Περπατάω στο σαλόνι και να σου μπροστά μου στο καρεκλάκι του. Τεντώνεται και χασμουριέται, τυλιγμένος στην κουβερτούλα του. Γύρω του όλα τεράστια, μια κοινωνία γιγάντων προς το παρόν απρόσιτη για τα "τιτάνια" 49 εκ. του. Ο ανθρωπάκος δεν καταλαβαίνει από αυτά, οι περίεργοι ήχοι που βγαίνουν από την τηλεόραση δεν τον αγγίζουν στο ελάχιστο. Είτε ακούγεται η γάργαρη φωνή της Τσαπανίδου, είτε το τσέβδισμα του Θέμου δεν έχει σημασία. Οι ήχοι δεν βγάζουν νόημα, απλά χαϊδεύουν τα αυτάκια του μέχρι το επόμενο χασμουρητό. Ξαφνικά ένα χέρι αγγίζει το μαγουλάκι του και ο ανθρωπάκος χαμογελάει. Δεν ξέρει γιατί το κάνει ακόμα, αλλά νιώθει τη θαλπωρή και τη ζεστασιά του οικείου να τον πλημμυρίζουν. Μια φωνή τόσο οικεία, τού μιλάει σε μια γλώσσα που του είναι ακόμα ξένη, κι όμως την έχει ξανακούσει, κάπου στα θολά όνειρά του, όταν ήταν ακόμα στο "άλλο" σπίτι, το πιο ζεστό και υγρό, παρέα με τα "μαλακά πράγματα"...
Οι ώρες περνάνε και ο ανθρωπάκος νιώθει την πείνα να ταράζει τα σωθικά του... Αρχίζει να αποζητά τροφή καλώντας σε βοήθεια τον "άγνωστο ευεργέτη" με το "μαγικό ζωμό", τη μόνη τροφή ικανή να σβήσει προσωρινά τη δίψα του και να ικανοποιήσει την πείνα του. Τυλίγει τα χείλη του γύρω από την πηγή της γευστικής του ηδονής και ρουφάει λαίμαργα το περιεχόμενο. Πείνα καταραμένη... Μόλις χορτάσει, ένα χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του. Ώρα για ύπνο πάλι... Κάθε ημέρα είναι ένας διαρκής αγώνας για να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά λίγα λεπτά περισσότερο από την προηγούμενη ημέρα. Τόσα καινούρια ερεθίσματα βομβαρδίζουν καθημερινά τις αισθήσεις του... Όλοι οι ήχοι μια ενιαία μελωδία, περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους να γίνουν σιγά σιγά "κτήμα" και "βίωμα" του νέου αυτού πλάσματος που βρέθηκε στο διάβα τους. Οι εικόνες στην αρχή θαμπές και ασαφείς, κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες για τα άμαθα "στον πολύπλοκο" τούτο κόσμο μάτια του. Οι μυρωδιές, από πρώιμα αόριστα αέρινα χάδια, ταυτίζονται γοργά και ανεπιστρεπτί με έννοιες όπως "τροφή", "μαμά", "βρώμικο", "καθαρό"...
Τα πλάσματα γύρω του εναλλάσσονται με γοργό ρυθμό... Αγκαλιές, φιλιά, χάδια, χαμόγελα ποτισμένα από την ελπίδα της άφιξης του ανθρωπάκου. Βλέμματα κουρασμένα από τα βάρη της καθημερινότητας σπινθηρίζουν με ζωντάνια, άνθρωποι που ξέχασαν να χαίρονται τη ζωή θυμούνται τις ημέρες που ο "δικός τους ανθρωπάκος" είχε έρθει και άλλαξε τη ζωή τους για πάντα... Ευχές και δώρα στροβιλίζουν σε ένα πολύχρωμο χορό γύρω από τον ανθρωπάκο.Ένας αυτόφωτος μικρόκοσμος αγάπης με κέντρο του αυτόν και γύρω του δύο κοντινούς "δορυφόρους" ταγμένους να τον προστατεύσουν με τη ζωή τους. Πιο πίσω κι άλλοι πολλοί, συμπληρώνουν ένα πλέγμα αγάπης, έτοιμο να σταθεί στο πλευρό του σε κάθε ελπιδοφόρο βήμα του στον κόσμο. Μια ανείπωτη συμμαχία βλεμμάτων, συναισθημάτων και συνειδήσεων έτοιμη να τον υπερασπιστεί όταν και εφόσον χρειαστεί. Στο κέντρο όλων αυτών ο ανθρωπάκος... Χαμογελάει ενστικτωδώς, αχνά και αμήχανα, στον κόσμο που τον υποδέχτηκε με τόση αγάπη. Αυτός ο ανθρωπάκος είναι Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ και η καρδιά μου χτυπάει πλέον στους ρυθμούς της...
