Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

Για το μπαμπά μου...

Πάντα γυρίζω πίσω εκεί,  σε εκείνη τη φωτογραφία, σε εκείνη τη στιγμή, που εσύ απλά γελούσες σαν παιδί.

Δεν τη θυμάμαι, πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αυτό,  ήσουν για πρώτη και μόνη φορά μπαμπάς, κι εγώ νεογέννητο μωρό.

Τα μάτια σου έλαμπαν, αστέρια στο δικό μου ουρανό, κι εγώ, μια ύπαρξη καινούρια, στο φως τους λούστηκα, κουρνιάζοντας στη γλυκιά σου αγκαλιά.

Από τότε η ζωή μας είχε πολλά, ασφάλεια, αγάπη, συμβουλή, ενίοτε φωνές, διαφωνίες κι αντιπαράθεση θερμή. Όμως εσύ πάντα εκεί, σημείο αναφοράς στο παζλ της ζωής μου σταθερό... σκατά...  μακάρι να σουν ακόμα εδώ...

Δεν ήταν τέλεια, λάθη κάναμε και οι δυο, θέλω να πιστεύω ότι για σένα μετρούσε το δικό μου "σ'αγαπώ".

Υπέφερες κι υπόμεινες πολλά, άλλαξες πόνεσες το πάλεψες καλά. Κι ας έγινες φίλος με της απελπισίας το θεριό, κι ας πλήγωσες, κι ας πληγώθηκες, βάλσαμο δεν υπάρχει, άστο να πάει στο καλό...

Όχι ότι έχει σημασία πια αυτό, μακάρι να μπορούσα να σου μιλήσω, έστω για ένα γαμημένο λεπτό...

Είναι σαν να φυγες για ταξίδι μακρινό, αφήνοντας πίσω το πονεμένα βασανισμένο σου κορμί. Κοιμήθηκες ήρεμα, χωρίς φόβο, πόνο και θυμό, λουσμένος στο φως το ένα, το δικό σου το μοναδικό.

Όσο για μένα, κρατώ τη λάμψη στα μάτια σου όταν με πρωτοπήρες αγκαλιά, τα δάκρυα κάνω λέξεις για να μην πω "αντίο μπαμπά"...

Είσαι παντού και δεν είσαι πουθενά, μόνιμο σπίτι σου η δική μου η καρδιά. Δε σε ξεχνώ και προχωρώ, είμαι ο Χρήστος σου μπαμπά, σ' ευχαριστώ...

Υ. Γ.  Σιχαίνομαι τη γαμημένη την ποίηση (αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι ποίημα...),  με πάθος όμως...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου