Αγαπητέ Βλαδίμηρε Κυριακίδη,
Δε σε ξέρω δε με ξέρεις, υποφέρω και υποφέρεις. Δεν βρήκα άλλο τρόπο να επικοινωνήσω μαζί σου και να βγάλω το ντέρτι μου βρε αδερφέ. Μου συμβαίνει κάτι καρμικά φοβερό κι ασύλληπτο και με έναν όλως περίεργο τρόπο σε αφορά. Όχι δεν είμαστε συμμαθητές στο σχολείο, ούτε είμαι ΕΚΕΙΝΟΣ ο τύπος με τα 5 Όσκαρ που θες να καρυδώσεις... Όχι κάθε άλλο... Επίσης δεν είμαι ο φανατικός θαυμαστής σου που αντιγράφει το κουρεμά σου και σε ακολουθεί παντού και πάντα (σ.σ. προφανώς κάποιοι άνθρωποι έχουν υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο και κανένα χόμπι). Βέβαια στην Ελλάδα του 2013 ο "ελεύθερος χρόνος" περισσεύει σε πολλούς Έλληνες θέλουν δε θέλουν, αλλά ας μην λοξοδρομήσω από το προκείμενο. Είμαι ένας απλός θεατής που πληρώνω το εισιτήριό μου και παρακολουθώ θεατρικές παραστάσεις σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται. Η μαμά μου "φταίει" για αυτό βλέπεις. Σαν παιδί της επαρχίας το θέατρο ήταν μια διέξοδος παιδευτική, χωρίς να είναι κουραστική, στον μικρόκοσμο της Λαμίας. Αλλά αρκετά με τη θεατρολάγνα ψυχή μου, το πράγμα είναι σοβαρό...
Όλα ξεκίνησαν πριν μερικά χρόνια όταν, φοιτητής στην Αγγλία, περπατούσα στους δρόμους του Σόχο στο Λονδίνο (σ.σ. σε διαβεβαιώ με τη δική μου ελεύθερη βούληση και όχι ως ψιλοτάκουνη/ψιλοτάκουνος υπάλληλος στα σπίτια με τα κόκκινα φωτάκια). Το ράθυμο φοιτητικό μου βήμα με έφερε κάποια στιγμή μπροστά σε ένα stand με αφίσες θεατρικών παραστάσεων. Ενώ ήμουν έτοιμος να δαγκώσω με μανία ένα κομμάτι από το μπέργκερ που με τόση "αγάπη" ετοίμασε για εμένα ο κ. Burger King, ξαφνικά κοκκάλωσα. Η πίκλα κύλησε αργά και βασανιστικά έξω από το ψωμάκι, καθώς λόκαρα πάνω στην αφίσα που έβλεπα μπρος μου. Ήταν μια αφίσα της παράστασης Caveman, γεμάτη με διθυραμβικά σχόλια γραμμένα με πολύχρωμα γράμματα. Καθώς έστελνα το μισοφαγωμένο μου μπέργκερ σε τροχιά μέσα στο γειτονικό κάδο, σκέφτηκα: "Αυτό ΠΡΕΠΕΙ να το δω"...Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι , έφαγα κι άλλα μπέργκερ με και χωρίς πίκλες, αλλά την παράσταση δεν την είδα... Καταλαβαίνεις λοιπόν Βλαδίμηρε ότι το ποστ σε αφορά μιας και επί του παρόντος ΕΣΥ παίζεις σε αυτήν την παράσταση(σ.σ. μα αλήθεια σου λέω, είναι δυνατόν να μην τον ξέρεις, είστε όμως ρε παιδί μου οι ηθοποιοί όντως ΑΛΛΟΥ)...
Αυτό δεν είναι ευγενικό Βλαδίμηρε, δεν είναι ώρα για γέλια τώρα, το πράγμα σοβαρεύει...
Τα χρόνια πέρασαν με εμένα να ομορφαίνω όλο και περισσότερο, αλλά πριν μου εξομολογηθείς τίποτα ύποπτο, να σου διευκρινίσω ότι είμαι αυστηρά ετεροφυλόφιλος και πολύ ερωτευμένος. Τέλοσπάντων, πριν λίγα χρόνια έμαθα ότι η παράσταση Caveman άρχισε να παίζεται και στην Ελλάδα με τον Γεράσιμο Γεννατά (σ.σ. τον κανονικό και όχι αυτόν τον κραγμένο βλαχοσωσία του που δίνει χρησμούς και σοφιστείες στο "Your face sounds familiar" κάθε Κυριακή). Η χαρά μου μεγάλη, αλλά πάλι δεν κατάφερα να τη δω. Και μετά ήρθε η σειρά σου Βλαδίμηρε να αναλάβεις τον ομώνυμο ρόλο και να τα πας μια χαρά από ότι διαβάζω και ακούω. Κι εκεί είναι το πρόβλημα... Την παράσταση αυτή, μοιάζει στο φτωχό μου μυαλό να την έχουν δει όλοι(σ.σ. και δεν αναφέρομαι στο στενό οικογενειακό σου κύκλο, μην κοκκινίζεις σε παρακαλώ, δεν χρειάζεται τόση μετριοφροσύνη), ΕΚΤΟΣ από εμένα. Διάφορες υποχρεώσεις την τελευταία τριετία με έχουν κάνει ένα τροφαντούλη μπαλάκι πινγκ πονγκ ανάμεσα στο Ηράκλειο Κρήτης και τη Λαμία. Αλλά ρε συ Βλαδίμηρε, πως γίνεται κι εσύ είσαι πάντα στο "πινγκ" κι εγώ στο "πονγκ"... Και εξηγούμαι...
Ήρθες στο Ηράκλειο με την παράσταση Caveman πέρσι το καλοκαίρι μία μέρα αφότου έφυγα για Λαμία. Φέτος το χειμώνα εμφανίστηκες στη Λαμία, μία μέρα αφότου επέστρεψα στο Ηράκλειο από εκεί. Και τώρα την άνοιξη, έτσι για να στρίψεις το μαχαίρι στην πληγή ακόμα περισσότερο, ήρθες στο Ηράκλειο την ημέρα που έφευγα για Λαμία. Πρέπει να παραδεχτώ ότι έχεις ανάγει το να με αποφεύγεις σε τέχνη και αυτό με λυπεί ιδιαίτερα. Ξέρεις σε εκτιμώ ιδιαίτερα σαν ηθοποιό (σ.σ. και το λέω πραγματικά χωρίς καμία δόση ειρωνείας, κάτι σαν ειλικρινής Στουρνάρας σε ένα εναλλακτικό σύμπαν) . Από τότε που άνοιξα την τηλεόραση στο Mega και τους φρουρούς της Αχαϊας και έπαιζες τον βλαμμένο καλλιτέχνη, φάνηκε το ταλέντο σου (σ.σ. ομολογώ ότι ο Τζώρτζογλου και η Ντενίση έβαλαν το χεράκι τους σε αυτό μιας και ήταν το "γάλα" στη "μύγα" σου). Έπαιζες μάλιστα τόσο καλά που δεν ήξερα αν είσαι ηθοποιός ή όντως βλαμμένος. Εμένα με ξεγέλασες πάντως για τα δύο ολόκληρα επεισόδια που άντεξα να δω τη σειρά, πριν λιποθυμήσω ή πριν εκραγεί άδοξα η τηλεόραση στο σαλόνι, δεν θυμάμαι ακριβώς.
Δεν νομίζω ότι η βία μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα, καλή προσπάθεια πάντως...
Δε θέλω να σε κουράσω άλλο Βλαδίμηρε, ξέρω ότι δε θα διαβάσεις αυτό το ποστ ποτέ. Αν το κάνεις πάντως να ξέρεις ότι το έγραψα με την καλή πρόθεση του ανθρώπου που θέλει να δει πολύ την παράστασή σου, με λίγη σάλτσα κωμικής παράνοιας για να πάει το φαρμάκι κάτω πιο γλυκά. Μια μικρή χάρη θα σου ζητήσω μόνο... Όταν ξανάρθεις στο Ηράκλειο Κρήτης ή στη Λαμία, ειδοποίησέ με μια - δυο εβδομάδες πριν. Έλα ρε φίλε, έχω και twitter, δεν είναι δύσκολο...
Με ειλικρινή εκτίμηση και χωρίς καμία διάθεση κοροϊδίας,
Πίκος Απίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου