Οι παλιοί συμμαθητές και τα Όσκαρ της Φιλοζωικής (2ο Μέρος και τελευταίο)...

Η βραδιά προχωρούσε και το κρασί που έρεε άφθονο έκανε τους συμμαθητές, λίγο πιο χαλαρούς, λίγο πιο αλέγκρους, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και όποιο αγόρι/κορίτσι μας κάτσει για κουβεντούλα(για περισσότερες εξελίξεις δεν ξέρω μιας και η hotline 090 μιλούσε συνέχεια, οπότε δε θα μάθω και ποτέ...). Παλιοί έρωτες δεν παρατήρησα πάντως να αναθερμαίνονται, μιας και οι γόηδες του σχολείου "μπαταλόΚλούνεψαν" και οι γυναίκες νοικοκυρεύτηκαν και φιλοσόφησαν τη ζωή περισσότερο, πιο μητρικά βρε παιδί μου. Όπως και να χει, οι φωνές και τα γέλια πλήθαιναν, πάντα καλό σημάδι ότι υπάρχει μια χαρούμενη ατμόσφαιρα στο χώρο και όχι το σύνηθες μίζερο μνημονιακό πένθος των ημερών (εκείνο που τα βάφουν όλοι μαύρα και θυμούνται το ένδοξο αντιστασιακό -πάντα μέσω facebook και twitter - παρελθόν τους ντε...).

Επιτέλους σηκώθηκε η Πρόεδρος να χορέψει κι ότι σκεφτόμαστε ότι αυτή η βραδιά θα ταν τελείως αποτυχημένη:). Δώσε μαέστρο!!!

Κι ενώ οι συμμαθητές έρχονταν στο τσακίρ κέφι και τα πειράγματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, η πρόεδρος ανέβηκε στο πάλκο για να χορέψει... Ξεκίνησε με ένα ζεϊμπέκικο (και τι ωραία που ταίριαζε με την τουαλέτα της... ο Βασίλειος, ο Κωστέτσος ντε, θα ήταν περήφανος για αυτήν) και η "Κρουέλα ντε Βιλ" σιλουέτα της αλώνισε την πίστα με τη χάρη ενος καθαρόαιμου (τι πιο ταιριαστό για μια Πρόεδρο φιλοζωϊκής άλλωστε...). Αμέσως μετά, κι ενώ τα κόκκαλα του Τσιτσάνη είχαν καταρρεύσει σαν πύργος Τζένγκα, ακολούθησε ένα τσιφτετέλι της Προέδρου μαζί με έναν τύπο που ο μύθος (και το STAR) λέει, ότι χτυπιέται σαν σούργελο στις πίστες σε πανελλαδική εμβέλεια και είναι πλέον ο εθνικός μας τσιφτετελάς (προς τιμήν του όμως ήταν μετρημένος στις κινήσεις του μιας και η σκηνή χωρούσε μόνο έναν Τσακ Νόρις χορευτή και τη μπριζόλα μας δεν τη θέλουμε με το αίμα της ξέρετε...). Δεν ξέρω τι θα ακολουθούσε χορευτικά από την Πρόεδρο (Βreakdance, moonwalk, η λίμνη των κύκνων;) αν η μοίρα και ο καλός θεούλης δεν είχαν φέρει χρονικά την ώρα για την κοπή της πίτας (Γιούπι!!!).

Η κορυφαία στιγμή της βραδιας, τουλάχιστον οπτικά, πλησίαζε...

Ενώ οι συμμαθητές είχαν αρχίσει να ξεφεύγουν (κάποιοι βέβαια έτσι ήταν από γεννησιμιού τους,σιγά μην περίμεναν το χορό), η βραδιά πήρε απότομα ένα τόνο πιο δραματικό (όχι δεν έγινε 3D προβολή του "Κράμερ εναντίον Κράμερ" να πλαντάξουμε στο κλάμα). Με στεντόρεια φωνή, η Πρόεδρος άρχισε να αναφέρει τα στατιστικά της Φιλοζωικής εταιρείας για το έτος 2011 (μόνο πόσα τρίποντα είχε ο Σπανούλης και πόσες ασίστ ο Διαμαντίδης δεν ανέφερε...), η φωνή της έσπασε επιτηδευμένα στα κατάλληλα σημεία, μίλησε και ο αρχηγός της θηροφυλακής (μάλλον ο εν αποστρατεία γιατί ούτε δεινόσαυρο στο μισό μέτρο δεν νομίζω ότι μπορούσε να προστατεύσει ο συμπαθέστατος -και το λέω ειλικρινά- κατά τα άλλα παππούλης). Πριν κοπεί η πίτα και ενώ οι αλαλαγμοί των συμμαθητών (προστατευόμενα είδη δεν τους λες) άρχισαν να ανεβάζουν τα ντεσιμπέλ στην αίθουσα επικίνδυνα, έγιναν και τα αποκαλυπτήρια του υπόλοιπου θιάσου. Τη σούπερ Πρόεδρο πλαισίωσαν στη σκηνή, ένας θηλυκός κλώνος του Boy George (σ.σ. οι Απόκριες δεν είχαν έρθει ακόμα και για πρόσφατο reunion των Culture Club δεν έχω ακούσει), μία νάνος, ο τσιφτετελάς και γενικά ένα καστ χαρακτήρων τόσο ετερόκλητων και αταίριαστων που από στιγμή σε στιγμή περίμενα τον Ντέηβιντ Λιντς να ανέβει και να πάρει το Όσκαρ του.

David Lynch, υπέροχε τρελοκαμπέρη σκηνοθέτη του ασυνάρτητα παράλογου, μόνο εσύ έλειπες...

Η πίτα κόπηκε, οι συμμαθητές (χορευταράδες και μη) καθώς και οι φιλόζωοι έγιναν ένα κεφάτο κουβάρι στην πίστα και τα έδωσαν όλα, χορεύοντας στους ρυθμούς του μόνου ανεκτού τραγουδιστή του μαγαζιού. Η βραδιά κύλησε σε πιο cool τόνους από εκεί και πέρα και εγώ - ο μη συμμαθητής και φιλόζωος άνευ χαρτοφυλακίου- αποχώρησα κρατώντας χεράκι τη γυναίκα μου πριν πέσουν οι πρώτες Μολότοφ (ένα σπορ στο οποίο τελευταία κάποιοι πατριώτες(;) επιδιδόνται με μεγάλη ευκολία, καίγοντας "εύθυμα" τους συμπατριώτες τους...). Στο σπίτι, στο δίλημμα: "Άραγε θα θελα να δω τους παλιούς μου συμμαθητές ή όχι" δεν μπόρεσα να απαντήσω. Σίγουρα πάντως στη Φιλοζωϊκή δεν βλέπω να γράφομαι ως μέλος στο άμεσο μέλλον...


Mιας και τον ανέφερα, είπα να βάλω και το τραγουδάκι χα,χα,χα...

Υ.Γ.: Κάποια στιγμή στα τραπέζια των συμμαθητών ήρθε κι ένα "σκυλί της Φιλοζωικής", όχι τετράποδο. Όπως και να χει, ήταν διατεθειμένη να φτάσει στα άκρα για να πουλήσει λαχνούς, κάτι που εκτιμήθηκε από μεγάλο μέρος των αρσενικών συμμαθητών. Τέτοιος αξιέπαινος ζήλος για προσφορά, έπρεπε να αναφερθεί έστω και ως υστερόγραφο...

Μέχρι την επόμενη φορά, να είστε όλοι καλά!

Οι παλιοί συμμαθητές και τα Όσκαρ της Φιλοζωικής (1ο Μέρος)...

Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα από την αρχή φίλοι μου. Πρόσφατα συνόδευσα τη γυναίκα μου σε μία μάζωξη παλιών συμμαθητών της, που συνοδεύτηκε από κοπή πίτας. Αυτό από μόνο του δεν καθιστά κανένα κοσμοϊστορικό γεγονός, γιατί στην Ελλάδα κόβουν πίτα κάθε χρόνο από την ένωση νεκροθαφτών Ελλάδας μέχρι και τα στρουμφάκια. Η ουσία του πράγματος είναι ότι ένας τύπος σαν εμένα , άγνωστος μεταξύ αγνώστων, και με το κρασάκι να μην έχει δράσει ακόμα, άρχισε να παρατηρεί γύρω του... Κι έτσι απλά, μια συνηθισμένη βραδιά κοπής πίτας μεταμορφώθηκε σε μια εξαιρετική ευκαιρία για ποστ (παρολίγο να γράψω "τοστ" γιατί είμαι σε δίαιτα αλλά μιας και δεν έχω θολώσει από την πείνα τόσο, δώστε μου μερικές εβδομάδες ακόμα και τα ξαναλέμε)...

Φίλε βαριέμαι αφόρητα ας ρίξουμε έναν υπνάκο μέχρι να βγει η πρόεδρος...

Βρισκόμαστε που λέτε οι "συμμαθητές" καθισμένοι σε μια ουζεροκατάσταση με τη "χλιδή έννοια", "εμείς" σε τρία μεγάλα τραπέζια και η Φιλοζωική (άνευ ζώων που δε μαγειρεύονται) στα υπόλοιπα. Αριθμητικά μάς είχαν χαλαρά, αλλά σε ότι υπολειπόμαστε σε αριθμούς το αναπληρώναμε σε μπριο και νάζι, οπότε σε μια ενδεχόμενη σύρραξη θα ήταν σκληρή η μάχη. Ας αφήσουμε όμως τις μνημονιακές μου ορμές και βίαιες παρλαπίπες κατά μέρος(άλλωστε το facebook και το twitter βρίθoυν από δήθεν επαναστάτες του καναπέ)... Με μια πρώτη ματιά στα τραπέζια της Φιλοζωϊκής, παρατήρησα ότι επικρατούσε ένας λήθαργος άνευ προηγουμένου (έχω δει κηδείες με περισσότερο παλμό και δεν εννοώ φυσικά από τον αποθανόντα...), μια αναμονή για την κοπή της πίτας βασανιστική όσο και η ουρά της εφορίας αλλά με λίγο περισσότερο ποτό. Τότε σηκώθηκε εκείνος...

Κι όμως ήθελε να ξεκινήσει με αυτό, είμαι σχεδόν βέβαιος! Αααααχχχ, οι καλλιτεχνικές ανησυχίες του μουσικού μας θα έπρεπε να περιμένουν για κάποιο άλλο βράδυ...

Ο μουσικός της βραδιάς πήρε θέση πίσω από το αρμόνιο/ συνθεσάϊζερ και ενώ ήταν έτοιμος να παίξει το Axel F, συγκρατήθηκε... Έτσι με τέμπο απαλό και ληθαργικό ξεκίνησε να μας βάλει για υπ..... να μας διασκεδάζει! Τα πρώτα 2-3 τραγούδια πέρασαν και δεν ακούμπησαν, πιθανώς γιατί κάποιοι στο χώρο ανέβαζαν επικίνδυνα το μέσο όρο ηλικίας(άρα χαμήλωναν και το μέσο όρο ακοής, μα όλα εγώ θα σας τα λέω) και δεν ήταν για κασκαντεριλίκια τύπου χορού. Εκεί που το πράγμα φαινόταν χαμένη υπόθεση, οι συμμαθητές το είχαν ρίξει στο μπίρι μπίρι, ο μουσικός αναρωτιόταν που πήγαν λάθος τα πράγματα και κατέληξε μαζί μας και οι φιλόζωοι έκαναν υπνοθεραπεία επικοινωνόντας -προφανώς- με τηλεπάθεια , σηκώθηκε η προεδράρα...

Διέκρινα κάποιες ομοιότητες στη χορογραφία και το styling, αλλά πολύ αμυδρά ρε παιδί μου...

Η προεδράρα ήταν μια περίπτωση που θέλει ποστ από μόνη της ... Μια γυναίκα δήθεν όσο δεν πάει, με ένα αέρα παλιάς λολίτας που ξέπεσε αλλά χωράει ακόμα σε "εκείνα" τα ρούχα κι έχει ακόμα τα κοσμήματα για να αποδείξει τις παλιές καλές ημέρες στους τυχόν αμφισβητίες. Με καλές προθέσεις και συναισθήματα για τα ζώα, χωρίς αυτό να μεταφέρεται απαραίτητα και στους ανθρώπους, η "σιλουέτα μανεκέν" άρχισε να χορεύει ταγκό με μια άλλη γυναίκα (έτσι για να ανάψουν τα αίματα, μιας κι εδώ που τα λέμε οι φιλόζωοι άντρες παρτενέρ κάτω των 60 ήταν είδος προς εξαφάνιση...). Αφού το ταγκό των κολασμένων τελειώσε, οι γυναίκες κατέβηκαν από την πίστα και στο πάλκο (sic) ανέβηκε η Έφη Θώδη στα νιάτα της... Με φωνή που σε στέλνει σε πυρηνικό καταφύγιο, κι ένα μουσικό που προφανώς χαπακώνεται για να αντέξει το σουρεαλιστικό του πράγματος, η βραδιά μας συνεχίστηκε... Δεν είχα δει όμως το αποκορύφωμα του κιτς, οοοοχχχχιιιι αυτό ήταν μια έκπληξη που η πρόεδρος μου τη φύλαγε για αργότερα...