Σκέψεις ενός εκκολαπτόμενου πατερούλη...

Το είχα αποφασίσει εδώ και ημέρες, το μενού σήμερα θα είχε κούρεμα. Όταν το μαλλί σου αρχίζει να καθαρίζει τις αράχνες από τις γωνιές του ταβανιού ξέρεις ότι ήρθε η ώρα να πας να κουρευτείς και το πράγμα δεν παίρνει άλλο αναβολή. Έτσι είναι καλοί μου φίλοι, κανείς δε θέλει δίπλα του "μια κουπ αλά Tομ Τζόουνς" ακόμα κι αν τον συμπαθεί τον μπαγασάκο. Πίνω λοιπόν το καφεδάκι μου και ροβολάω κατά κομμωτήριο μεριά για το προγραμματισμένο μου ραντεβού με την αριστοτεχνική ψαλίδα του Γιώργου "είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες". Μπαίνω μέσα και αράζω στον μωβ καναπέ (σ.σ. το κορίτσι μου θα έλεγε κάποιο άλλο χρώμα με πιο σέξι όνομα αλλά αυτό είναι μία άλλη πονεμένη ιστορία). Μόλις ήρθε η σειρά μου, περνάω πρώτα από τα χέρια της κοντής ξανθιάς με το γλυκό χαμόγελο για... λούσιμο (σ.σ. άρρωστα μυαλά όλοι βρε παιδί μου, τι σκεφτήκατε πάλι) ανυποψίαστος για την επερχόμενη ατάκα που θα αποτελούσε και την αφορμή αυτού του ποστ. Εκεί λοιπόν που χαλάρωνα με αυτό το κάτι σαν λούσιμο, κάτι σαν μασάζ, κάτι σαν ρεμβάζω ανάσκελα στην παραλία και δε σηκώνομαι που να μου το ζητήσει και η Εύα Μέντες (σ.σ. ΟΚ για το Ευάκι μια εξαίρεση θα την έκανα, αλλά με "βαριά" καρδιά), η assistant hairdresser με ρωτάει: " Πώς νιώθεις που θα γίνεις πατερούλης;".

Το ζητούμενο στο βίντεο αυτό δεν είναι ο Τομ, αλλά ΤΟ ΜΑΛΛΙ του Τομ, αν και το τραγούδι ακούγεται ευχάριστα:).

Για μια στιγμή παγώνω... Σκέφτομαι από μέσα μου: " Ποιον είπες Ρούλη μωρή κατσίκα; Που 6 χρόνια στην Αγγλία γύριζα στο Λονδίνο πηγαίνοντας τοίχο τοίχο για να χω τα νώτα μου καλυμμένα...". "Δε μπορεί, δε θα άκουσα καλά" σκέφτομαι, κι εκεί που πάω να χαλαρώσω να σου με ρωτάει πάλι: " Πως νιώθεις που θα γίνεις πατερούλης;". Aυτή τη φορά δεν κατάλαβα τίποτα, λες και τα απομεινάρια του πρώην εργένικου μυαλού μου προσπαθούσαν να επεξεργαστούν μια εξωγήινη γλώσσα και όπως είναι λογικό δεν την πάλευαν. "Τι λες δεν καταλαβαίνω ;" της λέω και τότε μου ρίχνει το τρίποντο από τα 6,25 και παίρνει και φάουλ: "Πώς νιώθεις που θα γίνεις πατερούλης;". Έτσι απλά και όμορφα, ανάμεσα στα κρεμασμένα στον τοίχο σεσουάρ, στο κανάλι μόδας που έπαιζε στην τηλεόραση και στο ψαλίδι του Γιώργου, συνειδητοποίησα ότι θα γίνω πατέρας και "δεν έχω πάρει χαμπάρι" (σ.σ. με την καλή έννοια, ότι κι αν σημαίνει αυτό χα,χα,χα). Αν και σε 3 μήνες περίπου περιμένω το πρώτο μου παιδί, κανείς πριν δεν με είχε αποκαλέσει "πατερούλη" και όσο να ναι νόμιζα ότι μιλάνε σε άλλον. Γενικά το "πατερούλης" εμένα με παραπέμπει σε Παπα - Στρουμφ και σε εκείνους τους αρχέτυπους παπάδες της Τουρκοκρατίας με τις μουσάρες, πολύ πριν το τρίμερ και το "Άγγιγμα Ψυχής" μπει στη ζωή τους(σ.σ. που το θυμήθηκα αυτό τώρα, αφού ούτε καν το βλεπα, μάλλον για υποσυνείδητο τραύμα των τηλεοπτικών επαναλήψεων μου κάνει η ανάμνηση αυτή). Αφού της το είπα για να χω τη συνείδησή μου καθαρή και να μιλάμε την ίδια γλώσσα, προχώρησα στο παρασύνθημα. Η απάντηση μου ήταν απλή, λακωνική με μία εσάνς ωριμότητας και περίσσειας ψυχραιμίας, κάτι σαν τον Ράμπο όταν μακελεύει κόσμο και δεν κουνάει βλέφαρο αλλά στο πιο σαπιοκοιλιάδικό του:"Ενδιαφέρον" της απαντάω με μια ηρεμία που θα ζήλευε και κυβερνητικός εκπρόσωπος. Η συζήτηση σταμάτησε κάπου εκεί γιατί ανέλαβε δράση η ψαλίδα του σερ μπαρμπέρη για να με κάνει άνθρωπο αλλά όπως και να χει η κοπελιά με έβαλε σε σκέψεις.

Όλα κι όλα, ο Γιώργος έχει "κορυφαίο χέρι", αν και σήμερα μάλλον επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο:). Eίδε τη μαλλούρα και "θόλωσε"ο κομμωτής!

Δεν έχασα και τον ύπνο μου μιας και δεν είχα φάει κι ένα ταψί μουσακά για βραδινό, αλλά όσο να ναι αυτό που με προβλημάτισε σε βαθμό που να χάσω δύο σερί ματσάκια στο PRO - χωρίς να βάλω γκολ μάλιστα - ήταν το ότι το γεγονός ότι θα γίνω πατέρας δε με προβληματίζει! Σε αυτή την εποχή της οικονομικής δυσπραγίας, της πανταχού ανωμαλίας και της άκρατης βλακείας εγώ θα φέρω ένα "τσουρεκάκι" γένους θηλυκού στον κόσμο και αυτό δε με αγχώνει ουδόλως. Ίσα ίσα που το περιμένω πως και πως... Έλα Χριστέ κι απόστολε (σ.σ. όχι Γκλέτσο από τους άλλους τους παλιούς), τέτοια ψυχραιμία έχω να επιδείξω από τότε που βομβάρδιζε η Μπαρτσελόνα τον ΠΑΟ στο Καμπ Νου κι εγώ ούρλιαζα " Βάστα Μάριο!" στον τερματοφύλακά μας. ΟΚ, σε αυτή την περίπτωση δεν ήμουν ακριβώς "ψύχραιμος" αλλά όσο να ναι δεν πέταξα και την τηλεόραση από το μπαλκόνι του πατρικού μου στον τέταρτο όροφο, οπότε μια εγκράτεια ο βάζελος την επέδειξα. Σ' αυτή την ώρα υπαρξιακής αναταραχής στράφηκα στο μόνο μέρος που έχει όλες τις απαντήσεις από καταβολής κόσμου (σ.σ. όχι το Google αθεράπευτα αρρωστάκια του διαδικτύου), την τουαλέτα. Δε θα σας εξιστορήσω τα ανίερα πράγματα που έκανα εκεί μέσα, συμπεριλαμβανομένων και των "καταθέσεων" ψυχής μου, γιατί το μπλογκ μου είναι "Κατάλληλο για όλους" και δεν είμαι για πρόστιμα από το ραδιομπλογκικό εν μέσω κρίσης. Όπως και να χει με το που βγήκα από το δωμάτιο αυτό, ο κόσμος ήταν ένα κλικ πιο "ανάλαφρος", όπως και οι σκέψεις μου.

Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι σε τρεις μήνες από τώρα θα μπω στην πιο ενδιαφέρουσα περίοδο της ζωής μου χωρίς ουσιαστικά να προγραμματίσω κάτι επ' αυτού. Με "σκοτώνει" αυτό, τον Αιγόκερο, αλλά γλυκά...

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!