Όταν τα παιδιά της πόλης "συνάντησαν" τα Άγραφα με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα (Μέρος πέμπτο)

Φτάσαμε λοιπόν και στα Επινιανά που βρίσκονται σε ένα υψόμετρο σημαντικά μεγαλύτερο από το χωριό των Αγράφων με αποτέλεσμα η θέα των γύρω βουνών να είναι σαφώς καλύτερη και με περισσότερο ενδιαφέρον. Με το που μπήκαμε στον μοναδικό ξενώνα του χωριού, μάς υποδέχτηκε -πολύ εγκάρδια είναι η αλήθεια- η ιδιοκτήτρια, κερνώντας μας πίτα που έφτιαξε με τα χεράκια της. Εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε κανείς άλλος στον ξενώνα οπότε μπορούσαμε να χαζολογήσουμε με την ησυχία μας δίπλα στην αναμμένη ξυλόσομπα μέχρι να ετοιμαστούν τα δωμάτια μας. Ως γνωστοί κοιλιόδουλη παρέα εξαφανίσαμε την πίτα σε χρόνο dt (σ.σ. εμείς πια να μην δούμε φαγητό πρέπει να το εξαφανίσουμε, τελικά τα "κατοχικά σύνδρομα" των προηγούμενων γενεών καλά κρατούν και στις επόμενες χα,χα,χα). Αφήσαμε τις αποσκευές στα δωμάτια και μιας και το φως της μέρας κρατούσε ακόμα είπαμε να πάρουμε τα όρη τα άγρια βουνά για μια κοντινή διαδρομή με το Terios (σ.σ. αυτές οι φαεινές ιδέες είναι σε μόνιμη βάση του Γιάννη, αλλά προφανώς και οι υπόλοιποι δεν είμαστε και πολύ σόι στο μυαλό γιατί σχεδόν πάντα ακολουθούμε...). Κλασικά λοιπόν, ο Γιάννης όταν βρίσκεται σε κάποιο υψόμετρο δεν είναι πολύ ευχαριστημένος για τον πολύ απλό λόγο ότι υπάρχει πάντα κάποιο ψηλότερο μέρος να πάει από αυτό που βρίσκεται και πρέπει να το πατήσει, να το εξερευνήσει, πιθανώς να ρίξει και ένα κατούρημα για να το "μαρκάρει" ως δική του περιοχή και αφού "το έχει ζήσει "και είναι ικανοποιημένος, μετά αποχωρεί με το χαμόγελο του θριαμβευτή που "δάμασε τη φύση" ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

ΟΚ Γιάννη,την είδαμε και αυτή τη ραχούλα... μπορούμε να φύγουμε τώρα; Ακούω κάτι τσακάλια να πλησιάζουν...

Αυτά τα "αλπινιστικά βίτσια" μας έφεραν πολύ σύντομα -και ενώ είχε πέσει το σκοτάδι- σε ένα υψίπεδο όπου "δέσποζε" μια καλύβα από αυτές που μένουν οι τσοπάνοι όταν ξεμένουν χειμωνιάτικα μακριά από το σπίτι τους και πρέπει μαζί με τον εαυτό τους να σώσουν και το βιός τους (σ.σ. "το βιός τους" πάντα ήθελα να το γράψω αυτό... άλλη μια λογοτεχνική ανησυχία μου πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ανεπιστρεπτί χα,χα,χα). Ο Κώστας ανέβηκε σε ένα ύψωμα μέσα στην πίσσα σκοτάδι,ο Γιάννης εισέβαλε στην καλύβα, εγώ τον ακολούθησα με την πρόθεση να τον "λιντσάρω" και να το κάνω να φανεί σαν ατύχημα και ο Νίκος "χουχούλιασε" στο αυτοκίνητο γιατί έκανε όντως αρκετό κρύο (σ.σ. τιμή και δόξα στο Νίκο και στην λατρεία του για καλοπέραση, κι εγώ μαζί σου φίλε!!!).

Αυτό το κτίσμα(?) είδαμε μπροστά μας μόλις σταματήσαμε το αυτοκίνητο... Έτσι για να σας δώσω μια ιδέα της "χλιδής" που βιώσαμε, θα σας πω απλά ότι μπροστά στην καλύβα που περιγράφω είναι σκέτο Hilton:)

Η καλύβα ήταν τόσο αυτοσχέδια και πρακτική που μόνο ο Μαγκάϊβερ θα μπορούσε να την είχε σχεδιάσει και για να πω την αλήθεια για μια στιγμή συλλογίστηκα πως θα ήταν να μένει ένας άνθρωπος εκεί μέσα -για ένα βράδυ- αποκομμένος από όλους και από όλα... Μετά από αυτή τη στιγμή κορυφαίας πνευματικής δημιουργίας πού ήρθε και παρήλθε και κατά την οποία φιλοσόφησα τη ζωή και αναρωτήθηκα αν το Wireless internet πιάνει στα Άγραφα και κατ' επέκταση στην συγκεκριμένη καλύβα (σ.σ. αυτοί οι σουρεαλιστικοί συλλογισμοί είναι το αλατοπίπερο της ζωής μου αν μη τι άλλο) , ήρθα στα συγκαλά μου και κατέφυγα στην ζεστασιά του Terios. Γιατί δε λέω, καλή η εκδρομή, αλλά δεν έλεγε να είναι και η τελευταία μου... Ενώ εγώ με το Νίκο ρεμβάζαμε στο Terios, o Κώστας την είχε δει Indiana Jones με night vision και ο Γιάννης απλά φορούσε κοντομάνικο(!) οπότε ότι άλλο και να σας πω για τις λοιπές δραστηριότητες του εκείνες τις "ιστορικές στιγμές" ωχριά μπροστά στο ειδικό βάρος του αντρός...

Δεν ξέρω σε ποιον ταιριάζει περισσότερο αυτή η εικόνα(σ.σ. οι "αμαθείς" να ανοίξουν και κανένα Λουκι Λουκ να μορφωθούν χα,χα,χα) ...Στον "Natural Born Leader" Γιάννη ή σε εμάς που εξίσου "naturally" τον ακολουθούμε:)

Αφού και οι πιο γενναίοι ανάμεσά μας δαγκώσαν το καυλ... τους από το κρύο επέστρεψαν στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τα Επινιανά και την φιλόξενη θαλπωρή του ξενώνα. Μπαίνοντας στον ξενώνα διαπιστώσαμε ότι ήταν γεμάτος κόσμο (σ.σ. 10-15 άτομα μην φανταστείτε καμία λαοθάλασσα...) και πέρα από την οικοδέσποινα όλοι γένους αρσενικού. Παππούδες, μεσήλικες και λίγοι νεότεροι αλληλεπιδρούσαν αρμονικά, τόσο μεταξύ τους όσο και μαζί μας και μάς έκαναν αβίαστα και καθόλου προσποιητά να νιώσουμε σαν να επισκεπτόμαστε το μέρος εκείνο για χρόνια και όχι για πρώτη φορά. Φάγαμε ένα καλό βραδινό που χαρακτηριζόταν από άκρα κρεατοφαγία (σ.σ. οι vegetarians ανάμεσά σας καλύτερα να κλείσετε μάτια και αυτιά τώρα) και ένα βήμα πριν αρχίσουν τα κουμπιά να πετάγονται από τα πουκάμισα και οι ζώνες να αρχίσουν να λύνονται για να αναπνεύσουμε σταματήσαμε την επίθεσή μας στους μεζέδες... Ειδική μνεία πρέπει να γίνει σε αυτό το "τέρας αδρεναλίνης και τεστοστερόνης" που λέγεται Γιάννης και ο οποίος όσο διαπράττει "ηρωικά κατορθώματα" στον έξω κόσμο και στη φύση, τόσο "μαστουρώνει" εντός των τειχών... Ναι κυρίες και κύριοι ο Γιάννης κοιμήθηκε στην καρέκλα του και δεν μπορώ να πω ότι ήταν και η "ψυχή της παρέας εκείνο το βράδυ"...

Αν ήταν σκηνή στους "300" θα συνοδευόταν σίγουρα από την πειναλέα πολεμική κραυγή : "THIS IS MASAAA!!!!"

Αυτός ήταν ο τελευταίος ηρωϊκός κεφτές στο πιάτο μου... "Στο τέλος θα μείνει μόνο ένας!" που έλεγε και ο Highlander:). Mεταξύ μας δεν έμεινε κανένας, πως θα μπορούσε άλλωστε, το πιάτο ΜΟΥ ήταν, χα,χα,χα!!!

Σαν καλά παιδιά και σκεφτόμενοι ότι η αυριανή μέρα θα είχε καινούριες προκλήσεις αποσυρθήκαμε διακριτικά στα δωμάτια αποχαιρετώντας τους φιλόξενους - και στην πλειοψηφία Παναθηναϊκούς, yeah baby yeah- ντόπιους. Λίγο πριν κοιμηθούμε και αφού τα ντουέτα για την ξάπλα χωρίστηκαν με βάση τα ιστορικά κολλητηλίκια ετών (εγώ με το Γιάννη και ο Νίκος με τον Κώστα, όλοι purely heterosexual males για να μην σας μπαίνουν ιδέες χα,χα,χα) δώσαμε με το Γιάννη ιερό όρκο ότι η επόμενη μέρα θα ξεκινούσε με μία φάρσα στους δίπλα έτσι για να ξεκινήσει η Κυριακή μας με χαμόγελο βρε αδερφέ...

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Υ.Γ.1: H εποποιία των Αγράφων made by Πίκος Απίκος θα ολοκληρωθεί σε 7 ποστ τελικά. Άντε κουράγιο μπλογκοσυντρόφια μου, δύο ποστ έμειναν!

Υ.Γ.2: Το επόμενο ποστ πιστεύω ότι αξίζει πραγματικά για τις φωτογραφίες του και μόνο, θα μου πείτε κι εσείς τη γνώμη σας όταν έρθει η ώρα του.