Οι παλιοί συμμαθητές και τα Όσκαρ της Φιλοζωικής (2ο Μέρος και τελευταίο)...

Η βραδιά προχωρούσε και το κρασί που έρεε άφθονο έκανε τους συμμαθητές, λίγο πιο χαλαρούς, λίγο πιο αλέγκρους, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και όποιο αγόρι/κορίτσι μας κάτσει για κουβεντούλα(για περισσότερες εξελίξεις δεν ξέρω μιας και η hotline 090 μιλούσε συνέχεια, οπότε δε θα μάθω και ποτέ...). Παλιοί έρωτες δεν παρατήρησα πάντως να αναθερμαίνονται, μιας και οι γόηδες του σχολείου "μπαταλόΚλούνεψαν" και οι γυναίκες νοικοκυρεύτηκαν και φιλοσόφησαν τη ζωή περισσότερο, πιο μητρικά βρε παιδί μου. Όπως και να χει, οι φωνές και τα γέλια πλήθαιναν, πάντα καλό σημάδι ότι υπάρχει μια χαρούμενη ατμόσφαιρα στο χώρο και όχι το σύνηθες μίζερο μνημονιακό πένθος των ημερών (εκείνο που τα βάφουν όλοι μαύρα και θυμούνται το ένδοξο αντιστασιακό -πάντα μέσω facebook και twitter - παρελθόν τους ντε...).

Επιτέλους σηκώθηκε η Πρόεδρος να χορέψει κι ότι σκεφτόμαστε ότι αυτή η βραδιά θα ταν τελείως αποτυχημένη:). Δώσε μαέστρο!!!

Κι ενώ οι συμμαθητές έρχονταν στο τσακίρ κέφι και τα πειράγματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, η πρόεδρος ανέβηκε στο πάλκο για να χορέψει... Ξεκίνησε με ένα ζεϊμπέκικο (και τι ωραία που ταίριαζε με την τουαλέτα της... ο Βασίλειος, ο Κωστέτσος ντε, θα ήταν περήφανος για αυτήν) και η "Κρουέλα ντε Βιλ" σιλουέτα της αλώνισε την πίστα με τη χάρη ενος καθαρόαιμου (τι πιο ταιριαστό για μια Πρόεδρο φιλοζωϊκής άλλωστε...). Αμέσως μετά, κι ενώ τα κόκκαλα του Τσιτσάνη είχαν καταρρεύσει σαν πύργος Τζένγκα, ακολούθησε ένα τσιφτετέλι της Προέδρου μαζί με έναν τύπο που ο μύθος (και το STAR) λέει, ότι χτυπιέται σαν σούργελο στις πίστες σε πανελλαδική εμβέλεια και είναι πλέον ο εθνικός μας τσιφτετελάς (προς τιμήν του όμως ήταν μετρημένος στις κινήσεις του μιας και η σκηνή χωρούσε μόνο έναν Τσακ Νόρις χορευτή και τη μπριζόλα μας δεν τη θέλουμε με το αίμα της ξέρετε...). Δεν ξέρω τι θα ακολουθούσε χορευτικά από την Πρόεδρο (Βreakdance, moonwalk, η λίμνη των κύκνων;) αν η μοίρα και ο καλός θεούλης δεν είχαν φέρει χρονικά την ώρα για την κοπή της πίτας (Γιούπι!!!).

Η κορυφαία στιγμή της βραδιας, τουλάχιστον οπτικά, πλησίαζε...

Ενώ οι συμμαθητές είχαν αρχίσει να ξεφεύγουν (κάποιοι βέβαια έτσι ήταν από γεννησιμιού τους,σιγά μην περίμεναν το χορό), η βραδιά πήρε απότομα ένα τόνο πιο δραματικό (όχι δεν έγινε 3D προβολή του "Κράμερ εναντίον Κράμερ" να πλαντάξουμε στο κλάμα). Με στεντόρεια φωνή, η Πρόεδρος άρχισε να αναφέρει τα στατιστικά της Φιλοζωικής εταιρείας για το έτος 2011 (μόνο πόσα τρίποντα είχε ο Σπανούλης και πόσες ασίστ ο Διαμαντίδης δεν ανέφερε...), η φωνή της έσπασε επιτηδευμένα στα κατάλληλα σημεία, μίλησε και ο αρχηγός της θηροφυλακής (μάλλον ο εν αποστρατεία γιατί ούτε δεινόσαυρο στο μισό μέτρο δεν νομίζω ότι μπορούσε να προστατεύσει ο συμπαθέστατος -και το λέω ειλικρινά- κατά τα άλλα παππούλης). Πριν κοπεί η πίτα και ενώ οι αλαλαγμοί των συμμαθητών (προστατευόμενα είδη δεν τους λες) άρχισαν να ανεβάζουν τα ντεσιμπέλ στην αίθουσα επικίνδυνα, έγιναν και τα αποκαλυπτήρια του υπόλοιπου θιάσου. Τη σούπερ Πρόεδρο πλαισίωσαν στη σκηνή, ένας θηλυκός κλώνος του Boy George (σ.σ. οι Απόκριες δεν είχαν έρθει ακόμα και για πρόσφατο reunion των Culture Club δεν έχω ακούσει), μία νάνος, ο τσιφτετελάς και γενικά ένα καστ χαρακτήρων τόσο ετερόκλητων και αταίριαστων που από στιγμή σε στιγμή περίμενα τον Ντέηβιντ Λιντς να ανέβει και να πάρει το Όσκαρ του.

David Lynch, υπέροχε τρελοκαμπέρη σκηνοθέτη του ασυνάρτητα παράλογου, μόνο εσύ έλειπες...

Η πίτα κόπηκε, οι συμμαθητές (χορευταράδες και μη) καθώς και οι φιλόζωοι έγιναν ένα κεφάτο κουβάρι στην πίστα και τα έδωσαν όλα, χορεύοντας στους ρυθμούς του μόνου ανεκτού τραγουδιστή του μαγαζιού. Η βραδιά κύλησε σε πιο cool τόνους από εκεί και πέρα και εγώ - ο μη συμμαθητής και φιλόζωος άνευ χαρτοφυλακίου- αποχώρησα κρατώντας χεράκι τη γυναίκα μου πριν πέσουν οι πρώτες Μολότοφ (ένα σπορ στο οποίο τελευταία κάποιοι πατριώτες(;) επιδιδόνται με μεγάλη ευκολία, καίγοντας "εύθυμα" τους συμπατριώτες τους...). Στο σπίτι, στο δίλημμα: "Άραγε θα θελα να δω τους παλιούς μου συμμαθητές ή όχι" δεν μπόρεσα να απαντήσω. Σίγουρα πάντως στη Φιλοζωϊκή δεν βλέπω να γράφομαι ως μέλος στο άμεσο μέλλον...


Mιας και τον ανέφερα, είπα να βάλω και το τραγουδάκι χα,χα,χα...

Υ.Γ.: Κάποια στιγμή στα τραπέζια των συμμαθητών ήρθε κι ένα "σκυλί της Φιλοζωικής", όχι τετράποδο. Όπως και να χει, ήταν διατεθειμένη να φτάσει στα άκρα για να πουλήσει λαχνούς, κάτι που εκτιμήθηκε από μεγάλο μέρος των αρσενικών συμμαθητών. Τέτοιος αξιέπαινος ζήλος για προσφορά, έπρεπε να αναφερθεί έστω και ως υστερόγραφο...

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!