Έλεος, όχι άλλο κρυολόγημα...

Αυτός ο χειμώνας ξεκίνησε τόσο μα τόσο ωραία...Έβλεπα την ομήγυρη να αρρωσταίνει δίπλα μου ο ένας μετά τον άλλο, βήχας, πυρετός,καταρροή ο κόσμος γύρω μου υπέφερε και εγώ περνούσα από δίπλα τους με έναν ηλίθιο αέρα υπεροχής του τύπου "κοίτα τα φλώρια πως αρρωσταίνουν, ενώ εγώ σκάω από υγεία φτου μου!". Έτσι κύλησε το μεγαλύτερο κομμάτι του χειμώνα με τις ιώσεις να περνάν από δίπλα μου και να βλαστημάν την τύχη τους για το ανυπέρβλητο (και προφανώς ελαφρώς ψωνισμένο όπως και ο κάτοχός του) ανοσοποιητικό μου σύστημα. Όπως όμως είναι γνωστό τα καλά πράγματα στη ζωή κρατάνε λίγο και έτσι από τα μέσα Φεβρουαρίου οι ιώσεις είπαν να με επισκεφτούν και μένα για το καλό του χρόνου. Ξεκίνησα με βήχα, πολύ βήχα και τόσο πονόλαιμο που έλεγα ότι θα βγάλει πλακάτ ο λαιμός μου να ζητήσει επίδομα για βαρέα και ανθυγιεινά. Τι να κάνω, μιας και είχα το περιθώριο, κλείστηκα στο σπίτι το έριξα στο σιρόπι, πασαλείφτηκα με Vixx (ίδρωσα για τα καλά σαν μαραθωνοδρόμος και με δαύτο), τσάι πιο πολύ και από το Σέρλοκ Χόλμς και κουκουλωμένος σαν εσκιμώος περίμενα να περάσει κι αυτό το κρυολόγημα. Μετά από μία εβδομάδα και αφού εμπέδωσα κάθε λεπτομέρεια του αναγλύφου του ταβανιού, έπιασα κολλητηλίκια με κάτι κατσαρίδες που σουλάτσαραν συχνά πυκνά στην κουζίνα και έκανα την ιστορική διαδρομή κρεβατοκάμαρα - σαλόνι τόσες φορές ώστε το κοντέρ να γράψει χιλιόμετρα έφτασε η ώρα της ίασης.

Ω, ευλογημένη μέρα πράγματικά, η μέρα που διάβηκα και πάλι το κατώφλι της εξώπορτας για να ξεμυτίσω στον έξω κόσμο, βέβαιος πια ότι είχα μέσα μου τόσο βαρβάτα αντισώματα που και ακόμα και ο ιός Εμπόλα "θα έκλανε πατάτες" στην παρουσία τους. Οι επόμενες τρεις εβδομάδες ήταν ειδυλλιακές για τον οργανισμό μου. Έσφυζα από υγεία το παλικάρι και ένα αίσθημα ασφάλειας κυρίευσε και πάλι τη ζωή μου. Ώσπου λίγες μέρες πριν, ο πατέρας μου κρεβατώθηκε με πολύ βήχα και το σατανικό πρόσωπο της ίωσης μου έκλεισε και πάλι πονηρά το μάτι. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον και ότι ήταν πια θέμα χρόνου να ξαναβρεθούμε με την παλιά μου ερωμένη την ιωσούλα. Σήμερα το πρωί λοιπόν, ανοίγοντας τις ματάρες μου ανύποπτος άκουσα μια φωνή να μου σιγοψυθιρίζει "έλα να αγαπηθούμε darling". Προς στιγμή νόμισα ότι ήταν η Eva Mendes που έβλεπα στον ύπνο μου το προηγούμενο βράδυ, αλλά μάταια έτρεφα φρούδες ελπίδες. Στην πρώτη αναπνοή μου (ή μάλλον απόπειρα αναπνοής μιας και τα ρουθούνια είχαν βάλει λουκέτο) συνειδητοποίησα ότι ο αέρας ούτε έμπαινε ούτε έβγαινε σαν τον φορολογούμενο που ξέρει ότι πρέπει να μπει στα γραφεία της εφορίας αλλά δειλιάζει σαν να πρόκειται να μπει σε ναρκοπέδιο.
Συμβιβασμένος πια με την πραγματικότητα κατευθύνθηκα προς το μπάνιο να πάρω κανένα Depon μπας και το φέρει ο διάολος και είναι κάτι επιπόλαιο. Προς το παρόν αρκούμαι στο να αναπνέω με ηχητικά εφέ αλά Darth Vader, να μιλάω με ρεμπέτικη φωνή και να χω το Slimer (το πράσινο φαντασματάκι από τους Ghostbusters) να χορεύει breakdance μέσα στη μύτη μου. Δε βαριέσαι ίωση είναι θα περάσει...