Κάποτε ήταν ένα μικρό παιδί σε μια μεγάλη τάξη... Πρώτη μέρα στο καινούριο σχολείο μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων και το παιδί, άγνωστο μεταξύ αγνώστων, έπρεπε να γράψει την κλασική έκθεση "Πως πέρασα τα Χριστούγεννα". Φοβισμένο, σε νέο περιβάλλον και με το ρολόι να τρέχει , το παιδί δεν μπορούσε να γράψει λέξη στο τετράδιο μπροστά του. Μέχρι που έσπασε και έβαλε τα κλάματα... Τότε ο δάσκαλος το πλησίασε , το ακούμπησε τρυφερά στον ώμο και του είπε: " Μη στενοχωριέσαι Χρηστάκη, κάτι θα γράψεις". Κι έτσι σαν έτοιμο από καιρό το παιδί ξεκίνησε να γράφει την έκθεση... Πέρασε καιρός και με πολλές εκθέσεις στο ενεργητικό του παιδιού , που διαφέραν από αυτές των άλλων παιδιών ή έτσι του έλεγε ο δάσκαλος τουλάχιστον. Και λίγο πριν φύγει για το Γυμνάσιο, ο δάσκαλος του είπε: "Χρηστάκη εσύ πρέπει να γίνεις διηγηματογράφος". Το παιδί δεν έδωσε σημασία, ε παιδί ήταν... Στο Γυμνάσιο πάλι η ίδια ιστορία, εκθέσεις βουτηγμένες στη φαντασία - έτσι του έλεγε η καθηγήτριά του- αλλά εκείνος δεν έδινε σημασία, εφηβεία ρε παιδιά, εφηβεία... Στο Λύκειο, μα ας μη μιλήσω για το Λύκειο, όλοι ξέρουμε τι παθαίνει η φαντασία στο Λύκειο... Μετά στο Πανεπιστήμιο, κάπου ανάμεσα στη διπλή έλικα του DNA και στο σόι της, σε μια ξένη γλώσσα που επίσης αγαπάει πολύ, ο νεαρός ξέχασε ότι κάποτε έγραφε κι άλλα πράγματα, μη επιστημονικά...
Τόσο καιρό που δεν έγραφε, το παιδί - άντρας πια - ήρθε σε επαφή με πολλές ιστορίες σε διάφορα μέσα(βιβλία, κόμιξ, σινεμά, βιντεοπαιχνίδια) και αφομοίωσε τη φαντασία κι άλλων "παιδιών" που έγραφαν και μάλιστα πληρώνονταν για αυτό , άκου τώρα... Έτσι μέσα στο χωνευτήρι του μυαλού του ξεπήδησαν διάφορες ιστορίες που είχε ανάγκη να πει στο "φανταστικό" του ακροατήριο. Κι εκείνη την περίοδο, γεννήθηκε η ιστορία που αποτελεί τον λόγο ύπαρξης αυτής της δημοσίευσης. Σε άλλη μορφή, με τρεις σελίδες γραμμένες στον επεξεργαστή κειμένου και δημοσιευμένες σε ένα μέρος που δεν μπορούσε να τις διαβάσει κανείς. Με την άνοδο του blogging "το παιδί" το έριξε στο χιούμορ , γιατί "ο κόσμος έχει περισσότερη ανάγκη να γελάσει παρά να προβληματιστεί κι άλλο", κι έτσι γεννήθηκε το "Έκτακτο Παράρτημα". Μια γωνιά για να αποδράσει γράφοντας από την τότε "στάσιμη" καθημερινότητά του. Η αγαπημένη του ιστορία πέρασε στο πίσω μέρος του μυαλού, περιμένοντας τη στιγμή της να λάμψει...
Ο καιρός πέρασε, "το παιδί" γνώρισε μια γυναίκα "όπως την φανταζόταν, αλλά δεν πίστευε ότι υπάρχει" και έκανε μάλιστα και οικογένεια. Μπήκε σε ένα ρυθμό, έκανε πολλές αλλαγές και αυτό του πήρε χρόνο... Εκείνη όμως η ιστορία από τα παλιά, το βασάνιζε, έπρεπε να τη μοιραστεί... Και νάτο τώρα, μπροστά σε ένα πληκτρολόγιο λάπτοπ, έχοντας τελειώσει ουσιαστικά με τον σκελετό της ιστορίας να γράφει αυτή τη δημοσίευση στο αγαπημένο, αλλά παραμελημένο του μπλογκ... Ήρθε η ώρα η αγαπημένη αυτή ιστορία να γίνει βιβλίο και που ξέρεις, ίσως ο δάσκαλος των παιδικών χρόνων, ο κύριος Κλεομένης, να το χε δει τόσο καιρό πριν και απλά κανείς να μην του χε δώσει τότε σημασια. "Εσύ Χρηστάκη, πρέπει να γίνεις διηγηματογράφος...". Δεν ακούγεται κι άσχημο...
Σε αυτή τη γωνιά θα δημοσιευω ανά τακτά χρονικά διαστήματα, στιγμιότυπα από την εμπειρία της συγγραφής του βιβλίου μου, από το ξεκίνημά της μέχρι την ολοκλήρωση του πονήματος(σ.σ. για κάποιο ηλίθιο λόγο πάντα ήθελα να γράψω "πόνημα" , αλλά το κλισέ του πράγματος με απέτρεπε χαχαχα). Πάντα με λόγο χιουμοριστικό και πιο άμεσο από τη σημερινή δημοσίευση.... Έτοιμοι να κάνουμε το ταξιδάκι αυτό μαζί; Θα έχει την πλάκα του:).
Για τη φουλ εμπειρία και εντελώς δωρεάν μπορείτε πάντα να ακολουθήσετε και τους παρακάτω λογαριασμούς μου:
Twitter: @PikosApikos_
Instagram: Ckoul_
