Παραλίγο...

Πίκος keeps walking,σιγά μην γλιτώνατε:)

Μου συνέβη κάτι αρκετά επικίνδυνο τις προηγούμενες μέρες...Ένα από εκείνα τα περιστατικά που ακούμε στις ειδήσεις και πολλές φορές οδηγούν σε θάνατο ή βαρύ τραυματισμό και σχολιάζουμε "μα συμβαίνουν αυτά;". Αίτιο ο έντονος αέρας στην πόλη που μετακινούσε αντικείμενα δεξιά και αριστερά και σωτηρία μου λίγο χώμα που έπεσε στα μάτια μου και με σταμάτησε από το να κάνω ένα βήμα που πιθανώς θα άλλαζε τη ζωή μου. Περισσότερες λεπτομέρεις δεν χρειάζονται για το περιστατικό και ούτως ή άλλως η ουσία του πράγματος είναι ότι δεν τραυματίστηκα καθόλου και ότι πέρα από ένα παροδικό σοκ που με κράτησε "μουδιασμένο" για το υπόλοιπο της ημέρας είμαι απολύτως καλά.

Το ποστ αυτό το γράφω γιατί πέρα από το γεγονός αυτό καθ' αυτό είχε ενδιαφέρον η αντίδρασή μου μετά από αυτό. Αρχικά με το που ολοκληρώθηκε το συμβάν και παρόλο που οι άνθρωποι που βρίσκονταν στον δρόμο εκείνη τη στιγμή με κοιτούσαν παγωμένοι στις θέσεις τους, δεν είδα κάποια έντονη αντίδραση από μέρους μου. Θυμάμαι είπα : " Tι γελοίος τρόπος να πας κι αυτός..." σε μια απρόσμενη δήλωση κατάμαυρου βιτριολικού χιούμορ. Αφού έκανα υπόδειξη σε κάποιον που ήταν έμμεσα υπέυθυνος για να προσέξει μην συμβεί κάτι σε κάποιον άλλο ατυχή πεζό, συνέχισα το δρόμο μου προς το σπίτι. Όσο προχωρούσε η μέρα φώλιαζε όλο και περισσότερο στο μυαλό μου η ιδέα ότι ένα βήμα πιο μπροστά και θα μπορούσε να είχε αλλάξει η ζωή μου, αν υπήρχε πια. Δεν ξέρω πως έδρασε αναδρομικά αυτός ο φόβος και χρειάστηκα αρκετές ώρες μέχρι να πάψω να σκέφτομαι το όλο περιστατικό τουλάχιστον ενσυνείδητα. Ακολούθως έπιασα τον εαυτό μου να συλλογίζεται πράγματα όπως το παροδικό του όλου πράγματος της ζωής και πόσο πολύ μετράει το να ζεις το τώρα γιατί υπάρχουν και τα απρόοπτα. Προς το βράδυ ήμουν πλέον αρκετά ήρεμος ώστε να χαζέψω λίγο στην τηλεόραση ίσα ίσα για να με κυριεύσει το αίσθημα του ύπνου πιο γρήγορα. Κοιμήθηκα πολύ νωρίς εκείνο το βράδυ σαν να ήθελα η μέρα να τελειώσει και να περάσω στην επόμενη, μακριά από αυτό που με φόβισε τόσο...

Το "κόλπο" έπιασε και την επόμενη μέρα ήμουν πάλι ήρεμος και κεφάτος. Ένιωσα όμως την ανάγκη να γράψω για αυτό που παρά τρίχα δεν έγινε και παρολίγο θα ήταν , έτσι για να το ξορκίσω κατά κάποιο τρόπο και από εδώ...

Υ.Γ.: Άναψα και το κεράκι μου στην εκκλησία γιατί πραγματικά ένιωσα ότι έπρεπε να ευχαριστήσω κάποιον ή κάτι για την "τύχη"(;) μου και όντως ένιωσα πολύ καλύτερα όταν το έκανα.

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά!