Πενταήμερη... διαρκείας:)

Ναι είναι αλήθεια... Κανείς μας δεν θέλει να είναι εδώ. Έξω περιμένουν μια δουλειά, μια κοπέλα, μια νύχτα έξω με φίλους, μια πληθώρα επιλογών σε υποχρεωτικό stand by. Κι όμως υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα γκρινιάξω μέσω του μπλογκ μου για όλη τη διάρκεια της θητείας μου (σ.σ. είναι βαρύς ο όρκος λέμε χα,χα,χα). O λόγος; Υπάρχει αρκετή γκρίνια "εκεί έξω" και χωρίς τα υπαρξιακά διλήμματα του Πίκου Απίκου οπότε ποιος ο λόγος να γίνω ένα ακόμα μπλογκικό κλισέ:). Ας επικεντρωθώ λοιπόν σε πιο ουσιώδη και απείρως διασκεδαστικότερα πράγματα. Άλλωστε όπως και κάθε εμπειρία στη ζωή έτσι και αυτή έχει και τα θετικά της που είναι αρκετά πιστέψτε με.

H χαρά στη ζωή είναι στις μικρές απολαύσεις και όπως ο Τζακ "τη βρίσκει" με το ρούμι του, έτσι κι εγώ κάνω χαβαλέ με φίλους και γράφω σε κάθε ευκαιρία... Είμαι αθεράπευτος ο μπλόγκερ λέμε:).

Πρώτα από όλα είναι η παρέα. Άτομα διαφορετικά, ενδιαφέροντα, ενίοτε γραφικά, που στην κανονική τους ζωή δεν θα περνούσαν ποτέ αρκετό χρόνο μαζί για να βρουν αυτά που τους ενώνουν, εδώ "βρίσκονται". Τούς ενώνει ένα κοινό βίωμα, κουραστικό στη ρουτίνα του αλλά γεμάτο ανέλπιστες όμορφες στιγμές. Η θητεία είναι στην ουσία μια πενταήμερη διαρκείας χωρίς το φλερτ με τα κορίτσια και με πιο αυστηρούς "καθηγητές". Αυτό που διαπιστώνω όσο καιρό είμαι "η ελληνική απάντηση" στον Ράμπο (σ.σ. ναι ΟΚ, LOL!!!) είναι ότι τα αγόρια πάντα μένουν αγόρια. Αν βγάλεις τον παράγοντα γυναίκα από την "εξίσωση της τεστοστερόνης" (σ.σ. μπλιαχ, σιχαίνομαι τα μαθηματικά χα,χα,χα) που όλοι οι αρσενικοί πασχίζουμε να λύσουμε μια ζωή, οι άντρες ποτέ δεν "μεγαλώνουν". Και εδώ που βρισκόμαστε όλοι ντυμένοι με το ίδιο συνολάκι "χακί 2008" έχουμε μια καλή δικαιολογία να παιδιαρίζουμε, να γελάμε και να "αλληλοπαρηγοριόμαστε" μιας και σε αυτή τη φάση της ζωής μας βρεθήκαμε μαζί (σ.σ. πρέπει να διευκρινίσω ότι είμαι η "χαρά της ετεροσεξουαλικότητας" προς αποφυγή παρεξηγήσεων χα,χα,χα). Το νιώθω ήδη ότι μέσα σε λίγες εβδομάδες χτίζονται φιλίες που θα κρατήσουν καιρό, αν όχι για πάντα...

Ένα ανέλπιστα θετικό σημείο της όλης εμπειρίας είναι επίσης η απλότητα της ζωής εδώ μέσα. Ακούγεται παράξενο ίσως (σ.σ. αλλά πάλι εδώ είναι το "Έκτακτο Παράρτημα" οπότε τίποτα δεν είναι "αρκετά παράξενο" χε,χε,χε) ειδικά σε εκείνους ανάμεσά σας που είτε δεν έχουν βιώσει είτε δεν θα βιώσουν ποτέ αυτή την εμπειρία (σ.σ. ναι τιμήμενες αναγνώστριες και "σούπερ-βύσματα" όλου του κόσμου σε εσάς απευθύνομαι χα,χα,χα). Είναι ωραίο να ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε ένα μέρος όπου δεν σε κυνηγούν οι λογαριασμοί κάθε μήνα, η τιμή της βενζίνης δεν έχει καμία απολύτως σημασία και τρως τζάμπα. Eπίσης, γλιτώνεις από τις βλακείες με τις οποίες σε βομβαρδίζει καθημερινά η τηλεόραση. Βλέπετε για "εμάς", καμία είδηση δεν έχει σημασία πέρα από αυτές που μεταδίδει το "ράδιο αρβύλα":). Α ναι, για όσους έχουν αυτοκίνητο διαθέτουμε και άφθονο δωρεάν πάρκιγκ. ΟΚ, boys and girls που διαβάζετε το μάταιο τούτο μπλογκ συγκρατηθείτε και μην καταταγείτε ακόμα, όσο κι αν το το δωρεάν πάρκιγκ είναι από μόνο του λόγος να γίνουμε όλοι μόνιμοι χακιοφόροι:).

H τελευταία σπεσιαλιτέ του μάγειρα στα μαγειρεία προκάλεσε "ποικίλες" αντιδράσεις στο στράτευμα... Για να δούμε που θα πετάξω αυτόν τον godzila:)

Ένας ακόμα βραχνάς της καθημερινότητας που δεν μας αγγίζει εδώ που βρίσκομαι είναι το θέμα της αισθητικής και των "στυλιστικών" επιλογών. Όλοι κοντοκουρεμένοι, ντυμένοι με την τελευταία λέξη της περιβόητης 'παραλλαγής', φρεσκοξυρισμένοι, δεν ανησυχούμε ποτέ για την επιλογή ρούχων. Οι πανάκριβες φίρμες της αγοράς δεν μας αγγίζουν και το γελοίο άγχος του να ταιριάξουμε το 'σωστό παντελόνι με το σωστό πουκάμισο' δεν μας απασχολεί(σ.σ. το χειρότερο που μπορεί να συμβεί εδώ και να εκληφθεί ως στυλιστικό ατόπημα είναι να μην κουμπώσεις κανένα κουμπί που πρέπει ή να κουμπώσεις κάποιο που δεν πρέπει, LOL). Όχι κυρίες και κύριοι, η τιμημένη - και πολλή πονεμένη είναι η αλήθεια- πιστωτική μου κάρτα μένει στο θηκάρι της και τα λίγα 50ευρα που με κόπο αποταμίευσα στην πολιτική μου ζωή "αραχνιάζουν" σε κάποιο ξεχασμένο τραπεζικό λογαριασμό. Τελικά μου πήρε 29 ολόκληρα χρόνια αλλά επιτέλους γνωρίζω τη "χαρά της αποταμίευσης" όπως μου έλεγε παλιά κάποιος δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο χα,χα,χα!!!

Μετά από τέτοια "ανεβαστικά" σχόλια από μέρους μου, εύλογα μπορεί κάποιος από εσάς να αναρωτηθεί: "Mα καλά δεν σε ενοχλεί τίποτα εκεί που βρίσκεσαι;". H απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι τόσο εύκολη, όσο και το να τραγουδήσει η Θώδη αγγλόφωνο τραγούδι με προφορά BBC (σ.σ. για μια στιγμή, αυτό είναι πρακτικά ΑΔΥΝΑΤΟ, χα,χα,χα!!!). Στο καίριο αυτό υποθετικό ερώτημά σας έχω να απαντήσω το εξής : "Aυτά που με ενοχλούν και που ενδεχομένως θα με κουράσουν σε βάθος χρόνου είναι πάνω κάτω αυτά που ενοχλούν τους περισσότερους που περνούν αυτή την 'εμπειρία ζωής' ¨. Δεν έχει νόημα η γκρίνια λοιπόν, εξάλλου μέρα με τη μέρα πλησιάζω και πάλι στην 'κανονική' μου ζωή και έτσι προχωράω. Είμαι σίγουρος ότι κάποια μέρα θα νοσταλγώ τις καλές στιγμές από αυτή τη φάση της ζωής μου και θα μένω πάντα με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα για την τελευταία φορά που είχα "και με το νόμο" το δικαίωμα να είμαι παιδί...

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά και μην ανησυχείτε για τον Private Πίκο, μια χαρά είναι!

Εμπρός λοιπόν για το υπόλοιπο της θητείας!!!

12 - 3

12 - 3 κι εγώ νυστάζω...

Πίσω από ένα υποτυπώδες γραφείο κάθομαι και περιμένω να με αντικαταστήσει η επόμενη βάρδια. Δίπλα μου ο Κάρολος (σ.σ. όχι ο Παπούλιας, ούτε αυτός που άφησε τη Νταϊάνα για μια...καμήλα) καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο... Πάντα με ένα εφεδρικό τσιγάρο πάνω από τ' αυτί, προσπαθεί να κρατηθεί ξύπνιος... Δεν είναι εύκολο, ξέρετε... Ο Κάρολος περνάει περισσότερη ώρα στο κρεβάτι, παρά καθιστός ή όρθιος. Έχει ένα έμφυτο ταλέντο να ξαπλώνει και να κοιμάται πάνω σε οποιαδήποτε οριζόντια επιφάνεια σε διάστημα δευτερολέπτων. Αν ήταν ένας από τους X-Men, πιθανώς θα λεγόταν "Ξάπλαμαν" και θα είχε την υπερφυσική ικανότητα να κοιμάται ακαριαία, ανεξάρτητα από το θόρυβο και τις ανέσεις του περιβάλλοντος. Άχρηστη ικανότητα για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά πολύ χρήσιμη για εδώ που βρίσκομαι:)

12 - 3 και η ώρα δεν περνάει...

Ήταν μια κουραστική μέρα και απλώς θέλω να κοιμηθώ... Πού τέτοια τύχη!
Ξαφνικά στην αίθουσα μπαίνει ο "Τσακ Νόρρις" ή "Φου Μαν Τσου" ή "Τσε" ή "Ακούρευτος Πούρομαν", όπως είναι κάποιες από τις κωδικές του ονομασίες (σ.σ. οι περισσότερες δικής μου επινόησης, τολμώ να πω, χα,χα,χα).
"Δεν κοιμάμαι τόσο νωρίς ποτέ" ανακοινώνει στο "κοιμισμένο" ντουέτο της αίθουσας, πριν ανάψει το πούρο του (σ.σ. βρώμα καταραμένη...). Μετά τις πρώτες ηδονικές ρουφηξιές αρχίζει να εξιστορεί το χρονικό της παράνοιας, τόσο δικής του, όσο και του συστήματος που τον έφερε εδώ σήμερα. Σε μια τέτοια "δύσκολη" νύχτα, οι ιστορίες του είναι βάλσαμο και το μάτι του Απίκου και του Καρόλου ανοίγει από τα τρανταχτά γέλια.
Να 'ναι καλά το παιδί, μας "έσωσε":)

Έχουμε και ¨διασημότητες" εδώ, όπως την μετεμψύχωση του Τσε. Που θα πάει; Θα τον κουρέψουν! Το πούρο δεν ξέρω πως θα ξεφορτωθούμε. Κουράγιο Πίκο!

Η ώρα πήγε μιάμιση και ο "Τσε" αποσύρεται στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του για να ξεραθεί για ύπνο. Εγώ ακουμπάω το κεφάλι στο γραφείο μπροστά μου, έτοιμος να κοιμηθώ, εναλλάξ με τον Κάρολο, που ήδη κοιμάται, απλά, "δεν το ξέρει"! Είναι μια περίεργη "χορογραφία" αυτή, όπου δυο ενήλικοι άνθρωποι (σ.σ. τουλάχιστον σωματικά χα,χα,χα) ακουμπούν τα κεφάλια τους σε ένα γραφείο, πότε ο ένας και πότε ο άλλος...

Σηκώνομαι να περπατήσω μπας και μείνω ξύπνιος, ενώ ο Κάρολος είναι ήδη "ένα" με την καρέκλα.
50 λεπτά αργότερα στέλνω τον Κάρολο να ειδοποιήσει την επόμενη "κολασμένη βάρδια" για να μας αντικαταστήσει, ευχόμενος ότι δε θα σωριαστεί κατάχαμα από τη νύστα διανύοντας τα λίγα μέτρα που τον χωρίζουν από το "στόχο"του.
Μετά από ένα τέταρτο και βέβαιος ότι ο κάρολος δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του, παρά μόνο στο κρεβάτι του και αυτό με τα χίλια ζόρια, αναλαμβάνω δράση...
Λίγα "βασανιστήρια" αργότερα χρησιμοποιώντας το φακό μου και η επόμενη βάρδια είναι όρθια στα πόδια της. Αυτή δεν είναι όμως ώρα για πανηγυρισμούς, είναι ώρα για ύπνο.

Κάθε ώρα μετράει, πιστέψτε με:)

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Εγώ είμαι, παρεπιπτόντως, μια χαρά:)

Συγγραφή: Πίκος Απίκος

Δακτυλογράφηση:Ενεσούλα

Να το φάω;

Μιας και οι πρώτες μέρες στο στρατό είναι χαλαρές, έχω την πολυτέλεια να με πιάσουν τα υπαρξιακά μου διλήμματα.
Και τι σημαίνει "υπαρξιακό δίλημμα" εδώ που βρίσκομαι, αγαπητοί αναγνώστες;
Μη φανταστείτε κανένα βαθυστόχαστο προβληματισμό που θα συγκλονίσει το "είναι" σας, ούτε καμιά αναζήτηση υπαρξιακού περιεχομένου που θα αναγάγει το μπλογκ μου σε "must read" των μοντέρνων φιλοσόφων ή αμπελοφιλοσόφων των καιρών μας. (σ.σ. των οποίων τυγχάνω ένας "αμαρτωλός" εκπρόσωπος, χα,χα,χα).
Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας - αν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο σε αυτό το ποστ -. Είναι γνωστό ότι ο Πίκος είναι λιχούδης. Είναι επίσης γνωστό ότι εδώ που βρίσκομαι μια από τις "υπέρτατες" απολαύσεις είναι το φαγητό. Το φαγητό σε κυνηγά παντού σε αυτό το μέρος. Βρίσκεται συνέχεια μπροστά σου σε οποιαδήποτε μορφή. Πολλές φορές, εκεί που δεν το περιμένεις, κάτι φαγώσιμο "σουλατσάρει" μπροστά σου και στοιχειώνει το οπτικό σου πεδίο. Δεν έχει τόση σημασία αν είσαι χορτάτος ή όχι, απλά, ότι το μυαλό σου είναι ταγμένο να "ακολουθήσει" ο,τιδήποτε μπορεί να του χαρίσει στιγμές απόλαυσης (σ.σ. το στομάχι φυσικά δεν παύει πίσω του να χορεύει κι αυτό στο ρυθμό της μάσας...).
Σήμερα, η "πέτρα του σκανδάλου" ήταν ένα κουτί με κρουασάν.

Παρουσιάστηκε μπροστά μας ξαφνικά και πρόβαλλε τις "καλλίγραμμες καμπύλες" του με περίσσειο θράσος! Περιθώριο αντίστασης κανένα κι από κανέναν, οπότε - λίγα λεπτά μετά - όποιος βρισκόταν στην εμβέλεια της εν λόγω κούτας χτύπησε από ένα τεμάχιο.
Τα δύσκολα ξεκίνησαν μετά...
Όσο οι ώρες περνούν και η κούτα με τα κρουασάν παραμένει σε κοινή θέα, ο πειρασμός να καταβροχθιστούν ανηλεώς είναι διαρκής. Και ο άμοιρος ο Απίκος άνθρωπος είναι και η λιχούδικη ψυχή του κολάστηκε, κατά διαστήματα, να καταβροχθίσει τα κρουασάν, όπως ο γνωστός "εθνικός σταρ" "καταβροχθίζει τα τηλεοπτικά πάνελ (σ.σ. τουλάχιστον το έκανε την τελευταία φορά που παρακολούθησα τα ελεεινά τηλεοπτικά δρώμενα).
Παρόλες τις "καλοφαγικές" μου ορμές συγκρατήθηκα γιατί, όπως λέει και η γνωστή διαφήμιση: "μετά το ποπ δεν έχει στοπ". Όσο τα κρουασάν "εξολοθρεύονται" από τους λοιπούς κολασμένους, ο κίνδυνος της κραιπάλης απομακρύνεται. Μέχρι η επόμενη "φαγώσιμη κούτα" να βρεθεί στο οπτικό μου πεδίο, φυσικά, οπότε και ο φαύλος κύκλος της μάσας ή της μη-μάσας θα ξαναρχίσει.

Προς το παρόν, ο Απίκος "βράχος" και έτσι θα συνεχίσει (σ.σ. one can only hope, χα,χα,χα)!

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Συγγραφή: Πίκος Απίκος
Δακτυλογράφηση:Ενεσούλα

Καλή μου θητεία και καλή μας αντάμωση...

Την Δευτέρα μπαίνω φαντάρος με το καλό και απλά ήθελα να σας ενημερώσω σχετικά. Είστε τα διαδικτυακά μου φιλαράκια και παρόλο που θα γράφω για τον επόμενο χρόνο αραιά και που - λόγω συνθηκών πάντα- όταν βρίσκω ευκαιρία θα τσεκάρω τα μπλογκάκια σας να δω τι κάνετε και ότι είστε καλά. Αυτά τα ολίγον "αγαπησιάρικα" από τον Απίκο, ψυχολογικά είμαι μια χαρά, την υγεία μας να έχουμε και καλή μου θητεία. Σας αφήνω με ένα τραγουδάκι που πάντα με ευχαριστεί να το ακούω μιας και το μήνυμά του είναι αισιόδοξο:



Mέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Y.Γ. : Και για να μην ξεχνιόμαστε έβαλα και ένα countdown πάνω αριστερά στο μπλογκ για να πάρετε τα μέτρα σας πριν την δυναμική επιστροφή μου χε,χε,χε!!!