Παραλίγο...

Πίκος keeps walking,σιγά μην γλιτώνατε:)

Μου συνέβη κάτι αρκετά επικίνδυνο τις προηγούμενες μέρες...Ένα από εκείνα τα περιστατικά που ακούμε στις ειδήσεις και πολλές φορές οδηγούν σε θάνατο ή βαρύ τραυματισμό και σχολιάζουμε "μα συμβαίνουν αυτά;". Αίτιο ο έντονος αέρας στην πόλη που μετακινούσε αντικείμενα δεξιά και αριστερά και σωτηρία μου λίγο χώμα που έπεσε στα μάτια μου και με σταμάτησε από το να κάνω ένα βήμα που πιθανώς θα άλλαζε τη ζωή μου. Περισσότερες λεπτομέρεις δεν χρειάζονται για το περιστατικό και ούτως ή άλλως η ουσία του πράγματος είναι ότι δεν τραυματίστηκα καθόλου και ότι πέρα από ένα παροδικό σοκ που με κράτησε "μουδιασμένο" για το υπόλοιπο της ημέρας είμαι απολύτως καλά.

Το ποστ αυτό το γράφω γιατί πέρα από το γεγονός αυτό καθ' αυτό είχε ενδιαφέρον η αντίδρασή μου μετά από αυτό. Αρχικά με το που ολοκληρώθηκε το συμβάν και παρόλο που οι άνθρωποι που βρίσκονταν στον δρόμο εκείνη τη στιγμή με κοιτούσαν παγωμένοι στις θέσεις τους, δεν είδα κάποια έντονη αντίδραση από μέρους μου. Θυμάμαι είπα : " Tι γελοίος τρόπος να πας κι αυτός..." σε μια απρόσμενη δήλωση κατάμαυρου βιτριολικού χιούμορ. Αφού έκανα υπόδειξη σε κάποιον που ήταν έμμεσα υπέυθυνος για να προσέξει μην συμβεί κάτι σε κάποιον άλλο ατυχή πεζό, συνέχισα το δρόμο μου προς το σπίτι. Όσο προχωρούσε η μέρα φώλιαζε όλο και περισσότερο στο μυαλό μου η ιδέα ότι ένα βήμα πιο μπροστά και θα μπορούσε να είχε αλλάξει η ζωή μου, αν υπήρχε πια. Δεν ξέρω πως έδρασε αναδρομικά αυτός ο φόβος και χρειάστηκα αρκετές ώρες μέχρι να πάψω να σκέφτομαι το όλο περιστατικό τουλάχιστον ενσυνείδητα. Ακολούθως έπιασα τον εαυτό μου να συλλογίζεται πράγματα όπως το παροδικό του όλου πράγματος της ζωής και πόσο πολύ μετράει το να ζεις το τώρα γιατί υπάρχουν και τα απρόοπτα. Προς το βράδυ ήμουν πλέον αρκετά ήρεμος ώστε να χαζέψω λίγο στην τηλεόραση ίσα ίσα για να με κυριεύσει το αίσθημα του ύπνου πιο γρήγορα. Κοιμήθηκα πολύ νωρίς εκείνο το βράδυ σαν να ήθελα η μέρα να τελειώσει και να περάσω στην επόμενη, μακριά από αυτό που με φόβισε τόσο...

Το "κόλπο" έπιασε και την επόμενη μέρα ήμουν πάλι ήρεμος και κεφάτος. Ένιωσα όμως την ανάγκη να γράψω για αυτό που παρά τρίχα δεν έγινε και παρολίγο θα ήταν , έτσι για να το ξορκίσω κατά κάποιο τρόπο και από εδώ...

Υ.Γ.: Άναψα και το κεράκι μου στην εκκλησία γιατί πραγματικά ένιωσα ότι έπρεπε να ευχαριστήσω κάποιον ή κάτι για την "τύχη"(;) μου και όντως ένιωσα πολύ καλύτερα όταν το έκανα.

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά!

Mα τώρα θα μιλάμε για τρίχες(;)...

Μιας και αυτή είναι η τελευταία εβδομάδα πριν καταταχτώ στον ελληνικό στρατό, είπα να κάνω ένα ποστ για το μέγα θέμα των ημερών. Όχι κυρίες και κύριοι δεν είναι η κατάταξή μου στον ελληνικό στρατό το μέγα θέμα, ούτε υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο άγχος (σ.σ. god bless girlfriends) για τη "μεγάλη μέρα". Το ένοχο μυστικό που θα αποκαλυφθεί μπροστά στα έκπληκτα μάτια σας είναι κάτι πολύ σημαντικότερο από μια απλή "βουτιά" στο βασίλειο του χακί και της αρβύλας. Τρέμω μόνο στη σκέψη των αναταράξεων που θα προκαλέσει το συγκεκριμένο ποστ στη μπλογκόσφαιρα. Μπορώ από τώρα να φανταστώ την αλυσιδωτή αντίδραση που θα ξεκινήσει η συγκεκριμένη αποκάλυψη σε όλο το φάσμα των μπλογκς ανά την υφήλιο. Αρκετά όμως με τις βαρύγδουπες εισαγωγές, ας περάσουμε στο ψητό της υπόθεσης...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ευτυχισμένο αγόρι,το μουστάκι και το μούσι του...

Κάποτε ήταν ένας περήφανος μύστακας που δέσποζε πάνω από τα χείλη του Απίκου... Ήταν μια αναχρονιστική στυλιστική πρόταση, μια γροθιά στο clean cut κατεστημένο των χιλιάδων ξυρισμένων -μεχρι αηδίας - "φλώρων" που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Σαν να μην έφτανε ο μεσιέ μύστακας ως εικαστική πρόταση, παρεούλα του έκανε ένα μακρόστενο τετραγωνισμένο goatee που κάλυπτε την περιοχή κάτω από το στόμα μέχρι την άκρη του πηγουνιού. Τα χρόνια περνούσαν και αυτός ο 'στυλιστικός συνδυασμός' που περίφερε ο Απίκος, σαν άλλος Ντ'Αρντανιάν, παρέμενε στην θέση του σε πείσμα των καιρών και των αποδοκιμαστικών γυναικείων βλεμμάτων. Και έφτασε εκείνη η αποφράδα μέρα... όπου το μιλιταριστικό κατεστημένο επιτέθηκε στο μύστακα και στο goatee με λύσσα κραυγάζοντας με στεντόρεια φωνή "Πρέπει να τα ξυρίσεις!!!". Αφού ο Απίκος ούρλιαξε με τρεμάμενη φωνή "Την κατάρα μου να χετε!!!" και ύψωσε νευρικά τη γροθιά του ψηλά σαν να διαμαρτύρόταν σε μια άγνωστη δύναμη για το ¨κακό " που τον βρήκε, έστρεψε το βλέμμα του στον καθρέφτη του μπάνιου. Η κοπέλα του, που στεκόταν δίπλα του σε αυτές τις "δύσκολες" ώρες, του ψιθύρισε στο αυτί "Κουράγιο..." (σ.σ. εδώ που τα λέμε ο Απίκος διέκρινε κι ένα ελαφρώς περιπαιχτικό΄τόνο στη φωνή της αλλά μιας και οι στιγμές ήταν "κρίσιμες" το άφησε να περάσει έτσι...).

Κουράγιο Απίκο παιδί μου... αυτό δεν θα πονέσει... όχι πολύ τουλάχιστον...:)

Αφού προετοίμασε το πρόσωπό του με ζεστό νερό για να μαλακώσουν οι τρίχες ετών που απάρτιζαν αύτη την "τριχοφυϊκή πανδαισία" υψηλής αισθητικής, σήκωσε το δεξί χέρι να πιάσει τον αφρό ξυρίσματος. Μάταια όμως... παρόλο που σαν υποσυνείδητο μήνυμα στο μυαλό του στροβίλιζε η φράση : "Be brave, just shave!" δεν μπορούσε να το κάνει... Ο Απίκος δεν πίστευε αυτό που του συνέβαινε... Τέτοια αδυναμία να καθορίσει τις εξελίξεις της ζωής του είχε να νιώσει από την πρόσφατη νίκη του Ολυμπιακού επί του ΠΑΟ με 4-0 όταν και βουτούσε στα "χαρακώματα" του σαλονιού του για να αποφύγει τις ερυθρόλευκες οβίδες που ξέσκιζαν τον βαζέλικο ψυχισμό του... Ευτυχώς (ή δυστυχώς όπως το πάρει κανείς), η κοπέλα με το αγγελικό πρόσωπο και το σατανικό χαμόγελο που στεκόταν δίπλα του, άρπαξε τον αφρό ξυρίσματος και με περίσσειο "θάρρος" τον εκτόξευσε στα επίμαχα σημεία του προσώπου...

Μερικές 'ριξιές' αφρού ξυρίσματος αργότερα, το χαρούμενο μυστακοφόρο αγόρι το είχε πάρει πια απόφαση, η εικόνα του στον καθρέφτη δεν θα ήταν ποτέ(;) πια το ίδιο.... τριχωτή:)

Στη συνέχεια και πριν ο Απίκος καταλάβει τι συμβαίνει, η 'maniac shaver' άρπαξε το ξυράφι σαν άλλος Sweeney Todd και του "κατάφερε" το πρώτο καίριο πλήγμα στον μύστακα. "Κακούργα!!!" ούρλιαξε ο Πίκος αλλά ήταν αργά πια... Με μερικές επιδέξιες κινήσεις, οι τρίχες τόσων ετών κατέληξαν "νεκρές" με τα άψυχα τριχωτά κουφάρια τους να κείτονται στον πάτο του νιπτήρα και τον Πίκο σε κατάσταση σοκ... Μετά από ένα σύντομο πλύσιμο του προσώπου με καυτό νερό για να εξιλεωθεί για την βλάσφημη πράξη στην οποία είχε προβεί , είχε έρθει η ώρα -ο ακατανόμαστος και κατάπτυστος μπλογκερ- να ανοίξει τα μάτια και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών του... Η πρώτη αντίδρασή του ήταν αυτολεξεί : " Θεέ μου τι σκατίφλωρ...ς". Η δεσποινίδα που στεκόταν δίπλα του με ένα θριαμβευτικό βλέμμα χαραγμένο στο πρόσωπό της είπε: "Κούκλος είσαι!" και του έσκασε ένα παιχνιδιάρικο φιλί, έτσι για το "Με γεια!". Ο Απίκος χαμογέλασε αμήχανα με την "απώλεια" να στοιχειώνει τα μάτια του... Για το υπόλοιπο της ημέρας θα έψαχνε να ακουμπήσει ένα μουστάκι και ένα μούσι που δεν βρίσκονταν πια εκεί...

Κουράγιο Απίκο παιδί μου... δεν είναι ντροπή που την πρώτη μέρα η φάτσα σου, σού φαινόταν σαν τον κωλ... της μαϊμούς:) Θα έρθουν καλύτερες ημέρες που θα πάει χα,χα,χα!

Δε βαριέσαι, τουλάχιστον ο Πίκος Απίκος συνήθισε την "γυμνή" φάτσα του την επόμενη μέρα:). Μάλλον του άρεσε και λίγο αλλά μην το πείτε σε κανέναν χα,χα,χα...


Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Έκτακτο ανακοινωθέν, καιρός ήταν....

Πρέπει να το ομολογήσω, σήμερα ξύπνησα με διάθεση να σας κουφάνω λίγο. Το πρώτο ποστ του 2008 θα είναι προφανώς ένα που δεν περιμένατε -απευθύνομαι φυσικά στα άτομα που δεν με γνωρίζουν προσωπικά-. Παρακαλώ ο μαέστρος να χτυπήσει τα τύμπανα με ρυθμό γεμάτο σασπένς (σ.σ. με ενημερώνουν από το blogger ότι το μπάτζετ δεν επιτρέπει πολυτέλειες όπως μαέστρους... γκρρ... ας είναι). Χωρίς περαιτέρω χρονοτριβή σας ανακοινώνω... όχι ότι ο Καρβέλας προτάθηκε για Γκράμυ (σ.σ. αυτά δεν είναι ούτε για Πρωταπριλιά), ούτε ότι αγόρασα Playstation 3 (σ.σ. δεν είμαι έτοιμος να πουλήσω το κορμί μου ακόμα για αυτόν τον "ιερό" σκοπό,τόσο ακριβό που είναι... το Playstation 3 ,όχι το κορμί μου χα,χα,χα). Οκ, οκ επειδή έχω να δω τέτοια ένταση στα πρόσωπα των ανθρώπων από τότε που o Ρακιντζής τραγουδησε στη Eurovision και ένα έθνος ήταν στα πρόθυρα εγκεφαλικού,θα σας ανακοινώσω τα όχι και τόσο χαρμόσυνα νέα μετά το βιντεάκι ...



Αυτό που έκλεισε και το ματάκι στην κάμερα στο τέλος με είχε αποτελειώσει... σου λέει o αοιδός, έσκισα που έσκισα με το τραγούδι ας κάνω και την τσαχπινιά μου να μας "λούσουν" στα δεκάρια οι τηλεθεατές... και όντως τον "έλουσαν"... στα φάσκελα...


Λοιπόν κυρίες και κύριοι στις αρχές Φεβρουαρίου πάω φαντάρος για να υπηρετήσω τη μαμά πατρίδα.Σήμερα με πήραν και τηλέφωνο από την αστυνομία για να πάω αύριο να παραλάβω το χαρτί κατάταξης. Φαντάζομαι άμα ήμουν κανένα ντζόβενο γύρω στα 18-19 θα έπρεπε κάπου εδώ να αλλάζω σώβρακο από την αγωνία, αλλά προσωπικά στη φάση ζωής που βρίσκομαι θέλω απλά να τελειώνω με την υποχρέωση. Όπως και να έχει είμαι μια χαρούλα, αν και λίγο ανήσυχος, όχι για το φανταρικό ως διαδικασία, αλλά γιατί η ζωή μου εκτός στρατού θα έχει την ένδειξη stand by για ένα χρόνο. Αφού μαζέψετε τα σαγόνια σας από το πάτωμα -ω μα ελάτε τώρα δεν είναι ευγενικό- θα σας ενημερώσω σχετικά και για το μπλογκ. Βλέπετε το σκέφτηκα λίγο και αφού φευγαλέα αναρωτήθηκα μήπως να το έκλεινα το ρημάδι, συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι που γνωρίζω εδώ κι ένα χρόνο είναι πολύ εντάξει άτομα και είναι κρίμα να χάσω την επαφή μου μαζί τους, άσε που μου αρέσει να γράφω και θα μαι δυστυχισμένος άμα δεν το κάνω, οπότε... Έτσι λοιπόν το "Έκτακτο Παράρτημα" δεν πάει πουθενά, απλά προσαρμόζεται στις συνθήκες και σίγουρα η συχνότητα των ποστς θα πέσει αρκετά, ειδικά το πρώτο δίμηνο κατάταξης.Από την άλλη πλευρά δεν έγραφα και 30 ποστς το μήνα οπότε ΟΚ:). Όλα τα ποστς αυτής της φανταρικής περιόδου θα κατατάσσονται κάτω από την κατηγορία "Saving Private Pikos" (σ.σ. κατά το Saving Private Ryan) και επίσης θα προσθέσω και ένα counter που θα μετράει αντίστροφα τις μέρες για να απολυθώ, απλά και μόνο γιατί είμαι πολύ τεμπέλης για να το κάνω ο ίδιος χα,χα,χα!!! Και για να ολοκληρώσουμε τις "εκπλήξεις" του ιστορικού αυτού ανακοινωθέντος (σ.σ. νομίζω από τον πρώτο τελικό του Big Brother έχει ένα έθνος να ριγήσει από συγκίνηση όπως σήμερα, το οποίο λέει πολλά για την "ποιότητα" του έθνους παρεπιπτόντως χα,χα,χα) για νέα μου σε περιόδους μακράς απουσίας ή απλά για λίγο μπλόγκιγκ με τη σφραγίδα ποιότητας Πίκου υπάρχει πάντα και το μπλογκ της κοπέλας μου.



Απίκος ο Τουρκοφάγος... τι να λέμε τώρα, εγώ και ο Ράμπο χα,χα,χα (σ.σ. μεταξύ μας πιο πιθανό να σκοτώσω κάτι ζωντανό στα μαγειρεία παρά οπουδήποτε αλλού). Και ξανά προς τη δόξα τραβώ λοιπόν...


Μέχρι τότε έχουμε καιρό, γύρω στο μήνα, οπότε μπορώ να τακτοποιήσω κάποιες "μπλογκικές εκκρεμότητες" με την ησυχία μου. Άντε να είμαστε καλά και να γράφουμε ακόμα καλύτερα:)

Kαλημέρα σε όλους!