Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

Όταν τα παιδιά της πόλης "συνάντησαν" τα Άγραφα με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα (Μέρος τέταρτο)



Πείνα καταραμένη λοιπόν... δίπλα μου στο πίσω κάθισμα καθόταν ο Κώστας ή μήπως ο Γιάννης? Όποιος και να ήταν είχε αρκετό ψαχνό για να με συντηρήσει σε περίπτωση που τα πράγματα έφταναν στο απροχώρητο... Εκεί που είχαν αρχίσει να με πιάνουν τα στομαχικά-υπαρξιακά μου διλήμματα, για το αν ο Γιάννης είναι πιο τραγανός και αν ο Κώστας έχει περισσότερο ψαχνό (σ.σ. ο Νίκος καθόταν στο μπροστινό κάθισμα σε μια σχετική απόσταση ασφαλείας τηρουμένων των αναλογιών...) ο δρόμος μας έφερε πάνω από ένα ξέφωτο. Το ξέφωτο ως ξέφωτο, έστω και με το ποτάμι που το διέσχιζε δεν ήταν δα και είδηση ειδικά στα όρη στα άγρια βουνά που διασχίζαμε... Όταν όμως το ξέφωτο είναι γεμάτο με τζιπ, ανθρώπους που φωνάζουν και γελούν, δυνατή μουσική και ένα λαχταριστό μπουφέ από όλα τα καλούδια ε τότε δεν μπορείς παρά να ευχαριστείς τον "θεό της μάσας" που ήταν τόσο καλός μαζί σου. Αφού τσίμπησε ο ένας τον άλλο για να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο παραισθήσεων και αφού "θάψαμε" τους αγνώστους που γλεντούσαν από κάτω μας αποκαλώντας τους από Μασόνους έως κανίβαλους κατευθυνθήκαμε προς το μέρος τους.


Δεν θέλαμε ούτε να λύσουμε το θέμα των Σκοπίων, ούτε να διαπραγματευτούμε το πολύκροτο ασφαλιστικό ζήτημα... Tα αιτήματα μας προς τους " χορτάτους άρχοντες του ξέφωτου" ήταν απλά και κατανοητά και συνοψίζονταν στη φράση : " Tαϊστε μας!":)


Με το που ακινητοποιήσαμε το αυτοκίνητο στείλαμε το Γιάννη να ανιχνεύσει τις προθέσεις των ιθαγενών, εν τέλει και να τον έτρωγαν δεν θα επερχόταν κανένα ρήγμα στο χωροχρόνο ούτε καμία κοσμοϊστορική αλλαγή θα συντελούνταν για την ανθρωπότητα (σ.σ. μα τιμώ τόσο πολύ το θεσμό της φιλίας που τρομάζω κι εγώ ο ίδιος πιστέψτε με χα,χα,χα). Ο Γιάννης επέστρεψε αρτιμελέστατος χωρίς εμφανείς μώλωπες και αμυχές με το εξής ιστορικό -για τα στομάχια μας- τελεσίγραφο: "Οι άνθρωποι μας κάλεσαν να φάμε και να πιούμε όσο θέλουμε και να συμμετάσχουμε στο γλέντι τους". Για πότε βγήκαμε από το αυτοκίνητο, για πότε χαιρετήσαμε τους ανθρώπους, για πότε αρχίσαμε να τρώμε θα σας γελάσω.... Με θυμάμαι να βγαίνω από το αυτοκίνητο και αμέσως μετά να έχω ένα τυροπιτάκι στο στόμα μου, όλα τα άλλα είναι μια θολούρα μέσα στο μυαλό μου (σ.σ. το εν λόγω τυροπιτάκι πιθανώς τηλεμεταφέρθηκε εκεί αυτοβούλως για να γνωριστεί καλύτερα με τα δόντια μου μιας και δεν θυμάμαι καν να το ακουμπάω χα,χα,χα). Αφού φάγαμε, ήπιαμε και αποκτήσαμε το χαμόγελο του ανθρώπου του δυτικού πολιτισμού που έχει πολύ περισσότερο φαγητό από όσο χρειάζεται και απλά του αρέσει να το κοιτάει, στρέψαμε το βλέμμα μας στους, τηρουμένων των αναλογιών, "σωτήρες" μας.


Όταν οι παραισθήσεις της πείνας υποχώρησαν καταφέραμε να δούμε το πραγματικό πρόσωπο των "σωτήρων" μας και έπαψαν να μοιάζουν όλοι -στα μάτια μας- με τα τερατάκια της Sesame Street όπως πριν:)


Επρόκειτο για μία παρέα 40-50 ατόμων, άντρες και γυναίκες, μεταξύ 40-65 ετών. Η αμεσότητα που είχαν μεταξύ τους, το πόσο πείραζαν ο ένας τον άλλο σαν να ήταν σε σχολική εκδρομή και γενικά η "δημοκρατία" της όλης παρέας, ήταν η καλύτερη πρόσκληση για να αλληλεπιδράσουμε μαζί τους πιο χαλαρά χωρίς δήθεν καθωσπρεπισμούς. Άλλος πουλούσε σκάφη αναψυχής, άλλος είχε αντιπροσωπεία με ελαστικά αυτοκινήτων και πάει λέγοντας, άλλα όταν βρίσκονταν μαζί η ιδιότητα του καθενός δεν είχε ιδιαίτερη σημασία, ήταν απλά όλοι "μεγάλα παιδιά". Όπως και να έχει ήταν μια παρέα που είναι μαζί περίπου 10 χρόνια και έκαναν συχνά πυκνά εκδρομές κυρίως στη θάλασσα.Για μια στιγμή έκλεισα πονηρά το μάτι στο "θεό της μάσας" που προνόησε να έρθουν στο βουνό αυτή τη φορά (σ.σ. μάλλον πρέπει να θυσιάσω ένα σουβλάκι ίσα με το μπόι μου για να τον ευχαριστήσω... το βάζω στην "to do list"...). Από τις ιστορίες όλων των ανθρώπων της συντροφιάς περισσότερο μας έμεινε στο μυαλό εκείνη του Μr "πρωην καταδρομέας και νυν συλλέκτης εμφραγμάτων". Αν σαν ιδιότητα σας ξενίζει αφήστε με να σας εξηγήσω αγαπητοί αναγνώστες. Επρόκειτο λοιπόν για ένα πρώην στέλεχος ειδικών δυνάμεων του στρατού που προφανέστατα είχε να ξυριστεί από τότε που άφησε το στρατό και με το που αποστρατεύθηκε το έριξε στα κοψίδια για να μετατρέψει τους "κοιλιακούς πέτρα" που προφανώς είχε κάποτε σε "προκοιλιακούς τιμή μου και καμάρι μου" τους οποίους και καμαρώναμε εμείς τα 4 Λαμιωτάκια:). O άνθρωπος αυτός ήταν πολύ ευθύς στη συμπεριφορά του και γενικά είχε ένα δυναμισμό στο βλέμμα του που μας κέρδισε αμέσως. Παρόλο που είχε πάθει περί τα 6-7 εμφράγματα, κάπνιζε σαν φουγάρο και απολάμβανε κάθε ρουφηξιά του τσιγάρου του με τέτοια λαιμαργία σαν να ήταν η τελευταία του. Όπως και να έχει, η ιστορία του που μας τράβηξε το ενδιαφέρον ήταν ότι κάθε χρόνο ανέβαινε στα βουνά με μόνο εφόδιό του ένα μαχαίρι και περνούσε 10 μέρες έτσι στα δάση, χωρίς άλλες προμήθειες... ΟΚ, εγώ παίζω Pro Evolution αυτός την είχε δει Ράμπο, καθένας με τα χόμπι του... Πάντως έτσι που πάνε οι τιμές στα σουπερμάρκετ, τα καύσιμα και τα πάγια των λογαριασμών, βλέπω πολλούς από εμάς εκεί πάνω να του κάνουμε παρέα στο άμεσο μέλλον και δεν θα είναι μόνο για δέκα μέρες...



Ο Έλληνας απόστρατος Ράμπο, απαλλαγμένος από την πειθαρχία του ελληνικού στρατού, για δέκα μέρες κάθε χρόνο επιβίωνε στα "αφιλόξενα ελληνικά δάση¨με μόνη παρέα του ένα μαχαίρι. Αν υπήρχε αμφιβολία ότι τα νέα τιμολόγια της ΔΕΗ θα έσπρωχναν κάποιους ανθρώπους στην τρέλα, τώρα πια ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι μια απλή εικασία έτσι:)

Μετά από κάποιες τελευταίες μπουκιές για το δρόμο και αφού τσουγκρίσαμε για πολλοστή φορά τα γεμάτα κρασί πλαστικά ποτηράκια μας, με τους φιλόξενους Αθηναίους οδοιπόρους, τους αποχαιρετήσαμε. Αν κρίνω από τα βλέμματα τους, όταν φεύγαμε, κάποιοι από αυτούς μάς είχαν συμπαθήσει τόσο που ήταν έτοιμοι να μας υιοθετήσουν, οπότε το timing της αναχώρησής μας ήταν μάλλον σωστό (σ.σ. προφανώς μελαγχόλησαν που δεν ήταν τα δικά τους παιδιά εκεί). Επόμενη στάση τα Επινιανά, όπου και θα διαμέναμε για το βράδυ... Στη διαδρομή "κελαηδούσαμε" σαν πουλάκια(σ.σ. εμφανώς χορτάτοι και από φαγητό και από παραστάσεις) , σχολιάζοντας τις εντυπώσεις μας από τους ανθρώπους που μόλις είχαμε συναντήσει, ενδόμυχα ευχόμενοι ότι όταν φτάσουμε στα χρόνια τους θα επιδεικνύουμε την ίδια όρεξη για ζωή...



(Συνεχίζεται...)



Υ.Γ.:
Χάθηκα λίγο από προσώπου γης τις τελευταίες 2 εβδομάδες αλλά ΟΚ επέστρεψα και θα την τελειώσω τη ρημαδοϊστορία σε 2-3 κείμενα από τώρα. Να είστε καλά!

8 σχόλια:

  1. Πολύ μεγάλη περιπετεια αυτό το απλό 2ήμερο στα Άγραφα, τελικά!!!
    Όπως και να έχει... μου άνοιξες την όρεξη!
    Καλως ήρθες ξανά κοντά μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χα,χα,χα!!! ΠΟλύ γέλιο! Ανυπομονώ για την συνέχεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κι άλλο;; Κι άλλοο;;;;; Πόσο ακόμα;;
    Έλεος!!!!

    (αφού φάγατε, δε θα έπρεπε να τελειώσει; χαχαχα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ειδες πως μια απλη εκδρομη,μπορει να καταληξει σε μια ομορφη και μεγαααααλη ιστορια;
    Παντως για να αντεξουμε την εκταση της,πρεπει και μεις να φαμε κατι συντομα :P
    Αντε πλησιαζουν οι γιορτες,και μαζευομαστε ξανα οι Bloggers!ή μηπως τωρα ειναι,που θα χαθουμε περισσοτερο; ;)
    την καλησπερα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. πικο μου φαινεται κατι ξερεις που την εχεις χωρισει την ιστορια σε μικρα κομματια.σιγα σιγα αρχιζω να υποψιαζομαι οτι μας προετοιμαζεις μεχρι αν μας ριξεις την μεγαλη βομβα...

    ε ναι!πηγατε στα αγραφα και δεν εμεινε τιποτα ορθιο.φαγατε τις προμηθειες του κοσμου, ριμαξατε το μερος και φυγατε και πλεον τα αγραφα θα ειναι και 'αφαντα' στο χαρτη.

    αυτο δεν θελεις να μας πεις, μην ανησυχεις ριχ'το ελευθερα δεν υπαρχει λογος να μας βασανιζεις αλλο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ax kai egw pou nomiza oti 8a kanibalizes telika...!!! So8ikan telika oi an8ropoi kai to xrostane sto tyropitaki!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ενεσούλα

    Είδες κάτι πράγματα, που θα πάει θα τελειώσει:)

    Kαλώς σας βρήκα και πάλι!

    @μαρία κ.-π.

    Keep smiling έχει κι άλλο (κάποιοι λιποθύμισαν αλλά εσύ βράχος!). Χαίρομαι αφάνταστα που γελάς!

    @σπιτόγατος

    Ζεις ακόμα εσύ? Νόμιζα ότι σε είχα "στείλει" από τα προηγούμενα επεισόδια:)

    Σκληρό καρύδι ο Σπιτόγατος λέμε!

    @armia

    Σημασία έχει όποτε βρισκόμαστε να περνάμε καλά και αν μη τι άλλο εγώ περνάω πολύ καλά! Α, ναι καλή όρεξη:)

    @dunno

    Το έχω πάρει "πατριωτικά" ξέρεις αυτή η ιστορία θα τελειώσει ο κόσμος να χαλάσει:) Για μια φορά ας ολοκληρώσω κάτι σε αυτό το μπλογκ:)

    @lily

    Σώθηκαν... μέχρι την επόμενη εκδρομή τουλάχιστον:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Παλιοτρακαδόροι της μάσας !
    Επρεπε να μείνετε να σας υιοθετήσουν.
    Να μείνεις 10 μέρες στο δάσος με ενα λάπτοπ λέει τίποτα ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή