ΚΚ. “Ήρθε το delivery boy με τα σουβλάκια, δεν έχει ρέστα και ο Μάκης ο φύλακας έχει μόνο 50ευρο” απάντησε ο ΘΡ. “Μα δεν υπάρχει κράτος!!! Δεν υπάρχει νομοθεσία να απαιτεί τα delivery boys να έχουν πάντα ψιλά μαζί τους, ήθελα να ξερα ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο τελοσπάντων?” ούρλιαξε ο ΚΚ αγανακτισμένος. “Καλή ερώτηση…” είπε χαμηλόφωνα ο ΒΠ (σ.σ. ως γνωστόν από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια…). Λίγα λεπτά αργότερα κι αφού κάμφθηκαν οι τελευταίες αντιρρήσεις και το “Μολών Λαβέ!” που κραύγασε ο “χουβαρντάς” ΓΑ όταν του ζήτησαν λεφτά να πληρώσει, τα σουβλάκια κατέληξαν στα αδηφάγα στομάχια του Υπουργικού συμβουλίου. Μετά από την ιερή μυσταγωγία του σουβλακοφαγώματος, είχε έρθει η ώρα για “μπίζνες στα Βαλκάνια”. Πρώτος στην αναφορά, βγήκε ο Υπουργός Άμυνας ΒΜ:

ΚΚ: “Τώρα που κανιβαλίσαμε τα κοψίδια του Μπαϊραχτάρη μπορούμε να δούμε το θέμα των πυρκαγιών με άλλο μάτι. Εσύ Β. τι προτείνεις από την πλευρά σου να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση?”

ΒΜ: “Να επιτεθούμε στην Τουρκία! Τώρα που είναι απασχολημένοι όλοι διεθνώς με τις φωτιές στη χώρα είναι η ευκαιρία μας! Κανείς δεν θα το περιμένει…”

“‘Ετσι έλεγε και ο Ναπολέων στο Βατερλώ…” μουρμούρισε ο -πάντα κολλημένος στο σταυρόλεξό του- ΒΠ.

Ο ΚΚ κοίταξε άγρια τον ΒΠ (σ.σ. τουλάχιστον όσο άγρια κοίταζε ο Ζανό το Βέγγο στο Θου Βου) και συνέχισε:

ΚΚ: “Μα δεν έχουμε αρκετό στρατό, θα μας λιανίσει ο κουμπάρος!”

ΒΜ: “Με βάση τον Λιακόπουλο σε όλο τον κόσμο υπάρχουν 120,000,000 Έλληνες! Τους ”έχουμε” χαλαρά Πρόεδρε! Εσύ απλά δώσε το πρόσταγμα! Εμπρός να πάρουμε την Πόλη!!!”

Η "ρεαλιστική" πρόταση του ΒΜ να επιτεθούμε και να πάρουμε την Πόλη, συναντούσε κάποια εμπόδια στην υλοποίησή της :)

ΚΚ: “Μα καλά όλοι οι Έλληνες είναι αγανακτισμένοι και θα μπλέξουμε τη χώρα σε πόλεμο? Ως και τα αδέσποτα σκυλιά θα μας μαυρίσουν στις εκλογές!”

ΒΜ: “Έχω και για αυτό λύση, θα μειώσω τη στρατιωτική θητεία στους 3 μήνες. Έτσι θα μας βγάλουν σίγουρα κυβέρνηση οι ελληνίδες μάνες που προκειμένου οι καλομαθημένοι κανακάρηδές τους να μην τρώνε κρέατα που σφάχτηκαν επί χούντας και να χεζ… όρθιοι επί ένα χρόνο , είναι ικανές να κάνουν τα πάντα!”

Ο ΚΚ χαμογέλασε αμήχανα και προχώρησε στον επόμενο Υπουργό…

ΚΚ: ‘Εσύ ΓΒ τι λες από την πλευρά σου? Πήγες και είδες την Αρχαία Ολυμπία καμμένη, πως μπορούμε να το μπαλώσουμε αυτό επικοινωνιακά?”

ΓΒ: “Ε, όχι και καμμένη! Πες τσουρουφλισμένη, ελαφρώς μαυρισμένη, οριακά καρβουνισμένη, όσο πατάει η γάτα αχνιστή, αλλά σίγουρα όχι καμμένη… Κάτι δεντράκια αρπάξανε μην το κάνουμε θέμα…”

ΚΚ: “Μα εδώ ο ΘΡ μου είπε ότι έγινε χαμός στα media και ότι ο κόσμος ήταν οργισμένος!”

ΓΒ : “ Παντού υπάρχει ένας μύθος…”

ΚΚ: “ Του χρόνου έχουμε Ολυμπιακούς, θα ρθουν οι Κινέζοι να πάρουν τη φλόγα, τι θα δείξουμε στην τελετή παράδοσης της, στάχτες και αποκαϊδια?”

ΓΒ: “Έχουν περισσέψει κάτι σκηνικά από τον "Πόλεμο των Άστρων", θα ρίξω ένα τηλέφωνο στον Τζορτζ Λούκας και θα τα βάλουμε γύρω γύρω στην Ολυμπία, δεν θα πάρει κανείς χαμπάρι…”

ΚΚ: “ Μα καλά θα το χάψουν?”

ΓΒ:” Όσο έχαψαν και το σλόγκαν “Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα”…

O ΓΒ οραματιζόταν μια τέτοια φιέστα για το ερχόμενο καλοκαίρι όταν και θα παραδώσουμε την Ολυμπιακή φλόγα στα χέρια των Κινέζων διοργανωτών των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου. Κανείς ξένος δεν θα πρόσεχε την "καμμένη ιστορία και αξιοπρέπειά" μας έτσι...

Απορημένος ο ΚΚ προχώρησε στην ΦΠΠ:

ΚΚ: “ Με τα άλλα κάτι θα κάνουμε αλλά με τον Τουρισμό πως θα σώσουμε την κατάσταση?”

ΦΠΠ: “¨Εχω μια δύο ιδέες για αρχή για αυτό μην ανησυχείς… Πρώτα από όλα θα αλλάξει το γνωστό σλόγκαν, το “Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα” που είπε και ο συνάδελφος υπουργός κανιβαλισμού…

ΚΚ: ‘Και ποιο θα είναι το καινούριο μότο?’

ΦΠΠ: “Ψήσε το μύθο σου στην Ελλάδα!”

ΚΚ: “Με άλλα λόγια θα προωθήσουμε την ιδέα ότι είμαστε η χαρά του μπαρμπεκιου και της μάσας , μου αρέσει , βλέπω που το πας και παρεπιπτόντως με έχει πιάσει μια ελαφρά λιγούρα… Τι άλλο έχει το μενού….εεε…εννοώ το προγραμμά σου?”

ΦΠΠ: “Θα αλλάξουμε το προμοτάρισμα της Πελοποννήσου σαν τουριστικό προορισμό, Θα πούμε ότι εκεί γυρίστηκαν ταινίες όπως το “Αποκάλυψη τώρα!”, το “Μαντ Μαξ” και γενικά ότι έχει σχέση με εικόνες ολοκληρωτικής καταστροφής και πυρηνικό ολοκαύτωμα! Θα χεστούμε στους σινεφίλ τουρίστες πρόεδρε!”

ΚΚ: “Καλό ακούγεται, αλλά ρε γμτ αυτές είναι παλιές ταινίες και οι καταστροφές είναι πρόσφατες. ”

ΦΠΠ: “Ευκαιρία να γυριστούν σε ριμέικ με φόντο την Ηλεία, ούτε ειδικά εφέ δεν χρειάζονται πια! Αφού γύρισαν σε ριμέικ το “Ψυχώ”, και δεν σηκώθηκε από τον τάφο να τους πνίξει ο Χιτσκοκ έχουμε πολλές πιθανότητες να τους πείσουμε.”

ΚΚ:” Μπράβο Φ. Συνέχισε την καλή δουλειά!

"Αποκάλυψη Τώρα!". Κι αυτό στην Ηλεία γυρίστηκε...?

Εκείνη τη στιγμή, σηκώθηκε ο ΒΠ από τη θέση του και άρχισε να κάνει το γύρο του τραπεζιού συνεδριάσεων με το σταυρόλεξο ανά χείρας. Πήγαινε σε έναν έναν τους συναδέλφους του, τούς έδειχνε κάτι και αυτοί κουνούσαν αρνητικά το κεφάλι. Αφού ολοκλήρωσε τον παρανοϊκό του γύρο , σωριάστηκε αποκαμωμένος στη θέση του. Στο σαλεμένο του μυαλό ήρθε στιγμιαία η εικόνα του χοντρούλη που λύνει σταυρόλεξο και δεν βρίσκει την απάντηση στη γνωστή διαφήμιση του ΟΠΑΠ. Ξεφυσώντας αγανακτισμένος πέταξε το σταυρόλεξο στο πάτωμα φωνάζοντας : “ Ποια είναι η απάντηση γαμώ τα Υπουργεία μου γαμώ?”

Σύσσωμο το Υπουργικό Συμβουλιο ξέσπασε σε γέλια, επηρεασμένο από την παράνοια της στιγμής. Στο μεταξύ , “έξω”, η Ελλάδα καιγόταν…

(Συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο τρίτο μέρος…)

Υπουργικό Συμβούλιο εν μέσω κρίσης... Μια μαύρη κωμωδία by Πίκος Απίκος (Μέρος 1 από 3)

Η χώρα μας καίγεται και η "κυβέρνηση" αποφασίζει με μηδενική αποφασιστικότητα και ισχυρό αίσθημα ανευθυνότητας να κάνει ένα "για τα μάτια του κόσμου" Υπουργικό Συμβούλιο. Για λόγους οικονομίας χώρου και χρόνου γράφω τα ονόματα των εμπλεκομένων με τα αρχικά τους, όλοι ξέρουμε ποιοι είναι άλλωστε... Ξεκινάμε...

Στη μέση της νύχτας χτυπάει το τηλέφωνο του ΚΚ... Η φωνή στην άλλη άκρη του ακουστικού λέει " Πρόεδρε πρέπει να συγκαλέσουμε Υπουργικό Συμβούλιο... Η Ελλάδα καίγεται...". Ο ΚΚ απορημένος και λίγο ενοχλημένος απαντά : "Είναι ανάγκη? Είμαι στην τελευταία αποστολή στο Grand Theft Auto στο Playstation 2 και μετά έχω να κοιμήσω τα δίδυμα...". "Πρόεδρε, κάνε ένα κόπο και έλα, έτσι για τα μάτια του κόσμου, να δείξουμε ότι και καλά δουλεύουμε..." απάντησε η φωνή. "Καλά, καλά πείτε στο Μπαϊραχτάρη να στείλει κανένα σουβλάκι να φάμε τουλάχιστον, γιατί κάνω δίαιτα και η κυρία ΚΚ με προσέχει σαν Κέρβερος να μην παραστρατήσω στο σπίτι. Μόνο στα Υπουργικά συμβούλια τρώω λίγο Junk Food πια!" . "Για αυτό "έρεψες" Πρόεδρε... τόσο σπάνια που κάνουμε Υπουργικό Συμβούλιο ο μισός έμεινες..." είπε με κατανόηση η φωνή. "Καταλαβαίνεις το δράμα μου τότε..." είπε ο ΚΚ και κατέβασε το ακουστικό. Φεύγοντας από το σπίτι για το Μαξίμου μουρμούρισε : " Είμαι σίγουρος ότι ο Τζορτζ Μπους δεν χρειάζεται να ανέχεται τέτοιες μαλακίες από τους υφισταμένους του... Άκου Υπουργικό συμβούλιο στη μέση της νύχτας... κωλοχώρα". (σ.σ. Αυτό θα πει να έχεις "σοβαρά" πρότυπα σαν πολιτικός άντρας...)

Ο ΚΚ έφτασε μέσα στη φούρια στο μέγαρο Μαξίμου, χαιρέτησε το Μάκη το φύλακα και πέρασε την κεντρική είσοδο. Ανεβαίνοντας στην αίθουσα συνεδριάσεων, πέτυχε στο διάδρομο τον Υπουργό Βαρβαρισμού ΓΒ. "Ήρθαν τα σουβλάκια ή ακόμα? Με έχει κόψει η πείνα!" των ρώτησε με αγωνία. "Όχι ακόμα πρόεδρε... στο δρόμο είναι... η χώρα είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης..." απάντησε εκείνος. "Το ίδιο και το στόμαχι μου!" , ούρλιαξε ο Πρόεδρος με μανία και συμπλήρωσε: "Θα πω στον ΓΑ να δώσει ένα επίδομα αποδοτικότητας στα Delivery boys να έρχονται τα κοψίδια στην ώρα τους. Τι κατάσταση είναι αυτή όταν ο κάθε κοιλιόδουλος Έλληνας δεν λακμανάει στην ώρα του. Αίσχος, ντροπή και όνειδος!" Τα επόμενα βήματα οδήγησαν τους δύο άντρες στην αίθουσα Συνεδριάσεων του Υπουργικού Μαυσωλείου...

Το "Μπουλ σίγκναλ", μια επινόηση του Υπουργού "παρά τρίχα γρήγορο Ίντερνετ" ΜΛ... Αφού αποτέλειωσε την έννοια της ευρυζωνικότητας είπε να το ρίξει στα extreme gadgets...Μάλλον για αυτό δεν έγιναν ζώνες αντιπυρικής προστασίας στα δάση μας... δεν υπήρχε πλέον το μπάτζετ...

Ο ΚΚ κοίταξε γύρω του και διαπίστωσε ότι αρκετοί από τους Υπουργούς είχαν απαντήσει στο "Μπουλ-σίγκναλ" του (αυτό κατά το Bat-signal του Μπάτμαν). Ο ΒΜ ζωσμένος με τα φισεκλίκια του ήταν έτοιμος για μάχη, η ΜΓΚ έπαιζε βελάκια με στόχο το διαβόητο ανανεωμένο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ' δημοτικού, η ΦΠΠ κοίταζε νευρικά κάποια τουριστικά φυλλάδια για τουρισμό σε κάποιο εξωτικό προορισμό, ο ΓΑ είχε βγάλει το κομπιουτεράκι του και τα τεφτέρια του και έκανε μπακαλίστικες διορθώσεις στον επερχόμενο προϋπολογισμό, ο ΔΑ ξεφύλλιζε ένα αλμπουμ με νοσοκόμες σε σέξι πόζες χαμογελώντας για την καταλυτική συνδρομή του στο να γίνει πιο φονικό και σέξι το Ε.Σ.Υ. για τους ασθενείς αλλά και τους εργαζόμενους ενώ ο ΘΡ τα έλεγε στο τηλέφωνο με τα κολλητάρια του τους "Hard Rock Alleluja" Lordi. Στην άκρη του τραπεζιού ο "παράφρων της πόλης" ΒΠ έλυνε ένα σταυρόλεξο και αγκομαχούσε εμφανώς προβληματισμένος. Ένα δάκρυ συγκίνησης κύλησε στο μάγουλο του ΚΚ, όλα τα "βλαστάρια" του ήταν και πάλι σε θέση μάχης, η χώρα δεν είχε να φοβάται τίποτα πια. Με στεντόρεια φωνή και κοιτάζοντας με την άκρη του ματιού του την πόρτα μπας και έρθει το delivery boy και τον λυτρώσει από την καλπάζουσα λαιμαργία του, φώναξε : " Autobots ενωθείτε!". Κανείς δεν αντέδρασε... ο ΓΒ σαν Υπουργός Βαρβαρισμού που ήταν είπε : "Πρόεδρε τι λες?". Ο ΚΚ γέλασε με την transformers γκάφα του για λίγο και στη συνέχεια απολογήθηκε : "Είχα κατεβάσει με το utorrent την ταινία Transformers χθες και την έβλεπα με τη φαμίλια, γαμώ τις ταινίες πάντως, είδες παρασύρθηκα χα,χα,χα". Στη συνέχεια ο ΚΚ, καθάρισε το λαιμό του βγάζοντας ένα ήχο που θα ζήλευαν όλα τα μακάρια χούφταλα που κυβέρνησαν τη χώρα μας τόσα χρόνια και στη συνέχεια είπε το uber-κλισέ : "Άρχεται η Συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, θέμα η ανύπαρκτη Ευρωπαϊκή πορεία του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ και τι θα κάνουμε σαν κυβέρνηση για να βελτιώσουμε την κατάσταση!". Ο ΓΑ από την άλλη άκρη του τραπεζιού φώναξε : "Aυτό ήταν προχθές Πρόεδρε! Σήμερα η Ελλάδα καίγεται και πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε γιατί έτσι που πάει το πράγμα στις εκλογές δεν θα μας ψηφίσει ούτε η μάνα μας!". Τσαντισμένος στη σκέψη ότι όλη η χώρα είναι ένα μεγάλο μπάρμπεκιου και αυτόν δεν τον κάλεσε κανένας , ο ΚΚ είπε : " Ξεκινάμε λοιπόν, περιμένω προτάσεις από όλους σας! Ας δούμε, ο καθένας από το χώρο ευθύνης του(σ.σ. ή το πεδίο καταστροφής του όπως το πάρει κανείς...), τι σκέφτεται να κάνει και τι προτείνει". Στην άκρη του τραπεζιού ο ΒΠ, έξυνε το κεφάλι του με απόγνωση, το σταυρόλεξο που έλυνε τον δυσκόλευε αφάνταστα φαίνεται...

Και το delivery boy με τα σουβλακια δεν έλεγε να έρθει, όχι τίποτα άλλο να πάει καλά η συνεδρίαση...

(Συνεχίζεται...)

Η χώρα μου καίγεται και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κοιτάω…

Η χώρα μου καίγεται και εγώ απλά βλέπω…

Βλέπω τους δημοσιογράφους να βάλλουν κατά δικαίων και αδίκων… ‘Οψιμοι αστυνομικοί, δικαστές και ένορκοι όλοι μαζεμένοι σε ένα πάνελ… Τι εύκολο ρε συ να κάνεις κριτική και να το παίζεις “άνετος κι ωραίος” όταν δεν καίγεται το δικό σου σπίτι… Από την άλλη ακούγονται και αλήθειες μέσα στην οχλοβοή, αλλά χάνονται μέσα στη ματαιοδοξία των τηλεμετρήσεων…

Ακούω για τη μάνα που κάηκε ζωντανή κρατώντας στην αγκαλιά της τα τρία παιδιά της, ενώ το τέταρτο βρέθηκε λίγο παραπέρα απανθρακωμένο… Μου έρχεται να κλάψω και ο πατέρας μου που κάθεται δίπλα μου δακρύζει… Τι φρίκη Θεέ μου… Να ακούς τα παιδιά σου να καίγονται και να μην μπορείς να βοηθήσεις… ούτε στον χειρότερο εχθρό σου τέτοιο πράγμα… Τόσα πτώματα παντού, ζωές που έφυγαν αφήνοντας πίσω όνειρα μισά κι ελπίδες ανεκπλήρωτες. Συγγενείς και φίλοι θρηνούν και μια χώρα παγώνει στο άκουσμα του φρικτού απολογισμού… 52 άνθρωποι “έφυγαν”… Εμείς οι “ξένοι” θα ξεχάσουμε γρήγορα μέσα στη φούρια του μικρόκοσμού μας , θα μείνουν πίσω οι συγγενείς και οι φίλοι… γεμάτοι αναμνήσεις ζωών που κόπηκαν απότομα….

Βλέπω τα πλάνα από τις περιουσίες που καίγονται και σκέφτομαι … “Τι διάολο, για κάποιες φωτιές οι αρμόδιοι ειδοποιήθηκαν έγκαιρα…. Γιατί δεν έσβησαν κάποιες από αυτές νωρίς και φτάσαμε να κοιτάμε τις φλόγες σαν χάνοι να “γλύφουν” τους κόπους ζωής ανθρώπων πριν κατασπαράξουν τα πάντα αχόρταγα στο πέρασμά τους?”. “ Α, νaι, τώρα θυμήθηκα, χρειάζεται στοιχειώδης συντονισμός και εγρήγορση για τέτοια έγκαιρη επέμβαση…”. Ποιος να τα οργανώσει και διεκπεραιώσει αυτά… η χαρά του “ουζομεζέ’ ο Μπούλης ή ο “δραπέτης του Δαφνιού” Βύρωνας. Εδώ χρειάζεται μυαλό και αρχ… όχι χαμόγελα και καλαμπούρια…

Πιάνω τον εαυτό μου αηδιασμένο ακόμα και με εμένα τον ίδιο, σε ένα παραλήρημα αυτοκριτικής: “Τι κοιτάς ρε μαλάκα Χρήστο?Λες και κάποιο υπερθέαμα να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου! Αυτή δεν είναι μια γαμημένη Χολυγουντιανή παραγωγή με εφέ και χάι τεκ κιριλίκια… Αυτή είναι η χώρα σου που καίγεται κι εσύ σαν γνήσιος μαλάκας, τρομολάγνος Νεοέλληνας κάθεσαι και παρακολουθείς αμέτοχος, σιωπηλός, ανθρώπους να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους!” Με πιάνει το παράπονο, θέλω να βοηθήσω αλλά δεν ξέρω πως ή μήπως θέλω να πιστεύω ότι θέλω να βοηθήσω για να νιώσω καλύτερα… Δεν ξέρω… ποτέ δεν θα ξέρω μου φαίνεται…

Είμαι θυμωμένος, είμαι αγανακτισμένος, είμαι στεναχωρημένος που η όμορφη χώρα μας καίγεται κι εγώ μπορώ μόνο να κοιτάω… Κάτι μου λέει ότι αύριο που θα βγω έξω στην πόλη, θα δω στα μάτια των ανθρώπων το ίδιο θλιμμένο βλέμμα που είχαν μετά την τραγωδία με τους μαθητές στα Τέμπη… Αυτό για μια μέρα άντε δύο το πολύ, μέχρι να προχωρήσει ο καθένας μας με τη ζωούλα του και όλα μέλι γάλα… δεν κάηκε και το δικό μας σπίτι βρε αδερφέ…

Εκεί έφτασε το πράγμα, γίναμε όλοι “τηλεκανίβαλοι”, παρατηρητές και γκρινιάρηδες κατήγοροι… Δεν έχουμε άδικο για το δεύτερο, αλλά γιατί αυτό δεν με κάνει να νιώσω καλύτερα ρε γαμώτο…

Η χώρα μου καίγεται και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κοιτάω…

Για κάποιο λόγο το μόνο τραγούδι που μου έρχεται στο μυαλό είναι το παρακάτω:

Αυτό το κείμενο γράφτηκε το Σάββατο βράδυ, ελπίζω αύριο ο εφιάλτης να έχει τελειώσει…

Με λένε Χρήστο και σήμερα πέταξα το προσωπείο του Πίκου Απίκου και τα αγαπημένα μου αστεία, γιατί η ψυχή μου μάτωσε να βλέπω την όμορφη χώρα μου στις φλόγες και έπρεπε να γράψω κάτι να ηρεμήσω. Προσπάθησα να μην γκρινιάξω γιατί το σιχαίνομαι, αλλά μάλλον απέτυχα… δε βαριέσαι…

Να είστε όλοι καλά! Πιστέψτε με, ποτέ δεν το εννοούσα περισσότερο από τώρα…

Y.Γ.1 Τώρα πια που βάζω το κείμενο στο μπλογκ οι νεκροί έχουν γίνει 63... η αρχαία Ολυμπία κάηκε σε μεγάλο βαθμό και η Ηλεία σβήνει χωριό - χωριό από το χάρτη...

Υ.Γ. 2 Το πιο ανατριχιαστικό είναι ότι οι άνθρωποι μέσα στην απελπισία τους, αφημένοι στην μοίρα τους από ένα ανύπαρκτο κράτος, παίρνουν στα κανάλια τηλέφωνο για βοήθεια... Για γέλια και για κλάματα... δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση των δημοσιογράφων...

Η ποικιλία είναι το αλατοπίπερο της ζωής…

Την παραπάνω κουβέντα την είχε πει ένας από τους αγαπημένους μου καθηγητές την πρώτη εβδομάδα των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο στην Αγγλία. Ήθελε με τον τρόπο αυτό να μάς προετοιμάσει για την ποικιλομορφία του αντικειμένου σπουδών και να μας περάσει την πεποίθηση ότι ακόμα κι όταν θα συναντούσαμε εντελώς καινούρια και άγνωστα πράγματα στη διάρκεια των σπουδών, δεν θα έπρεπε να πανικοβληθούμε λόγω της άγνοιάς μας αλλά να διασκεδάσουμε με την διεύρυνση του ορίζοντά μας με καινούριες γνώσεις και παραστάσεις. Έτσι, σαν ένα άτυπο φόρο τιμής σε ένα συμπαθέστατο άνθρωπο χρησιμοποίησα την εν λόγω κουβέντα του ως τίτλο του ποστ.

Στην προσπάθεια να σκεφτώ κάτι καινούριο για το μέλλον του μπλογκ χρησιμοποίησα όλα τα μέσα...Μα... για μια στιγμή... αυτή η κρυστάλλινη σφαίρα δεν δουλεύει... μα χθες την αγόρασα! Τι λέει εδω κάτω? "Made in China"... φτου γκαντεμιά! :)

Η ουσία του ποστ είναι άλλη… Σκεφτόμουν λοιπόν τις προάλλες το κατά πόσο με “γεμίζει” να γράφω στο ελληνόφωνο μπλογκ από την άποψη του “τι έχω ανάγκη να βγάλω προς τα έξω και όχι τόσο τι περιμένουν οι άλλοι να γράψω”. Με το αγγλόφωνο μπλογκ δεν μπήκα ποτέ σε αυτή τη διαδικασία γιατί το έχω δομήσει έτσι ώστε να έχει τέτοια ποικιλομορφία περιεχομένου που να καλύπτει πολλές πτυχές δευτερευόντων πραγμάτων που μου αρέσει να κάνω και με διασκεδάζουν. Το ελληνικό μπλογκ πήρε όμως μια οντότητα κάπως διαφορετική τους τελευταίους μήνες και όσο και αν με διασκεδάζει να δημιουργώ κείμενα από το τίποτα, σκέφτηκα ότι κάποιες φορές ένας άνθρωπος μπορεί να πέσει θύμα της ίδιας της φιλοδοξίας του. Το πιο απλό παράδειγμα είναι αυτή η ιστορία με το μπλογκολεωφορείο ας πούμε. Αν και εξαρχής μου άρεσε η ιδέα, πριν κανένα δύο μήνες που την πρωτοσκέφτηκα δίσταζα να την ξεκινήσω για δύο λόγους:

1)Υπάρχει το παράδειγμα των “Ολύμπιων Θεών” που ξεκίνησαν δυνατά και μετά “ξεφούσκωσαν”, δε λέω ότι κάποια στιγμή δεν θα ξανασχοληθώ μιας και αγαπάω την ιδέα πολύ, αλλά η επεισοδική μορφή του πράγματος παραήταν δεσμευτική για να είναι κάτι με το οποίο θα ασχολούμαι τακτικά

2) Επειδή είναι αρκετά τα άτομα στη λίστα των αγαπημένων μου μπλογκς, πίστευα ότι το πράγμα με το μπλογκολεωφορείο θα “ξεχείλωνε” μετά από κάποιο καιρό τόσο για εμένα που γράφω όσο και για αυτούς που διαβάζουν, άσε που κάποιος που πρωτομπαίνει στο μπλογκ δεν θα έβγαζε εύκολα νόημα.

Το ότι εσείς που επισκέπτεστε το “Έκτακτο Παράρτημα” τακτικά, αγκαλιάσατε την ιδέα τόσο ζεστά μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και δεν το πολυπερίμενα για να πω την αλήθεια. Όπως και να έχει δεν υπάρχει καλύτερο κίνητρο από αυτό για να συνεχίσω το συγκεκριμένο μπλογκοτάξιδο ακόμα πιο κεφάτα και δημιουργικά, Θεού θέλοντος και χρόνου επιτρέποντος χε,χε,χε.

Άμπρα κατάμπρα και voila! Δήμιούργησα δύο νέες θεματικές ενότητες! Harry Potter φάε τη σκόνη μου! Πίσω στη μελέτη για εκείνο το ξόρκι που θα κάνει την Eva Mendes τρελά ερωτευμένη μαζί μου τώρα... :)

Ακόμα κι έτσι όμως, κάτι δεν μου “κόλλαγε”… Χρειαζόμουν κάτι το καινούριο, κάτι να αλλάξει στο μπλογκ ή έστω να προστεθεί, ώστε να ανανεώσει και το δικό μου ενδιαφέρον να γράφω και ειδικότερα να κάνει την όποια διαδικασία πιο χαλαρή και λιγότερο χρονοβόρα. Επί της ουσίας χρειαζόμουν "μεγαλύτερη ποικιλία" όπως έλεγε και ο καθηγητής μου. Επειδή δεν έχω καμία ιδιαίτερη όρεξη να αλλάξω την αισθητική του μπλογκ , το ενδιαφέρον μου στράφηκε στο περιεχόμενο. Κατέληξα λοιπόν σε δύο νέες θεματικές προσθήκες που μου κίνησαν το ενδιαφέρον...

Επειδή μου άρεσε πολύ το nick “Πίκολο Τζόουνς” του προηγούμενου ποστ, όπως και το γεγονός ότι το κειμενάκι βασίστηκε σε μια προσωπική ιστορία, σκέφτηκα ότι είναι κρίμα να είναι η πρώτη και τελευταία φορά που γράφω κάτι τέτοιο. Δηλαδή μια αυτοτελή ιστορία βγαλμένη από τη ζωή μου με μπόλικη δόση φαντασίας. Σκέφτηκα λοιπόν να δημιουργήσω την ενότητα “Οι περιπέτειες του Πίκολο Τζόουνς” που θα αποτελείται από αυτοτελείς ιστορίες βγαλμένες από την πραγματική μου ζωή δοσμένες μέσα από την "περσόνα" του Πίκολο Τζόουνς. Επί της ουσίας νιώθω σαν να δημιούργησα το δικό μου ήρωα καρτούν ή κόμιξ και η ιδέα με κάνει να χαμογελάω μόνο που το σκέφτομαι. Άσε που όταν βασίζεσαι σε πραγματικά περιστατικά η συγγραφή είναι και πιο ξεκούραστη χα,χα,χα.

Πίκολο Τζόουνς, η επιστροφή (σύντομα σε ένα μπλογκ κοντά σας)!

Η δεύτερη ιδέα που είχα ήταν κάπως απρόσμενη και ίσως είναι το τελευταίο που περιμένατε να διαβάσετε –ειδικά οι γυναίκες του μπλογκ που είναι και πιο ενεργές στο σχολιασμό των ποστ εδώ που τα λέμε-. Κοιτάζοντας και τα δύο μπλογκ μου, συνειδητοποίησα ότι το μόνο πράγμα που με ευχαριστεί το οποίο δεν εκπροσωπείται καθόλου “μπλογκικώς” –μιλαώ για χόμπι και χαζομαρούλες πάντα- είναι το ποδόσφαιρο. Είναι γνωστό ότι οι περισσότερες γυναίκες με το που βλέπουν τη λέξη “ποδόσφαιρο” μάλλον παθαίνουν μια αλλεργία ή στην καλύτερη περίπτωση σκέφτονται τον “παρα τρίχα Κλούνεϊ” Νικοπολίδη. Μάλιστα, δύο πόστ που έγραψα σχετικά με το ποδόσφαιρο μάλλον πέρασαν και δεν ακούμπησαν(αν και το πρώτο από αυτά το θεωρώ ίσως το καλύτερο ποστ που έχω γράψει… ή ένα από τα καλύτερα έστω). Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι αυτό που αποτρέπει τις γυναίκες να συμπαθήσουν το σπορ αυτό, έστω και λίγο, είναι πρώτον οι κανονισμοί του και δεύτερον η ματαιότητα του concept “22 μαντραχαλάδες να κυνηγάνε μια μπάλα σαν παιδάκια και άλλοι μαντραχαλάδες απέξω να βρίζουν, να χειροκροτούν και να πορώνονται”. Το ποδόσφαιρο όμως δεν είναι μόνο αυτά…

Έχει ένα σωρό παρασκήνια, ίντριγκες και διασκεδαστικές ιστορίες που μπορούν να διασκεδάσουν κάποιον χωρίς να ξέρει έστω και τα βασικά του σπορ. Με άλλα λόγια δεν χρειάζεται να “ξέρεις ποδόσφαιρο” για να διασκεδάσεις με το ποδόσφαιρο! Με αυτή την εύθυμη σκέψη να τριγυρίζει στο μυαλό μου αποφάσισα να δημιουργήσω μια καινούρια ενότητα αφιερωμένη στα παρελλειπόμενα και στην αστεία πλευρά του σπορ. Και το όνομα αυτής “Το ποδόσφαιρο έχει πολλή πλάκα!”. Το αν οι γυναίκες του μπλογκ θα δώσουν μια ευκαιρία σε αυτή την ιδέα είναι άλλο θέμα, αλλά νομίζω έχω γράψει αρκετά κείμενα πλέον ώστε εσείς που διαβάζετε τακτικά να ξέρετε ότι όταν μια ιδέα με κάνει να χαμογελάσω αυτό συνήθως είναι για καλό. Από την άλλη πλευρά, ακόμα και να μην πιάσει το κόλπο και να μην έχει ανταπόκριση, ε δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις και όλους βρε αδερφε...

Μόλις ακούστηκε η λέξη "ποδόσφαιρο" μια άκρατη σιωπή κυριάρχησε στο "Έκτακτο Παράρτημα"... Οι γυναίκες αναγνώστριες σήκωσαν το λάβαρο της αποστροφής τους για το σπορ και την έκαναν για άλλα μπλογκς με ελαφρά πηδηματάκια... Μάταια ο Πίκος τις εκλιπαρούσε να του δώσουν μια ευκαιρία... το πουλάκι είχε πετάξει πλέον:)

Στα μισά της εως τώρα πορείας αυτού του μπλογκ έκανα τη συνειδητή επιλογή ότι τα περισσότερα κείμενα θα έχουν χιουμοριστικό ύφος μιας και νομίζω ότι ο κόσμος (και μαζί του κι εγώ) έχει περισσότερη ανάγκη να γελάσει ή έστω να χαμογελάσει από το να γκρινιάζει και να μιζεριάζει με τα προβλήματα που έχει ο καθένας στη ζωή του. Νομίζω το πράγμα πάει καλά… και μακάρι να έχω το χρόνο και τη διάθεση να συνεχίσω αυτό το υπέροχο ταξίδι για πολύ καιρό ακόμα. Αν μη τι άλλο, δεν ταξιδεύω μόνος μου και η παρέα είναι πολλή καλή!

Αυτά για σήμερα και να είστε όλοι καλά!

Ο Πίκολο Τζόουνς και η αναζήτηση των χαμένων κλειδιών της λιμουζίνας fiat bravo...

Ήταν Κυριακή 19 Αυγούστου... Η φατρία του Πίκολο Τζόουνς είχε πακετάρει τα συμπραγκαλά της και ήταν έτοιμη να κατηφορίσει από τη δροσιά των βουνών της Ορεινής Ναυπακτίας στον Τροπικό του Λαμία(ναι αυτό είναι "του" Λαμία, κατά το "του" Καρκίνου, χα,χα,χα). Όλες οι αποσκευές ήταν πακεταρισμένες στο αυτοκίνητο και το μόνο που έμενε ήταν να βάλει μπρος το 'εξωτικό' Fiat Bravo του και να κατευθυνθούν όλοι μαζί σαν "πρόβατα στη σφαγή του καύσωνα" προς τις αναβράζουσες στέπες της Φθιώτιδας. Ο πατέρας Τζόουνς γνωστός και ως "ο άνθρωπος που όταν μοίραζε ο θεός υπομονή στους ανθρώπους αυτός έκανε κοπάνα" ζήτησε τα κλειδιά του αυτοκινήτου από τον γοητευτικό τυχοδιώκτη (μισό λεπτό να συνέλθω γιατί γελάω, κυριολεκτικά σας διαβεβαιώ....) και υιό του (καημένε πατέρα νιώθω τον πόνο του με τέτοιο γιο, κλάψε στον ώμο μου βετεράνε της ζωής...) Πίκολο Τζόουνς. Ο Πίκολο συναίνεσε και με μια κίνηση γεμάτη χάρη σαν τον μακαρίτη τον Νουρέγιεφ στα ντουζένια του έβαλε το χέρι στην τσέπη και έβγαλε.... το απόλυτο τίποτα!!!! "Διάολε που είναι τα κλειδιά του πτωχού πλην τίμιου αυτοκινήτου μας?" αναφώνησε με έκπληξη. Άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του μανιωδώς (έχει και πολλές το συγκεκριμένο παντελόνι γμτ...) χτυπώντας τις τσέπες μία μία, χοροπηδώντας σαν κατσίκι μπας και ακουστεί το λυτρωτικό κουδούνισμα των κλειδιών και πάει η καρδιά του στη θέση της. Τίποτα όμως... μετά από λίγες στιγμές τέτοιων χορευτικών χαριτωμενιών, "τόσο εντυπωσιακών" που θα έκαναν τους κριτές του "So you think you can dance?" να τον απελάσουν από τη χώρα, ο Πίκολο Τζόουνς συνειδητοποίησε ότι το πράγμα ήθελε μια διαφορετική προσέγγιση. Έπρεπε σαν πιστός φαν του Σερλοκ Χολμς που είναι, να ανακρίνει τον περίγυρο και να αναπαραστήσει τα τελευταία βήματα του πριν τα κλειδιά εξαφανιστούν. Ο πρώτος ύποπτος ήταν η μάνα του, η γνωστή και ως " αγύριστο Ποντιακό κεφάλι" (κάτσε να ρίξω κι ένα Κότσαρη να στανιάρω... μισό... χμμμμ... τώρα που το σκέφτομαι δεν έχω χορέψει και ποτέ...). "Πότε τα είδατε για τελευταία φορά?" ρώτησε τη μάνα του με στόμφο. "Μα εσύ τα κρατούσες!" τον χτύπησε σαν κεραμίδα η αφοπλιστική απάντηση. "Ας το πιστέψουμε..." τής είπε. "Απαλάσσεσαι λόγω αμφιβολιών, αλλά μην φύγεις από το χωριό μπορεί να σε χρειαστώ για περαιτέρω ανάκριση..." συνέχισε. "Πώς να φύγω αφού δεν έχουμε άλλα κλειδιά για το αυτοκίνητο..." αποκρίθηκε η μάνα, "ταπώνοντας" τον υιό για μία ακόμα φορά με χειρουργική ακρίβεια.

"Αυτή είναι μια δουλειά για τον Πίκολο Τζόουνς, ας γίνουμε επικίνδυνοι!" (Σε κάποιο καρτούν το είχα ακούσει αυτό και μου είχε κολλήσει σαν ατάκα, μου πήρε καμία δεκαετία και κάτι ψιλά αλλά το χρησιμοποίησα τελικά ,χα,χα,χα)

Στο μεταξύ ο πατέρας Τζόουνς είχε αρχίσει να παίρνει ανάποδες... ¨Καλά έχασες τα κλειδιά του αυτοκινήτου? Πώς έγινε αυτό? Μα το Θεό νομίζω ότι θα ξεχάσεις το κεφάλι σου καμία ώρα έτσι αφηρημένος που είσαι..." φώναξε στον Πίκολο Τζόουνς ρίχνοντας του ένα φονικό βλέμμα αποδοκιμασίας (σ.σ. τώρα πια ξέρω πως νιώθει κάποιος όταν τον χτυπάει η θερμική ακτίνα που βγαίνει από τα μάτια του Σούπερμαν, χα,χα,χα). Ο Πίκολο Τζόουνς έκανε πως δεν άκουσε μιας και είχε μεγαλύτερα ψάρια να πιάσει, έπρεπε να βρει τα κλειδιά, ήταν θέμα αρχής πλέον. Ανάτρεξε στο βαθιά διαταραγμένο του μνημονικό για να θυμηθεί όλα τα βήματά του λίγα λεπτά πριν μπει στο αυτοκίνητο. Πήγε σε όλα τα ύποπτα σημεία -δεν ήταν και πολλά- και με τη σχολαστικότητα ενός επαγγελματία του CSI "χτένισε" την περιοχή. Τίποτα όμως... Επόμενος προορισμός το ίδιο το αυτοκίνητο και ο περιβάλλων χώρος. Αφού απέκλεισε το χώρο από τίποτα περίεργους περαστικούς -συγκεκριμένα κάτι αδέσποτες γάτες και καμία δύο κότες- ο Πίκολο Τζόουνς άρχισε να ψάχνει εξονυχιστικά το αυτοκίνητο για τα γαμ... τα κλειδιά. Οι μηχανικοί της Φίατ θα ήταν περήφανοι μαζί του με τέτοιο εξονυχιστικό έλεγχο που διενέργησε στο ταλαιπωρημένο "σαρκίο" (συγνώμη γελάω πάλι... μισό λεπτό...ΟΚ συνεχίζω την πληκτρολόγηση) του ατυχούς οχήματος, μόνο ΚΤΕΟ δεν το πέρασε το ρημάδι! Ο πατέρας Τζόουνς είχε πια αρχίσει να αμφισβητεί αν ο νέος που είχε μπροστά του ήταν δικό του παιδί , ενώ η μάνα ήταν πιο ψύχραιμη και σκεφτόταν αντί να μεμψιμοιρεί. Ξαφνικά, κι ενώ ο Πίκολο Τζόουνς ήταν έτοιμος να αρχίσει να αποσυναρμολογεί το αυτοκίνητο (ρε τι έπαθα πάλι γελάω... μάλλον το έχω ανάγκη χα,χα,χα), η Πόντια μάνα πέταξε μια ατάκα που πάγωσε το αίμα του : "Ξέρεις αγόρι μου, ίσως να έπεσαν στην σακούλα που πέταξες στα σκουπίδια". Δεν τον πυροβολούσε καλύτερα λέω εγώ... η προοπτική να ψάχνει για τα κλειδιά του Πικ-Μομπίλ σε έναν κάδο σκουπιδιών τον έκανε να ανατριχιάσει. Διάολε ήταν απελπισμένος αλλά όχι και τόσο πια...

Πατέρας και υιός σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης...

Επειδή οι ώρες ήταν κρίσιμες και ο πατέρας Τζόουνς ήταν έτοιμος να κάνει χαρακίρι για λόγους αρχής, ο νεότερος Τζόουνς έβαλε την ουρά στα σκέλια και κατευθύνθηκε προς τον κάδο σκουπιδιών. Με την σκέψη ότι αν ο κάδος ήταν γεμάτος σκουπίδια, θα ήταν πιο αξιοπρεπές ενδεχόμενο να αυτοπυρποληθεί για να αποφύγει την ξεφτίλα να ψάχνει τα σκα... του καθενός μπροστά σε συγχωριανούς του, ο Πι Τζέι σήκωσε το καπάκι του κάδου. Ευτυχώς τα σκουπίδια ήταν ελάχιστα και η σακούλα του Πικόσπιτου πάνω πάνω. Όπως και να έχει "η ανατομία ενός εγκλήματος" έγινε μπροστά στα απορημένα μάτια των ντόπιων ιθαγενών (χα,χα,χα, άκου ιθαγενών) που μάλλον κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο νεαρός Πίκολο είχε κάποιο βίτσιο να ψάχνει τα σκουπίδια των άλλων ή απλά πεινούσε (Δεν ξέρω τι είναι πιο αηδία από τα δύο μεταξύ μας , μπλιαχ!!!!). Λες και ήταν συννενοημένοι πολλοί ντόπιοι εμφανίστηκαν τη στιγμή αυτής της "σκουπιδολάγνας" μυσταγωγίας (ρε γμτ ως και φορτηγό πέρασε χα,χα,χα). Με την αξιοπρέπειά του καταρρακωμένη, την αισθητική του στιγματισμένη δια βίου, χωρίς κλειδιά στο χέρι και μια έντονη ανησυχία ότι το καλπάζων αλτσχάιμερ στα 28 - που πιθανώς τον είχε προσβάλλει - πρέπει να αποτελεί μια παγκόσμια επιστημονική πρωτιά, γύρισε ηττημένος στο αυτοκίνητο. Σαν να μην του έφταναν όλα τα άλλα δυσάρεστα, από το ζόρι του ο Πίκολο είχε ιδρώσει τόσο που γυάλιζε σαν κάτι μποντι μπιλνταράδες που αλείφονται με λάδια και πάνε για Mr Universe.

Χωρίς λοιπά σχόλια...

Ενώ ο πατέρας Τζόουνς έψαχνε το δικηγόρο του για να κινήσει τη διαδικασία να "αποκληρώσει" τον αφηρημένο στα όρια της παράνοιας γιο του, η Πόντια μάνα βρήκε τα κλειδιά του αυτοκινήτου. "Τα βρήκα, τα βρήκα !!!" άρχισε να φωνάζει σαν παιδάκι ο εν λόγω ανθρωπάκος. "Ήταν σε μια σακούλα με κάτι κεραμίδια που είχαμε στο πορτ μπαγκάζ" συμπλήρωσε με καμάρι. Ανάθεμα κι αν ήξερε κανείς πως κατέληξαν εκεί... Όπως και να χει, εκεί που οι "τρεις καμπαλέρος" ήταν έτοιμοι να αναχωρήσουν, η μάνα Τζόουνς - που μερικές φορές νομίζω ότι έχει πιο πρακτικό μυαλό και από τον πατέρα και από τον γιο Τζόουνς μαζί- είπε το αμίμητο "Διάβολε , διάβολε βρές το να σε ξεκαρφώσω!" τραγουδιστά. Σοκαρισμένος από τα σατανιστικά παραστρατήματα της μάνας του ο Πι Τζει ρώτησε : "Τι λες μάνα? ". Η Πόντια μάνα με σαρδόνειο χαμόγελο διευκρίνισε ότι όταν ήταν μικρό κορίτσι με τις αδερφές της στη Δράμα και έχαναν κάτι, κάρφωναν ένα κλαράκι στο χώμα και έλεγαν αυτούς τους στίχους για να το βρουν. Αν το έβρισκαν ξεκάρφωναν το κλαράκι από το χώμα. Τι να κάνει η γυναίκα απελπίστηκε και το έριξε στη "μαύρη μαγεία", ελλείψει άλλων πιο σώφρων λύσεων. Αυτό θα πει να χρησιμοποιείς επιστημονική μέθοδο για να βρεις κάτι, ποιος χέζ... τα GPS ή όπως στο διάολο -νάτος πάλι χα,χα,χα- τα λένε. Ο Πίκολο Τζόουνς απάντησε για μια ακόμη φορά : "Aς το πιστέψουμε..." και όλη η φατρία επιβιβάστηκε στο Πικ- Μομπίλ για να φύγει από το χωριό.

Τα "διαολεμένα" κονέ της Πόντιας μάνας θα παραμείνουν εσαεί στη σφαίρα του ανεξήγητου...

Στο δρόμο και για να γελάσει λίγο με το ζόρι που τράβηξε μέχρι να βρεθούν τα "κλειδιά της ευτυχίας", ο Τζόουνς Τζούνιορ πρώτα είπε στη μάνα του ότι τσάμπα ζοριζόταν η καημένη τόση ώρα για το αν θα φύγουμε μιας και διέθετε και δεύτερο ζευγάρι κλειδιά το αυτοκίνητο , ενώ λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό φρίκαρε τον πατέρα του στιγμιαία λέγοντάς του "Νομίζω έχασα τα κλειδιά από το σπίτι..." (σ.σ. τόση μουρμούρα δεν την αντέχει ούτε θεός ούτε άνθρωπος χα,χα,χα έπρεπε να εκδικηθεί ο υιός). Έτσι μέσα στα γέλια οι τρεις τους συνέχισαν το ταξίδι τους προς τον τροπικό του Λαμία Μπιτς (σ.σ. Νομίζω αυτό το "Μπιτς" μας αποτέλειωσε όλους χα,χα,χα).


Υ.Γ.1 Η ιστορία είναι απολύτως πραγματική και την έγραψα τώρα που είναι φρέσκια στην μνήμη μου.
Υ.Γ. 2 Ελπίζω να διασκεδάσατε διαβάζοντας, όσο διασκέδασα γράφοντας το κειμενάκι:)

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Λεωφορείο "η Μπλογκόσφαιρα" : Ένας μισότρελος οδηγός και 14 μπλόγκερς σε ένα ασυνήθιστο ταξίδι...(Eπεισόδιο 4 : Decoding)

Για λόγους υγείας σας προειδοποιώ ότι το ποστ είναι διασκεδαστικό μεν, υπερβολικά μεγάλο σε έκταση δε, μιας και το έγραψα στο χέρι χθες και έχασα λίγο(σ.σ. εδώ γελάνε...) την αίσθηση του μέτρου.Παρακαλώ πριν αρχίσετε να διαβάζετε, να είστε ξεκούραστοι, καλά ενυδατωμένοι και να έχετε γράψει τη διαθήκη σας γιατί βρε αδερφε, κάπου προς την 600ή λέξη θα αρχίσετε να παραδίδετε πνεύμα είναι αναπόφευκτο. Εγώ μόλις που επιβίωσα γράφοντάς το... (Η danah νομίζω ότι έχει λιποθυμήσει ήδη μετά από αυτή τη σύντομη προειδοποίηση , οπότε τη γλίτωσε με απλή ψυχική οδύνη η κωλοφ...., άντε να μην το πω, χα,χα,χα)




Προσεγγίζοντας την επόμενη στάση όπου θα επιβιβαζόταν ο Decoding, συνειδητοποίησα ότι η απειλή του Deadpoolite (DP) στο προηγούμενο επεισόδιο για βόμβα στο λεωφορείο αλά "Speed" ήταν μάλλον κούφια. "Διάολε, αν μας ανατινάξει όλους θα στείλει και την αφεντιά του στον αγύριστο. Έχει πολλά μπλογκ κείμενα ακόμα μέσα του για να το ρισκάρει", σκέφτηκα και μια βαθιά αίσθηση ανακούφισης με πλημμύρισε.

Με εμφανώς ανεβασμένη ψυχολογία ακινητοποίησα το λεωφορείο στη στάση του decoding (deco), άνοιξα τις διπλές πόρτες και περίμενα. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και να σου ο μεσιέ Deco ολοζώντανος μπροστά μου. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν κρατούσε τίποτα high tech πάνω του. Ούτε λάπτοπ, ούτε PDA, ούτε PSP, ούτε καν ένα μιξεράκι για φραπέ με USB... "Χμμμ... ύποπτο..." αναρωτήθηκα. Βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες γνωρίζω το Decoding για μια δεκαετία πλέον (και έχω επιβιώσει χωρίς να έχω κάνει και τα σχετικά εμβόλια, άλλωστε δε βαριέσαι όλοι από κάτι "θα πάμε" χα,χα,χα) και μπορώ εγγυημένα να καταθέσω ότι Decoding χωρίς οξυγόνο "την παλεύει τη δουλειά", αλλά χωρίς ίντερνετ είναι τόσο ευτυχισμένος όσο κι ένας Ιάπωνας πριν κάνει χαρακίρι...


Δεν πέρασε μια στιγμή και είδα το Τ-Shirt του εν λόγω σεσημασμένου φίλου μου να αναβοσβήνει κι ευθύς αμέσως ένα μήνυμα εμφανίστηκε στο μπροστινό μέρος "Το Downloading ποτέ δεν σταματά!". "Πίσω αντίχριστε!!!" ούρλιαξα με τρόμο σχηματίζοντας το σύμβολο του σταυρού με τους δείκτες των χεριών μου. Ο Deco χαμογέλασε βαριεστημένα και σχολίασε: "Ησύχασε Πίκο. Αυτή είναι μια καινούρια επινόηση που είχα χθες που οι θεοί του ίντερνετ ήρθαν στον ύπνο μου και με ευλόγησαν με το όραμα του διαδικτύου της επόμενης δεκαετίας. Σκέφτομαι κάτι σχετικό με το ίντερνετ και η σκέψη μου εμφανίζεται στην οθόνη του Τ-shirt μου. Αν χορέψω και για 5 λεπτά κλακέτες συνδέομαι και στο διαδίκτυο, εφόσον υπάρχει η δυνατότητα φυσικά. Cool έτσι?". Στην συνέχεια ο Deco. αναφώνησε ένα μακρόσυρτο "Ουυυυφφφφ!!!" μιας και ως γνωστόν είναι ένας άκρα λακωνικός τύπος (σ.σ. a man of few words, χα,χα,χα) που μόλις είχε ξεπεράσει το word count του και ακολούθως άρχισε να γελάει με τον cyber πρωτογονισμό μου. Από την πλευρά μου και αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ επανατοποθέτησα μαεστρικά τον αγιασμό, την ξύλινη σφήνα και τα σκόρδα πίσω στο σακκίδιό μου και έμεινα να κοιτάζω το φίλο μου με βλέμμα γεμάτο απορία όπως ο άνθρωπος του Νεάντερνταλ το λαπτοπ και το τηλέφωνο στη γνωστή διαφήμιση.






Πιτ στοπ αναγνωστών 1 : Πως τα πάμε παιδιά? Καλά? Είστε ήδη στις 380 λέξεις και συνεχίζετε. Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως έχετε διαβάσει και μεγαλύτερα ποστ, οπότε μια γουλιά από το φραπέ και συνεχίστε ακάθεκτοι την ανάγνωση του κειμένου, καμάρια της ελληνικής μπλογκόσφαιρας. Πίσω στο κείμενο...


Αφού τσέκαρα στην κωλότσεπη για κανένα ζουρλομανδύα (σ.σ. είναι γνωστό ότι είμαι "τέρας" φιλοξενίας χα,χα,χα) και με λύπη μου διαπίστωσα ότι τον είχα αφήσει στο άλλο τζην ρώτησα το Decoding "Και τώρα τι?". Ο Deco πήρε μια βαθιά ανάσα σαν συνταξιούχος πριν πάει στο ΙΚΑ για εξέταση και άρχισε το λεκτικό κανονιοβολισμό : "A, έχω τρελά σχέδια για το ταξίδι! Θα κατεβάσω ένα καινούριο Skin για το λεωφορείο, ένα Patch για το κιβώτιο ταχυτήτων, ένα Cool Chat Box για να μιλάμε όλοι στο λεωφορείο χωρίς να σηκωνόμαστε από τις θέσεις μας, ένα...." Σε αυτό ακριβώς το σημείο έκλεισα το AUDIO στον εγκεφαλό μου και άρχισα εσωτερικο μονόλογο/διάλογο (?) με το blogging alter ego μου τον DP:

DP: Τι λέει, τι χαμπάρια? Εκλογές πάλι στις 16 Σεπτέμβρη...
Πίκος(Π): Ναι ρε γμτ... με ψιλοπήδ...ν . Πάλι θα νεκρώσει ο δημόσιος τομέας και έχω τόσες δουλειές να κάνω...
DP: Τι άλλα?
Π: Ντέρμπι με το Γαύρο στις 26 του μήνα, είδα και το Die Hard 4... Καλά μωρέ, δόξα το Θεό...
DP: Λες να μιλάει ακόμα ο Decoding για beta versions, updates, patches, utilities και λοιπά cyber κουραφέξαλα (σ.σ. ως γνωστόν ο DP είναι λίγο αθυρόστομος. Αυτά προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, λέμε τώρα, χε,χε,χε)
Π: Πιθανώς... δε λέω το κατέχει το αντικείμενο, αλλά καλοκαιριάτικα δεν παλεύεται ρε φίλε...
DP: Για πετάξου έξω να δεις τι παίζει. Εδώ στο υποσυνείδητό σου δεν έχει πολύ χώρο και στριμώχνομαι...
Π: Δε βαριέσαι... κομμάτια να γίνει... δε σκόπευα να ζήσω για πολύ ακόμα άλλωστε... επιστροφή στο Deco.

Με αυτή την τελευταία εσωστρεφή ατάκα, επέστρεψα στον πραγματικό κόσμο αντικρίζοντας το Decoding, λαχανιασμένο πλέον, να έχει μόλις ολοκληρώσει το διάγγελμά του σε όλους τους αμετανόητους ιντερνετικούς υπηκόους του. Στο T- shirt του αναγραφόταν το μήνυμα "Χρειάζομαι περισσότερο bandwidth!". Εκείνη τη στιγμή άκουσα και πάλι τη φωνή του DP να μου λέει περιπαιχτικά : "Ξέρεις πρέπει να του το πεις κάποια στιγμή...". "Δε θέλω να το σκοτώσω ρε γμτ..." σιγοψιθύρισα. Όπως και να έχει η ακόλουθη στιχομυθία ήταν αναπόφευκτη:

Deco : Λοιπόν που συνδέομαι?
Π: Ξέρεις D., σχετικά με αυτό....
Deco: Μην ανησυχείς, είμαι 100% wireless! Δε θα σε δυσκολέψω καθόλου πρωτόγονε φίλε μου...
Π (Ε τα θέλει ο κώλος του.... άκου να με πει πρωτόγονο) : Kοίτα, για να τελειώνουμε, το λεωφορείο δεν έχει πρόσβαση στο ίντερνετ. Είναι 100% offline!
Deco: ¨Ελα ρε με δουλεύεις, ούτε καν Wi-Fi!?
Π: Όχι! Πιο πιθανό είναι να είσαι Πασόκος και να διοριστείς από τον Λ(Π)όρδο Βύρωνα στην Αγροφυλακή παρά να προβείς σε downloading εδώ μέσα!


Πιτ στοπ αναγνωστών 2 : Ρε θηρία!!! Ακόμα συνεχίζετε την ανάγνωση...αααα... μα τελικά έχω πολύ hardcore αναγνώστες όχι αστεία! Βρισκόμαστε στις 760 λέξεις και ακόμα η πλειοψηφία των αναγνωστών είναι μαζί μας. Αν εξαιρέσουμε κανένα δύο που τους έπιασε κρίση πανικού και μια κοπέλα που λιποθύμησε νομίζω ότι το πράγμα πάει καλά. Εύγε παιδιά, πίσω στο κείμενο τώρα να μην ξεχνιόμαστε...


Δεν ολοκλήρωσα την τελευταία μου φράση και είδα το Deco. να χλωμιάζει. Σαν καλός επιστήμονας που είμαι, σημείωσα στο μπλοκάκι μου ότι ένα ενδιαφέρον μελλοντικό πείραμα για να τεστάρω τα όρια της ανθρώπινης λογικής και αντοχής θα ήταν να κλειδώσω για μια μέρα το Decoding σε ένα δωμάτιο με μόνη παρέα ένα PC της πλάκας και μια "γερασμένη" dial-up σύνδεση και να καταγράψω τα ανατριχιαστικά ομολογουμένως αποτελέσματα (σ.σ. Λίγος σαδισμός δεν έβλαψε κανένα... άλλωστε πάλι έχουμε εκλογές και θα μας βγάλουν την πίστη μέχρι να ψηφίσουμε οπότε από αντοχή άλλο τίποτα ... τελικά είμαστε πολύ hardcore πολίτες σε αυτή τη χώρα , χα,χα,χα). Μετά από αυτή την κορυφαία επιστημονική έμπνευση, επανήλθα στον Decoding.



Uber-Decoding σε δράση... τι άλλο:)


Το είχε πάρει πολύ βαριά ο καψερός... Είχε ήδη αρχίσει να μεταμορφώνεται από την οργή του σε Uber-Decoding ασορτί με επιμηκυσμένους κυνόδοντες και διογκωμένα μούσκουλα (μπράτσα ντε...). Εκεί που είμαστε έτοιμοι να "έρθουμε στα χέρια" η λύση δόθηκε από έναν "από μηχανής θεό" ή μάλλον "ένα απο μηχανής CD" που προσγειώθηκε στο κεφάλι του Deco. "'Αουτς!!! Με φάγανε μπαμπέσικα" κραύγασε μορφάζοντας από πόνο. Ο θύτης ήταν η Danah... O διάλογος που ακολούθησε ανάμεσα στα 2 "D" σκιαγραφεί ανάγλυφα την παράνοια της κατάστασης:

Danah: Deco. τελείωνε! Έχουμε και άλλους μπλογκερς να πάρουμε στο λεωφορείο!
Deco: Μα καλή μου.... δεν έχει ιντερνετ το λεωφορείο!!! Μιλάμε για απαράδεκτη κατάσταση! Από τις δηλώσεις του Λιάπη για την επέκταση της ευρυζωνικότητας στην Ελλάδα έχω να φρικάρω έτσι!
Danah: Έλα εδώ τώρα αμέσως, γιατί αν αργήσεις λίγο ακόμα θα σου εκτοξεύσω όλη τη δισκογραφία των Rolling Stones σε μορφή CD!
Deco: Μα αυτή είναι 22 ολόκληρα GB!!! Τι θες να με σκοτώσεις?


Πιτ στοπ αναγνωστών 3: 1029 λέξεις και ακόμα κάποιοι συνεχίζουν (αυτό είναι το καθαρό κείμενο παρεπιπτόντως χωρίς τον προειδοποιητικό πρόλογο και τα πιτ στοπ, χα,χα,χα). Πραγματικά είμαι περήφανος για την αντοχή σας αναγνώστες μου. Σίγουρα κάποιοι δεν άντεξαν, κάποιοι έπεσαν ηρωϊκά στο πεδίο της ανελέητης και κοπιαστικής ανάγνωσης τούτου του κειμένου., κάποιοι διέγραψαν το μπλογκ μου από τα αγαπημένα τους και κάποιοι "ξεψύχησαν" (ιντερνετικώς πάντα μην τρελαθούμε) προσπαθώντας. Άντε κουράγιο τελειώνει... την πήραμε τη -virtual- Πόλη:)


Έτσι σεμνά και ταπεινά, ο Decoding αποδέχτηκε την ήττα του από γυναικείο χέρι και κατευθύνθηκε περίλυπος προς τη θέση του με αργά βήματα σαν να ακολουθούσε με κατάνυξη έναν αόρατο επιτάφιο (σ.σ. καλά η φαντασία -για να μην πω μαλ...- πάει σύννεφο σήμερα, κοίτα τι έγραψα τώρα, έ-λ-ε-ο-ς δηλαδή χα,χα,χα). Στο πίσω μέρος του Τ-shirt του διέκρινα τις λέξεις "Προσωρινά εκτός σύνδεσης!". Γελώντας χαιρέκακα, έστρεψα το βλέμμα μου στο θρυμματισμένο CD που κείτονταν μπροστά μου. Μόλις διέκρινα τον τίτλο του, το αίμα μου πάγωσε, ήταν το "Best of των U2"!. "Κακούργα!!!" ούρλιαξα προς το μέρος της Danahs, η οποία ήταν ήδη απασχολημένη με την ψυχολογική ανάταση του Decoding και δεν μου πολυέδωσε σημασία... Πάνω που ξυπνούσαν τα κρυμμένα δολοφονικά μου ένστικτα και είχα προχωρήσει στο να επιλέξω όπλο σαν τον Bruce Willis στο Pulp Fiction (σ.σ. ξέρετε τώρα, αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα σε κλούβια αυγά,σφεντόνα, πέτρα, ελβετικό σουγιά, και όλα τα low budget όπλα γενικώς χα,χα,χα), η Armia σηκώθηκε από τη θέση της και φώναξε με στεντόρεια(σ.σ. άλλη μια υπέροχη ελληνική λέξη που ξεφτίλισα σε ποστ μου... μπράβο μου και εις ανώτερα χα,χα,χα) φωνή:

"Πίκο στο τιμόνι, Decoding ξάπλα, Danah περιποιήσου τον ξάπλα, άντε μην τα πάρω και γίνει του Kill Bill το κάγκελο εδώ μέσα!"

Μπροστά σε αυτή τη "στοργική" υπόδειξη της Armia , συμβιβάστηκα ο Απίκος και ψελλίζοντας "Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος...", έβαλα μπρος το λεωφορείο με κατεύθυνση τον επόμενο μπλογκερ. Κάπου βαθιά στο υποσυνείδητό μου ο DP σχολίαζε :" Γυναίκες...".


Στο επόμενο επεισόδιο στο λεωφορείο επιβιβάζεται ο Dunno, o απόλυτος σινεφίλ with a twist!


Τερματισμός ανάγνωσης-καρό σημαία: 1266 λέξεις χωρίς τα special features! Κι όμως κάποιοι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού κατάφεραν να ολοκληρώσουν την ανάγνωση αυτού του όψιμου μπλογκοτέρατος που έγραψα. Τελικά τα όρια της ανθρώπινης αντοχής είναι ανυπολόγιστα. Φυσικά ξεκινήσατε πολλοί αυτή την αποστολή αυτοκτονίας με πλήρη επίγνωση των κινδύνων για την υγεία σας τόσο την πνευματική, όσο και τη σωματική. Κι όμως το παλέψατε μέχρι το τέλος...Μπράβο και πάλι μπράβο. Άστο καλό συγκινήθηκα ο Απίκος...Εύγε και σε εσάς που δεν φτάσατε στη γραμμή του τερματισμού αρτιμελείς ή απλά δεν φτάσατε γιατί "σας αρέσει να ζείτε επικίνδυνα, αλλά όχι και τόσο πολύ πια". Όπως λένε η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή :)


Υ.Γ. 1 Αυτό για τον Decoding! Βρετανικό χιούμορ Deco μου, ξέρεις εσύ:)
Υ.Γ.2 Δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγράψω τόσο πολύ... εξαντλήθηκα ο Απίκος...
Υ.Γ. 3 Βέβαια ποτέ μην λες ποτέ α,χα,χα,χα.
Y.Γ.4 "Πιτ στοπ" ονομάζεται η στάση των αγωνιστικών οχημάτων της φόρμουλα 1 για ανεφοδιασμό σε καύσιμα ή αλλαγή ελαστικών κατά τη διάρκεια ενός αγώνα ράλι. Αυτό για αυτούς που πιθανώς απόρησαν με τη χρήση της λέξης (ξέρουν αυτοί, είμαι σίγουρος χα,χα,χα).


Άντε και εις άλλα με υγεία, τα λέμε σύντομα :)

Ας μην πούμε αντίο, ας πούμε εις το επανιδείν... Καλές διακοπές σε όλους!

Κυριακή βράδυ... Είμαι μόνος στο σπίτι και έχω ετοιμάσει λίγα πράγματα για την αυριανή αναχώρηση. Αύριο φεύγω για διακοπές. Άνοιξα τον υπολογιστή για τελευταία φορά και γράφοντας αυτές τις γραμμές σκέφτομαι πόσο απροσδόκητα άλλαξε ο προγραμματισμός της χρονιάς μου το Φεβρουάριο. Άραγε μου βγήκε σε καλό ή κακό... Η απάντηση είναι πιο πολύπλοκη από όσο φαντάζεται κανείς. Δεν θα μιλήσω ειδικά, δεν είναι ο στόχος μου αυτός. Ήθελα απλά να γράψω κάτι ή μάλλον να καταθέσω ένα κομμάτι της ψυχής μου μέσα από τη μουσική. Να αφήσω πίσω αυτά που με προβληματίζουν, να ξορκίσω τις ανασφάλειες μου για να απολαύσω τις διακοπές μου αμέριμνος και απερίσπαστος. Αντί να σας βάλω τραγούδια που έχετε χιλιοακούσει είπα να πρωτοτυπήσω και να βάλω τέσσερα τραγούδια που έχουν γραφτεί για τη σειρά βιντεοπαιχνιδιών "Σιωπηλός Λόφος" (Silent Hill). Για κάποιο λόγο λατρεύω τα συγκεκριμένα κομμάτια και ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας, ποτέ δεν ξέρετε μπορεί να σας αρέσει και κάποιο. Ενημερωτικά, ο συνθέτης ονομάζεται Akira Yamaoka και η κοπέλα που τραγουδάει λέγεται Mary Elizabeth McGlynn και δεν είναι τραγουδίστρια(απίστευτο με τέτοια φωνάρα!) αλλά ηθοποιός με μικρούς ρόλους σε ταινίες ενώ βγάζει το ψωμί της κάνοντας κυρίως φωνές σε καρτούν και βιντεοπαιχνίδια.

Οι εικόνες δεν έχουν σημασία για κάποιον που δεν έχει παίξει τα παιχνίδια(σ.σ. μην κοιτάτε εμένα εγώ τα έχω "λιώσει" μετά συγχωρήσεως χα,χα,χα όπως και πολλά άλλα άλλωστε, τρομάρα μου...) και δεν είναι και ότι καλύτερο(οι εικόνες στα βιντεάκια γιατί τα παιχνίδια είναι κορυφή χε,χε,χε)... Αξία έχει μόνο η μουσική... κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στα μονοπάτια της ψυχής μου για μια ακόμα φορά...




"Room of Angels"





"You are not here"





"Theme of Laura"




"Promise"

Αρκετά όμως με τις επικές - και να πούμε και του στραβού το δίκιο ψιλομελαγχολικές χα,χα,χα- αμπελοφιλοσοφίες, από αύριο διακοπές, ώρα για διασκέδαση και τρελές ξάπλες!

Τα λέμε πάλι σε 10-15 μέρες, ίσως λιγότερο, ίσως περισσότερο...

Όπως και να έχει να περνάτε όλοι καλά!

Λεωφορείο "η Μπλογκόσφαιρα" : Ένας μισότρελος οδηγός και 14 μπλόγκερς σε ένα ασυνήθιστο ταξίδι... (Επεισόδιο 3 : Deadpoolite)

Καθώς συνέχιζα το δρόμο μου για τον επόμενο σταθμό της περιοδείας, τον Decoding, κοίταξα μια στιγμή στον πλάγιο δεξιό καθρέφτη και είδα μια μασκοφορεμένη φατσούλα να μου βγάζει τη γλώσσα. Πάτησα το φρένο με μανία ξαφνιασμένος από τον απροσδόκητο επισκέπτη... Το λεωφορείο σταμάτησε μετά από λίγα μέτρα και από τα πίσω καθίσματα ακούστηκε ένας γδούπος. Γύρισα και είδα την Armia και τη Danah, τη μία πάνω στην άλλη σαν ανθρώπινο zenga... Για κάποιον άλλον άντρα πιθανώς αυτό θα σήμαινε την εκπλήρωση μιας αρχέγονης σεξουαλικής του φαντασίωσης με τις γυναίκες να πέφτουν σαν ξερές στα πόδια του. Εμένα πάλι με είχε λούσει κρύος ιδρώτας, είχα απέναντί μου μια εκκολαπτόμενη φονική μηχανή εξπέρ στη ρίψη στιλέτων(και ποιος ξέρει σε τι άλλο...) και μια αγριεμένη φαν του Bon Jovi με ανορθόδοξα επιθετικές χορευτικές κινήσεις. Μην αντέχοντας την αφόρητη αναμονή για το κύμα επερχόμενης γυναικείας γκρίνιας που θα αντιμετώπιζα, εκτινάχτηκα μέσα από το παράθυρο του συνοδηγού, θρυμματίζοντας το τζάμι και φωνάζοντας "Στάση για λίγα λεπτά!!!". Προσγειώθηκα με τη χάρη ενός συνταξιοδοτημένου αιλουροειδούς(σ.σ. αυτό σε απλά ελληνικά το λένε "άτσαλα" χα,χα,χα) στον παράπλευρα του δρόμου χωμάτινο χώρο και σαν να μου έβαλε κάποιος αόρατος φαρσέρ νέφτι στον πισινό άρχισα να τρέχω προς το κοντινό δάσος. Έπρεπε να αντιμετωπίσω τον αναπάντεχο εισβολέα μόνος μου, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα τρίτων που πιθανώς θα αμφισβητούσαν την λογική μου αν έβλεπαν τι επρόκειτο να ακολουθήσει...

"Φέρτε μου τον Πίκο!!! Έχουμε αφήσει κάποια δουλίτσα στη μέση οι δυο μας... θα περιλαμβάνει βία, αίμα και σίγουρα ακραίο και παρανοϊκό χιούμορ... Είναι μια βρώμικη δουλειά ρε παιδί μου αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.Deadpoolite is taking no prisoners today!!! :)

Όταν πλέον βρισκόμουν αρκετά μέτρα χωμένος μέσα στο πυκνό δάσος, σήκωσα τις γροθιές μου στον ουρανό και αναφώνησα "Εμφανίσου αναθεματισμένο δημιούργημα της παρανοϊκής φαντασίας μου, εμφανίσου ρε παλιοχέσ...!!!". Περίμενα τη φωνή του "εισβολέα" να μου απαντήσει, αλλά μάταια, πώς θα μπορούσε άλλωστε... Έπρεπε να καταφύγω για μια ακόμη φορά στην γνωστή δοκιμασμένη - και επώδυνη- μέθοδο επικοινωνίας... Χρειαζόταν να επιφέρω ένα καίριο πλήγμα στο κεφάλι μου για να τον "συναντήσω" και πάλι.... Κοίταξα γύρω μου σαν πληγωμένο αγρίμι για κάτι αρκετά βαρύ που θα μπορούσε να μου προκαλέσει παραισθήσεις, αλλά όχι τόσο βαρύ ώστε να με ρίξει σε κώμα με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μόλις εντόπισα το αντικείμενο του πόθου μου, ένα στιβαρό κλαδί δέντρου, το άρπαξα, σημάδεψα με μαεστρία το τριχωτό της κεφαλής και αναφωνώντας σε άπταιστη αγγλική "Here we go again....!", χτύπησα το κεφάλι μου με το κλαδί σε μια πανδαισία ανθρώπινης ηλιθιότητας και αυτοκτονικών τάσεων. Την επόμενη στιγμή σωριάστηκα μισολιπόθυμος στο έδαφος, και ένα μικρό ανεπαίσθητο ρυάκι αίματος κύλησε στο μέτωπό μου ... Τότε, μέσα στη ζάλη της στιγμής, εμφανίστηκε μπροστά μου το πρόσωπο εκείνου, γελώντας περιπαιχτικά με τα χάλια μου.

Μια ακόμη "χαριτωμένη" εκδοχή του χαρακτήρα της Marvel Comics Deadpool γνωστού και ως 'πολυλογά μισθοφόρου' στον οποίο βασίστηκε και το δημιούργημά μου ο Deadpoolite. Για περισσότερες πληροφορίες για το ποιόν του κυρίου απευθυνθείτε στα κατά τόπους τρελοκομεία ή απλά κάντε κλικ στο σχετικό λινκ

Μετά άρχισε ο διάλογος (?) :

Deadpoolite (DP) : Σου πάει το κόκκινο...
Πίκος Απίκος (ΠΑ) : Επιτέλους εμφανίστηκες μασκοφόρε αλήτη! Τι θέλεις από εμένα? Εδώ είναι το ελληνόφωνο μπλογκ μου, εσύ δεν έχεις καμία θέση εδώ!
DP:Είσαι σέξι όταν θυμώνεις το ξέρεις? Όχι τόσο σέξι όσο εγώ βέβαια, αλλά δεν είσαι και κανένας Κουασιμόδος... τρώγεσαι...
ΠΑ: Τι θες ρε γαμώτο? Γιατί με βασανίζεις... ω υβρίδιο της αμερικανικής υποκουλτούρας και της καλπάζουσας φαντασίας μου?
DP: Απορώ πώς έχεις ακόμα αναγνώστες στο ελληνικό σου μπλογκ με τόσες μαλακίες που γράφεις... Καλά τι εκφράσεις είναι αυτές, άκου "υβρίδιο της αμερικανικής υποκουλτούρας..." ούτε οι ηθοποιοί στον Πόλεμο των Άστρων δεν έλεγαν τέτοιες μακροσκελείς παπαριές. Έλεος δηλαδή...
ΠΑ: Λες κι εσύ πας πίσω... μας έχεις πρήξει τα συκώτια όλο να μιλάς με δήθεν χιουμοριστικό τρόπο για τα μικροπράγματα που σου αρέσουν να κάνεις, για ταινίες, βιντεογκέημς κλπ κλπ Άσε πια οι τρελοϊστορίες σου, τίγκα στην αμερικανιά και στο ξερό βρετανικό χιούμορ είναι. Μα καλά ποιος γελάει με αυτά ήθελα να ξερα?
DP: Και το παρδαλό κατσίκι γελάει, αφού είμαι κλάση, εσύ πάλι είσαι για κλάσιμ...
ΠΑ: Μην το πεις.... Έχουμε και κυρίες που διαβάζουν... Και εν τέλει ποιος διαβάζει το δικό σου μπλογκ μασκοφόρε φρενοβλαβή?
DP: Εγώ είμαι η προσωποποίηση της παγκοσμιοποίησης ρε γύφτο, Έλληνα... Ανάμεσα σε άλλους έχω Καναδούς, Μεξικάνο, Αμερικανούς και όλοι γελάνε και διασκεδάζουν με τις "στα όρια της σχιζοφρένειας" επινοήσεις μου!
ΠΑ: Οι Αμερικάνοι γελάνε με όλα... σιγά το κοινό! Εμένα οι αναγνώστες μου δεν έχουν IQ ραδικιού σαν τους δικούς σου α,χα,χα,χα!
DP: Καλομελέτα και έρχεται... με αυτά που γράφεις! Τα έχεις παλαβώσει τα παιδιά ρε, όλο φανταστικές ιστορίες με βαθύτερα νοήματα, δεν βρίσκεις καμιά γκόμενα λέω εγώ να ξεχαρμανιάσεις. Μας τα έπρηξες λέμε!!!
ΠΑ: Σαν πολύ αέρα πήρες αγγλόφωνο κάθαρμα, αρκετά σε ανέχτηκα... Μα τον Τουτατής θα χειροδικήσω, δεν θα τη βγάλεις καθαρή ρε, θα σε σκίσω, θα φτύσεις το γάλα της μάνας σου!!!
DP: Τουλάχιστον εγώ ξέρω ποια είναι η μάνα μου...
ΠΑ: Αφού την ίδια μάνα έχουμε ρε βλάκα!
DP: Είσαι σίγουρος? Απαιτώ να κάνουμε τεστ DNA!
ΠΑ: Aυτό ήταν!!! Ξεπέρασες κάθε όριο παραλογισμού θα σε στείλω στα virtual θυμαράκια μια για πάντα!!!

Χωρίς άλλη χρονοτριβή, σήκωσα για μια ακόμη φορά το κλαδί και έριξα ένα σπέσιαλ δυνατό χτύπημα στο κεφάλι μου, με την ελπίδα να διώξω από μπροστά μου την εκνευριστική μασκοφορεμένη φάτσα του Deadpoolite. Με το που ολοκλήρωσα αυτό τον άθλο ανθρώπινης θέλησης και υπέρτατης ανοησίας, και πριν χάσω εντελώς τις αισθήσεις μου, άκουσα τη φωνή του Deadpoolite να λέει : "Πρέπει να σταματήσουμε να συναντιόμαστε κατά αυτό τον τρόπο... Θα καταντήσεις να έχεις περισσότερα καρούμπαλα στο κεφάλι από τον συνολικό αριθμό πυρκαγιών αυτό το καλοκαίρι στην Ελλάδα.... Άντε γεια loser..."




Μακάρι να μπορούσα να πλάκωνα τον Deadpoolite έτσι στο ξύλο χωρίς να σακατέψω τον εαυτό μου:) To βιντεάκι είναι από την ταινία Drunken Master 2 με τον Τζάκι Τσαν. Η κεντρική ιδέα της ταινίας είναι ότι ο κεντρικός ήρωας γίνεται ασταμάτητος στο Κουνγκ Φου όσο πιο μεθυσμένος είναι. Άμα περιμένετε λίγο παρακολουθώντας το θα καταλάβετε τι εννοώ, αξίζει τον κόπο, άλλωστε ο Τζάκι είναι πολύ φατσούλα:)



Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι μια φανερά ανήσυχη Armia να με συνεφέρει με ένα σκαμπίλι (σ.σ. χάθηκε ένα φιλί, ένα χάδι, κάτι άλλο βρε αδερφέ, αρκετό ξύλο έφαγα για ένα μπλογκ κείμενο χε,χε,χε). Εν συνεχεία την άκουσα να μου λέει:

Armia: Είσαι καλά Πίκο?
Πίκος: Ναι νομίζω ότι είμαι εντάξει...Βοήθησέ με να σηκωθώ...
Armia: Τι έγινε εδώ? Και γιατί είσαι ματωμένος... έχω να σε δω πάνω από ώρα...
Πίκος: Και να σου πω δεν θα με πιστέψεις... Η danah τι κάνει?
Armia: Το έριξε στο καποέρα (βραζιλιάνικος χορός) να περάσει η ώρα. Καλό κορίτσι είναι αλλά μου φαίνεται έχει βάλει στο μάτι τα DVD μου με τον Τζόνι Ντεπ και δεν θα τα πάμε καλά...
Πίκος: Μάλιστα. Εσύ? Είσαι θυμωμένη μαζί μου? Σας άφησα κάπως απότομα (χαμογέλασα στην ανάμνηση της θεαματικής εξόδου μου από το λεωφορείο)
Armia : Βασικά νομίζω είσαι για τα σίδερα, αλλά σάμπως εμείς που σε ακολουθούμε πάμε καλύτερα... (εδώ γελάσαμε και οι δύο πλέον). Το μόνο που με τσάντισε είναι ότι είχαμε συμφωνήσει ότι μόνο εγώ θα κάνω επικίνδυνα stunts στη διάρκεια του ταξιδιού. Τι σάλτο μορτάλε ήταν αυτό που έκανες?
Πίκος: Έλα ντε...

Καθώς πλησιάζαμε το λεωφορείο με αργό βήμα, άκουσα από μακριά να ακούγεται το "Something for the pain" του Bon Jovi... Η danah έπαιζε βλέπεται με τον πόνο μου...

Ανεβαίνω και πάλι στο λεωφορείο με τον πονοκέφαλο να μην έχει υποχωρήσει εντελώς ακόμα. Βάζω μπρος το όχημα και μετά από λίγα λεπτά οδήγησης, βλέπω την αντανάκλαση του Deadpoolite στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου... Ψιθυριστά, τον ρωτάω πονεμένα: "Τι θες από εμένα τελοσπάντων? Αρκετά δεν με ταλαιπώρησες για σήμερα?". Τα επόμενα λόγια του πάγωσαν το αίμα μου : "To Speed με τον Κυανού Ρήβς το ξέρεις έτσι?" είπε και εξαφανίστηκε γελώντας σαν τρελός επιστήμονας. Μια ανατριχίλα διαπέρασε τη ραχοκοκκαλιά μου "Δεν νομίζω να το τόλμησε... δεν είναι τόσο τρελός... ή μήπως είναι?". Με την αμφιβολία βαθιά ριζωμένη στο μυαλό μου, συνέχισα την οδήγηση μέσα στη νύχτα...



Tο τρέηλερ της ταινίας "Speed", τι άλλο...:) Με διαφορά μια από τις κορυφαίες ταινίες δράσης που έχουν γυριστεί ποτέ. Α, νιώθω ήδη την τεστοστερόνη μου να "χτυπάει" κόκκινο έτσι μάτσο αντράκι που είμαι... Άτιμο τρέηλερ με "έφτιαξες" πρωϊνιάτικα χα,χα,χα!



Στο επόμενο επεισόδιο: ο High Tech Decoding αλλιώς γνωστός και ως 'το ανθρώπινο γκάτζετ' επιβιβάζεται στο λεωφορείο...


Υ.Γ.1 Αυτό για την πάρτη μου!!! Πίκος Απίκος και Deadpoolite, δύο όψεις του χιούμορ του ίδιου ανθρώπου...
Υ.Γ.2 Πρώτη φορά δυσκολεύτηκα τόσο να γράψω κείμενο, για διάφορους λόγους...
Υ.Γ. 3 Από σήμερα και για την επόμενη εβδομάδα/δεκαήμερο δεν θα μπλογκάρω τόσο τακτικά, μάλλον. Παρολαυτά, θα πέσει αρκετό γράψιμο, οπότε μην πάθετε κανένα σοκ αν δείτε αρκετά κειμενάκια μαζεμένα να πέφτουν στο μπλογκ από ένα σημείο και μετά χε,χε,χε...
Υ.Γ. 4 Είναι κουραστικό το κείμενο, μεγάλο σε έκταση, και το ξέρω... Αλλά ρε γαμώτο διασκεδάζω πολύ! Καλό κουράγιο αναγνώστες μου!


Αυτά και καλά να περνάτε!