Ένα μεθυσμένο ηφαίστειο, δυο πιτσουνάκια και το "κακό" εισιτήριο...(Μέρος δεύτερο)

H στιγμή της συνειδητοποίησης της ακύρωσης της πτήσης μας ήρθε κι έφυγε, χωρίς κάποιο άλλο ντράβαλο, οπότε κατευθυνθήκαμε στο γκισέ της αεροπορικής εταιρείας για λίγη τρυφερότητα, αγάπη και φροντίδα (σ.σ. TLC που λένε και στο Αμέρικα). Η υπάλληλος, μέσα στο χαμόγελο, μας έδωσε δύο τηλέφωνα για να βρούμε άκρη με την αεροπορική εταιρεία και μάλιστα μας ενημέρωσε ότι μπορούμε να τηλεφωνήσουμε τσάμπα από τα καρτοτηλέφωνα του αεροδρομίου. Ως γνωστόν όμως "ο Τσάμπας πέθανε" και δεν τον βλέπω να ανασταίνεται στο άμεσο μέλλον, οπότε και τα τηλέφωνα σκέφτηκαν να τον ακολουθήσουν. Αιτία "θανάτου"; H βλάβη 158 (σ.σ. ότι ξέρετε ξέρω). Άντε Θεός σχωρέστα λοιπόν και πάμε για άλλα. "Τα άλλα" ήταν, να παραλάβουμε την αποσκευή μας που μας περίμενε στωικά σε κάποια αποθήκη μετρώντας τα λεπτά σαν φαντάρος πριν την απόλυση και μετά να ακυρώσουμε την κράτηση στο ξενοδοχείο στην Πράγα, μιας και ήταν τόσο πιθανό να πάμε την ημέρα που την κάναμε, όσο και να μη βουτήξει ο Καραγκούνης να πάρει πέναλτι όταν φυσήξει αεράκι( σ.σ. κοινώς αυτά τα πράγματα είναι "νόμοι της φύσης" και δεν αλλάζουν). Επιστράτευσα λοιπόν την πιο ΒΒC προφορά μου (σ.σ. όπως μου είπε κι ένας συμπαίχτης μου στο Xbox Live "your accent is fucking awesome!" κι άσε την συμβία μου να λέει ότι μιλάω "βλαχοαγγλικά" χα,χα,χα) και καθαρίσαμε με το ξενοδοχείο, με χρέωση μιας νύχτας για ακυρωτικά (σ.σ. oh mama it hurts so much, make the pain go away...). Aφού σφιχταγκάλιασα στοργικά την βαλίτσα μας και της είπα ότι εμείς οι δυο δεν θα χωρίσουμε ποτέ ξανά, μέχρι την επόμενη βαλίτσα φυσικά, κατευθυνθήκαμε στο γκισέ της Ολυμπιακής για να δούμε τι θα κάνουμε με το "κακό εισιτήριο" του τίτλου.

'Ενα, θα μαστε για πάντα εμείς, δε θα μας χωρίσει κανείς καρδιά (βαλίτσα) μου:).

Στο γκισέ της Ολυμπιακής γινόταν της "ιεροδούλου το κάγκελο" (σ.σ. άνευ kinky ιερόδουλων ευτυχώς ή δυστυχώς, αναλόγως πόσο λιγούρης είσαι) μιας και όλοι οι πονεμένοι ταξιδιώτες είχαν έρθει για να ακυρώσουν ή να μεταθέσουν τα εισιτήριά τους. Άλλωστε τη συγκεκριμένη ημέρα μόνο ως υπέρβαροι σελιδοδείκτες τούς χρησίμευαν. Ήταν τέτοιο το πλήθος σε σχέση με τους υπαλλήλους, που για μια στιγμή μου ήρθε στο μυαλό η ταινία "300" και πιστέψτε με ήμουν ένας από τους Πέρσες, γκαραντί αυτό... Ενώ περιμέναμε στην ουρά, το κορίτσι μου έπαιζε πινγκ πονγκ με την airtickets.gr και την Czech airlines, μέσω τηλεφώνου (σ.σ. νομίζω ότι μόλις αυτοκτόνησε ένα i-phone από το κακό του που δεν έχει τόσο καλό ping pong game) μιας και ο ένας την παρέπεμπε στον άλλο για την μετάθεση ή ακύρωση του εισιτηρίου. Τελικά, συμφώνησαν και οι δύο ότι τα "σκατά" έπρεπε να τα σφιχταγκαλιάσει και να τα καθαρίσει η Ολυμπιακή και μας είπαν να αλλάξουμε σε πρώτη φάση την επιστροφή του εισιτηρίου μας, Αθήνα - Ηράκλειο, στο γκισέ της.

Tι κύβος του Ρούμπικ και μαλακ...ς, τα μεγαλύτερα μυαλά στον πλανήτη είχαν πια μια νέα εμμονή, να ξεκλειδώσουν το "γρίφο" του εισιτηρίου μας... Τake that Rubik!

Με το που φτάνουμε στο γκισέ και εξηγούμε το πρόβλημα, οι δύο ευγενέστατες υπαλληλοι της Ολυμπιακής σκίστηκαν να μας εξυπηρετήσουν. Αυτό υποθέτω έγινε, γιατί σε αντίθεση με το μέσο όρο του κωλολαού μας, δεν μπουκάραμε -και καλά με τσαμπουκά-να τους βάλουμε το πιστόλι στον κρόταφο, να μας κάνουν τη δουλειά μας(σ.σ. ένα κοινωνικό μήνυμα του μπλογκ σε όλους τους καφροέλληνες με πολλή "αγάπη"). Ο γρίφος του εισιτηρίου μας δεν θα λυνόταν τόσο εύκολα, μιας και αποδείχτηκε τόσο δαιδαλώδης, που μόνο την ΝΑΣΑ δεν φωνάξανε(σ.σ. δεν παίρνω κι όρκο βέβαια) να δώσει τα φώτα της για να βγεί η επιστροφή μας. Στο μεταξύ, το κορίτσι μου δεχόταν "τηλεφωνικά" πυρά από παντού, μιας και οι δύο εταιρείες (πρακτορείο και αεροπορική) που μας είχαν πει να πάμε στην Ολυμπιακή να βγάλουμε την επιστροφή μας, τα γύριζαν και μας έλεγαν να μην το αγγίξουμε ! Ειλικρινά τέτοια σφαγή έχω να δω από "Τη διάσωση του στρατιώτη Ράϊαν", καθώς έβλεπα το κορίτσι μου να αλλάζει μπροστά μου από ψύχραιμο ον σε νέο Πινατούμπο(σ.σ. άνευ μπινελικίων πάντως γιατί έχουμε και ένα επίπεδο, οπότε ας της σκάσω ένα φιλάκι για το κουράγιο της). "Λες και δεν μας φτάνει ΕΝΑ ηφαιστειο ρε πούστ... μου", σκέφτηκα . Πριν προλάβω να της δώσω ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο, ένα λεξικό του Μπαμπινιώτη κάτι ογκώδες βρε παιδί μου, να αντέξει στα λεκτικά πυρά και κατόπιν να βουτήξω ο ίδιος στα χαρακώματα του Ελ. Βενιζέλος, το "χέρι του Θεού" (σ.σ. όχι του Μαραντόνα ρε άρρωστοι ποδοσφαιρόφιλοι έλεος πια χα,χα,χα) πήρε το κινητό από τα χέρια της καλής μου...

Συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο τρίτο μέρος...