Οι παλιοί συμμαθητές και τα Όσκαρ της Φιλοζωικής (1ο Μέρος)...

Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα από την αρχή φίλοι μου. Πρόσφατα συνόδευσα τη γυναίκα μου σε μία μάζωξη παλιών συμμαθητών της, που συνοδεύτηκε από κοπή πίτας. Αυτό από μόνο του δεν καθιστά κανένα κοσμοϊστορικό γεγονός, γιατί στην Ελλάδα κόβουν πίτα κάθε χρόνο από την ένωση νεκροθαφτών Ελλάδας μέχρι και τα στρουμφάκια. Η ουσία του πράγματος είναι ότι ένας τύπος σαν εμένα , άγνωστος μεταξύ αγνώστων, και με το κρασάκι να μην έχει δράσει ακόμα, άρχισε να παρατηρεί γύρω του... Κι έτσι απλά, μια συνηθισμένη βραδιά κοπής πίτας μεταμορφώθηκε σε μια εξαιρετική ευκαιρία για ποστ (παρολίγο να γράψω "τοστ" γιατί είμαι σε δίαιτα αλλά μιας και δεν έχω θολώσει από την πείνα τόσο, δώστε μου μερικές εβδομάδες ακόμα και τα ξαναλέμε)...

Φίλε βαριέμαι αφόρητα ας ρίξουμε έναν υπνάκο μέχρι να βγει η πρόεδρος...

Βρισκόμαστε που λέτε οι "συμμαθητές" καθισμένοι σε μια ουζεροκατάσταση με τη "χλιδή έννοια", "εμείς" σε τρία μεγάλα τραπέζια και η Φιλοζωική (άνευ ζώων που δε μαγειρεύονται) στα υπόλοιπα. Αριθμητικά μάς είχαν χαλαρά, αλλά σε ότι υπολειπόμαστε σε αριθμούς το αναπληρώναμε σε μπριο και νάζι, οπότε σε μια ενδεχόμενη σύρραξη θα ήταν σκληρή η μάχη. Ας αφήσουμε όμως τις μνημονιακές μου ορμές και βίαιες παρλαπίπες κατά μέρος(άλλωστε το facebook και το twitter βρίθoυν από δήθεν επαναστάτες του καναπέ)... Με μια πρώτη ματιά στα τραπέζια της Φιλοζωϊκής, παρατήρησα ότι επικρατούσε ένας λήθαργος άνευ προηγουμένου (έχω δει κηδείες με περισσότερο παλμό και δεν εννοώ φυσικά από τον αποθανόντα...), μια αναμονή για την κοπή της πίτας βασανιστική όσο και η ουρά της εφορίας αλλά με λίγο περισσότερο ποτό. Τότε σηκώθηκε εκείνος...

Κι όμως ήθελε να ξεκινήσει με αυτό, είμαι σχεδόν βέβαιος! Αααααχχχ, οι καλλιτεχνικές ανησυχίες του μουσικού μας θα έπρεπε να περιμένουν για κάποιο άλλο βράδυ...

Ο μουσικός της βραδιάς πήρε θέση πίσω από το αρμόνιο/ συνθεσάϊζερ και ενώ ήταν έτοιμος να παίξει το Axel F, συγκρατήθηκε... Έτσι με τέμπο απαλό και ληθαργικό ξεκίνησε να μας βάλει για υπ..... να μας διασκεδάζει! Τα πρώτα 2-3 τραγούδια πέρασαν και δεν ακούμπησαν, πιθανώς γιατί κάποιοι στο χώρο ανέβαζαν επικίνδυνα το μέσο όρο ηλικίας(άρα χαμήλωναν και το μέσο όρο ακοής, μα όλα εγώ θα σας τα λέω) και δεν ήταν για κασκαντεριλίκια τύπου χορού. Εκεί που το πράγμα φαινόταν χαμένη υπόθεση, οι συμμαθητές το είχαν ρίξει στο μπίρι μπίρι, ο μουσικός αναρωτιόταν που πήγαν λάθος τα πράγματα και κατέληξε μαζί μας και οι φιλόζωοι έκαναν υπνοθεραπεία επικοινωνόντας -προφανώς- με τηλεπάθεια , σηκώθηκε η προεδράρα...

Διέκρινα κάποιες ομοιότητες στη χορογραφία και το styling, αλλά πολύ αμυδρά ρε παιδί μου...

Η προεδράρα ήταν μια περίπτωση που θέλει ποστ από μόνη της ... Μια γυναίκα δήθεν όσο δεν πάει, με ένα αέρα παλιάς λολίτας που ξέπεσε αλλά χωράει ακόμα σε "εκείνα" τα ρούχα κι έχει ακόμα τα κοσμήματα για να αποδείξει τις παλιές καλές ημέρες στους τυχόν αμφισβητίες. Με καλές προθέσεις και συναισθήματα για τα ζώα, χωρίς αυτό να μεταφέρεται απαραίτητα και στους ανθρώπους, η "σιλουέτα μανεκέν" άρχισε να χορεύει ταγκό με μια άλλη γυναίκα (έτσι για να ανάψουν τα αίματα, μιας κι εδώ που τα λέμε οι φιλόζωοι άντρες παρτενέρ κάτω των 60 ήταν είδος προς εξαφάνιση...). Αφού το ταγκό των κολασμένων τελειώσε, οι γυναίκες κατέβηκαν από την πίστα και στο πάλκο (sic) ανέβηκε η Έφη Θώδη στα νιάτα της... Με φωνή που σε στέλνει σε πυρηνικό καταφύγιο, κι ένα μουσικό που προφανώς χαπακώνεται για να αντέξει το σουρεαλιστικό του πράγματος, η βραδιά μας συνεχίστηκε... Δεν είχα δει όμως το αποκορύφωμα του κιτς, οοοοχχχχιιιι αυτό ήταν μια έκπληξη που η πρόεδρος μου τη φύλαγε για αργότερα...