Προκριθήκαμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου ξανά μετά από 16 χρόνια ( τότε ήταν το 1994 και τώρα θα είναι το 2010) και για δεύτερη φορά στην ιστορία μας. Σαν λάτρης του ποδοσφαίρου, αυτού του υπέροχου δευτερεύοντος πράγματος που μέσα στο μικρόκοσμο της καθημερινότητάς μου, μού χαρίζει μικρές εναλλαγές "χαράς" και "λύπης", συγκινήθηκα. Συγκινήθηκα με την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών μας, με το πάθος στο παιχνίδι τους, με την αυταπάρνηση παιδιών που ενώ ήταν τραυματίες συνέχισαν να παίζουν για την ομάδα κουτσαίνοντας. Να και κάτι που εμείς οι Έλληνες το έχουμε εύκολο ε; Nα συνεργαζόμαστε "αρμονικά"...
Ή μήπως όχι. Μήπως μας έχει τυφλώσει τόσο η παραζάλη του βιοπορισμού και το άγχος μας για να επιβιώσουμε, που όταν βλέπουμε συμπατριώτες μας να πάνε καλά σε κάτι όσο "ανούσιο" κι αν είναι πρέπει να τους "ρίξουμε" από εκεί. Γιατί "εμείς" σπουδάσαμε και αυτοί όχι, γιατί "εμείς" δουλεύουμε και "αυτοί" παίζουν μπάλα... Πρέπει να το δηλητηριάσουμε... Πρέπει να πούμε "το κάνουν για τα λεφτά", "κοίτα πόσα παίρνουν αυτοί που κλωτσάνε μια μπάλα", "μα είναι δυνατόν να τους αποκαλούν ήρωες στις εφημερίδες και τα λοιπά ΜΜΕ";
Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω γιατί όλοι σε αυτή την κωλοχώρα πρέπει να είναι κυνικοί όλη την ώρα. Χέστηκα αν εσένα που δεν σου αρέσει το ποδόσφαιρο σε "ξενερώνει" ο ντόρος γύρω από αυτό. Είμαστε λαός της υπερβολής σε όλα μας και αυτό αντικατοπτρίζεται τόσο όταν πανηγυρίζουμε όσο κι όταν κατακρίνουμε... Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος βγάζει λιγότερα χρήματα από τους ποδοσφαιριστές. Αυτό ξέρουν να κάνουν και για τον αλφα ή βήτα λόγο αυτό πληρώνεται καλά (σ.σ. αυτό ισχύει για πολύ λίγους από το σύνολο των ποδοσφαιριστων). Ετυχε να έχουν μια ικανότητα, δεξιότητα που πληρώνεται καλά γιατί να φταίνε σε εμένα... Γούστο και καπέλο τους...
Ας μην μιζεριάζουμε όμως, εγώ σήμερα το καταχάρηκα όπως και τόσοι Έλληνες που σε ένα ακόμα μεγάλο παγκόσμιο αθλητικό ραντεβού ο εκπρόσωπος της χώρας μου θα δώσει παρών. Θα ακούσω τον Εθνικό Ύμνο στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής και θα το καταευχαριστήθώ. Αύριο κι εγώ θα πάω στη δούλειά μου και τα προβλήματα της ζωής μου θα μου βαραίνουν πάλι τις πλάτες. Σήμερα όμως πανηγυρίζω την επιτυχία της Εθνικής μου ομάδας.
Σας ευχαριστούμε παιδιά, μας κάνατε περήφανους πάλι!
Ή μήπως όχι. Μήπως μας έχει τυφλώσει τόσο η παραζάλη του βιοπορισμού και το άγχος μας για να επιβιώσουμε, που όταν βλέπουμε συμπατριώτες μας να πάνε καλά σε κάτι όσο "ανούσιο" κι αν είναι πρέπει να τους "ρίξουμε" από εκεί. Γιατί "εμείς" σπουδάσαμε και αυτοί όχι, γιατί "εμείς" δουλεύουμε και "αυτοί" παίζουν μπάλα... Πρέπει να το δηλητηριάσουμε... Πρέπει να πούμε "το κάνουν για τα λεφτά", "κοίτα πόσα παίρνουν αυτοί που κλωτσάνε μια μπάλα", "μα είναι δυνατόν να τους αποκαλούν ήρωες στις εφημερίδες και τα λοιπά ΜΜΕ";
Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω γιατί όλοι σε αυτή την κωλοχώρα πρέπει να είναι κυνικοί όλη την ώρα. Χέστηκα αν εσένα που δεν σου αρέσει το ποδόσφαιρο σε "ξενερώνει" ο ντόρος γύρω από αυτό. Είμαστε λαός της υπερβολής σε όλα μας και αυτό αντικατοπτρίζεται τόσο όταν πανηγυρίζουμε όσο κι όταν κατακρίνουμε... Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος βγάζει λιγότερα χρήματα από τους ποδοσφαιριστές. Αυτό ξέρουν να κάνουν και για τον αλφα ή βήτα λόγο αυτό πληρώνεται καλά (σ.σ. αυτό ισχύει για πολύ λίγους από το σύνολο των ποδοσφαιριστων). Ετυχε να έχουν μια ικανότητα, δεξιότητα που πληρώνεται καλά γιατί να φταίνε σε εμένα... Γούστο και καπέλο τους...
Ας μην μιζεριάζουμε όμως, εγώ σήμερα το καταχάρηκα όπως και τόσοι Έλληνες που σε ένα ακόμα μεγάλο παγκόσμιο αθλητικό ραντεβού ο εκπρόσωπος της χώρας μου θα δώσει παρών. Θα ακούσω τον Εθνικό Ύμνο στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής και θα το καταευχαριστήθώ. Αύριο κι εγώ θα πάω στη δούλειά μου και τα προβλήματα της ζωής μου θα μου βαραίνουν πάλι τις πλάτες. Σήμερα όμως πανηγυρίζω την επιτυχία της Εθνικής μου ομάδας.
Σας ευχαριστούμε παιδιά, μας κάνατε περήφανους πάλι!
